Share to: share facebook share twitter share wa share telegram print page

Atlético Madrid

Atlético de Madrid
Emri i plotëClub Atlético de Madrid, S.A.D.
Pseudonimi(et)Los Colchoneros
Los Rojiblancos
Los Indios
El Atleti
Themeluar26 prill 1903; 121 vite më parë
StadiumiWanda Metropolitano
Kapaciteti70,460 vënde[1]
PronariEnrique Cerezo
TrajneriDiego Simeone
LigaLa Liga
2023–244të nga 20
Faqja zyrtareFaqja zyrtare e klubit
Ngjyra shtëpi
Ngjyra jashtë
Ngjyra e tretë

Club Atlético de Madrid S.A.D. (Spanjisht: [ˈkluβ aˈtletiko ðe maˈðɾið]; që përkethet "Klubi Atletik i Madridit), i njohur si Atlético Madrid ndërkombëtarisht ose thjesht Atléti, është një klub profesionist spanjoll futbolli me seli në Madrid, Spanjë. Klubi aktualisht luan në La Liga, niveli më i lartë i futbollit në Spanjë si dhe i zhvillon ndeshjet si vëndas në Metropolitano, një stadium me kapacitet 70,460 ulësesh.[1]

Klubi u themelua më 26 prill 1903 me emrin Athletic Club Sucursal de Madrid dhe historikisht ka luajtur me fanella kuq e bardhë me vija, duke u njohur me pseudonimet Los Colchoneros ("Dyshek-bërësit") dhe Los Rojiblancos. Në vitin 1946, klubi e ndryshoi emrin në Atlético de Madrid dhe filloi një rivalitet historik me klubin tjetër të qytetit Real Madrid, duke u përballuar në El Derbi Madrileño (Derbi madrilen).

Atlético Madrid është klubi i tretë më i suksesshëm në Spanjë, mbrapa Reali dhe Barcelonës. Ata e kanë fituar kampionatin 11 herë dhe Kupën e Mbretit 10 herë. Në arenën ndërkombëtare, klubi ka fituar tre herë UEFA Ligën e Evropës dhe UEFA Super Kupën, por është mposhtur tre herë në finalen e UEFA Ligës së Kampioneve. Ata gjithashtu kanë fituar dy Superkupa të Spanjë, një Kupë Evropiane të Fituesve të Kupës, një Kupë Eva Duarte, një Kupë Presidenti si dhe një Kupë Ndërkontinentale.

Historia

1903–1939: Themelimi dhe vitet e para

Enrique Allende, presidenti i parë i klubit.

Klubi u themelua më 26 prill 1903 nën emrin Athletic Club Sucursal de Madrid nga tre studentë baskë që jetonin në Madrid.[2] Këto studentë e panë klubin që sapo kishin krijuar si një ekip rezervë për të rinjë për klubin e qytetit të tyre Athletic Bilbao,[2] të cilët sapo kishin fituar Kupën e Mbretit. Në vitin 1904, pjesë e klubit u bënë edhe disa anëtarë që ishin larguar nga Real Madridi.[3] Ekipi filloi të luante me fanella kuqeblu, ashtu si Bilbao, por mbas vitit 1910 filloi të luante me ngjyrat tradicionale bardh dhe kuqe. Disa besonin se ky ndryshim erdhi për shkak se fanellat e kuqe dhe të bardha ishin më të lehta për t'u bërë, kjo për shkak se i njëjti kombinim përdorej për të bërë pëlhura dhe dysheqe, duke bërë që materiali që dilte i tëpërt të kthehej në fanella futbolli. Kjo gjë solli edhe pseudonimin e klubit, Los Colchoneros.

Megjithatë, disa të tjerë besonin se ky ndryshim erdhi për shkak se klubi ndaloi së bleri fanellat kuqeblu të Blackburn Rovers në Angli.[4][5] Në vitin 1909, Juanito Elorduy, një ish lojtar dhe anëtar i bordit drejtues të klubit, udhëtoi në Angli për të blerë fanella për klubin e tij por nuk gjeti nga ato të Blackburnit, duke vendosur të blinte fanella kuq e bardhë të Southamptonit. (klubi nga qyteti port që ishte pika e tij e nisjes për në Spanjë).[6] (Qëndrimi zyrtar i Southampton F.C. dhe Athletic Club). Atlético Madrid vendosi të luante me fanellën kuq e bardhë, duke bërë që ata të njiheshin si "Los Rojiblancos",[7][8] por zgjodhi të mbante të shkurtrat ekzistuese blu, ndërsa skuadra e Bilbaos e ndërroi ngjyrën e të shkurtrave duke e bërë të zezë.[9] Bilbao e fitoi Kupën e Mbretit 1911 duke përdorur disa lojtarë të 'huazuar' nga Athletic Madrid, përfshirë Manolón që shënoi një nga golat e tyre.[10]

Një formacion i Athletic Madridit me uniformat e tyre të reja bardhekuq, 1910.

Fusha e parë e klubit, Vallecas, ndodhej në pjesën e klasës punëtore në jug të qytetit. Në vitin 1919, Compañía Urbanizadora Metropolitana – kompania që menaxhonte sistemin nëntokësor telekomunikativ në Madrid – bleu një tokë afër Ciudad Universitaria. Dy vite më pas, Atlético Madrid kaloi te stadiumi i ndërtuar nga kjo kompani, e quajtur Estadio Metropolitano de Madrid me 35,000 vënde, duke fituar "pavarësinë" nga Athletic Bilbao.[11]

Gjatë viteve 1920', Atlético fitoi Campeonato del Centro tre herë si dhe u mposht në finalen e Kupës së Mbretit në vitet 1921 dhe 1926, në të dyja rastet nga Bilbao. Në vitin 1928, klubi u ftua të merrte pjesë në sezonin e parë të Primera División. Ekipi kishte si trajner Fred Pentland në sezonin e parë. Pas dy sezonesh, ekipi u rrëzua në Segunda División. Ata u rikthyen në La Liga në vitin 1934 por u rrëzuan sërisht dy vite më pas. Gjatë kësaj periudhe, Pentland u zëvëndësua nga Josep Samitier. Lufta Civile Spanjolle i dha një lehtësim klubit, pasi Real Oviedo nuk ishte në gjendje të luante për shkak të shkatërrimit të stadiumit të tyre gjatë bombardimeve. Kështu, La Liga dhe rënja e Atléticos u shtynë, me këta të fundit që siguruan qëndrimin pasi fituan në play-off kundër Osasunës, e cila kishte fituar Segunda División.

1939–1947: Athletic Aviación de Madrid

La Liga rifilloi në vitin 1939 pas mbarimit të luftës. Gjatë kësaj kohe, Atlético u bashkua me Aviación Nacional te Zaragozës për t'u bërë Athletic Aviación de Madrid. Aviación Nacional ishte krijuar në vitin 1937 nge tre oficerë të aviacionit të Forcave Ajërore Spanjolle.[12] Atyre i ishte premtuar një vend në La Liga për sezonin 1939–40, por u refuzuan nga Federata Mbretërore Spanjolle e Futbollit. Ata nuk donin t'a nisnin nga kategoria e fundit, duke u bashkuar me Atléticon, e cila gjatë luftës kishte humbur tetë lojtarë, përfshirë yllin e ekipit Monchín Triana, i cili u vra. Në atë kohë, Real Oviedo e kishte fushën ende të shkatërruar nga lufta, duke bërë që të heqte dorë nga vendi i tyre në La Liga, e cila u kontestua nga Aviación dhe Osasuna; më 26 nëntor 1939, Aviación fitoi 3–1 në ndeshjen e luajtur në Valencia.[12] Në vitin 1941, Atlético fitoi titullin e parë të La Ligas të udhëhequr nga legjenda Ricardo Zamora si trajner. Lojtari më i dalluar i ekipit në ato vite ishte Germán Gómez, i cili u ble nga Racing de Santander në vitin 1939. Ai u luajti deri në sezonin 1947–48. Gjatë kësaj kohe, ai formoi një dyshe të suksesshme në mesfushë sëbashku me Machín dhe Ramón Gabilondon.

Në mesin e vitit 1940, një dekret i lëshuar nga Francisco Franco[13] ndaloi klubet të përdornin emra të huaj dhe klubi u bë "Atlético Aviación de Madrid".[14] Në shtator 1940, Atlético Aviación fitoi Superkupën e parë në futbollin spanjoll pasi mposhti Espanyolin, fitues i Kupës së Generalísimo 1940, në një finale me dy ndeshje të cilën Atlético e fitoi me rezultatin e përgjithshëm 10–4, përfshirë një fitore masive 7–1 në Campo de Fútbol de Vallecas.[15] Më 14 dhjetor 1946, klubi vendosi të heqë lidhjen ushtarake nga emri i saj, dhe pak kohë më pas, më 6 janar, u vendos në emrin aktual të Club Atlético de Madrid. Gjithashtu në vitin 1947, Atlético mundi Real Madridin 5–0 në Metropolitano, duke arritur fitoren e tyre më e madhe ndaj rivalëve madrilen.[16]

1947–1965: Epoka e artë

Helenio Herrera fitoi dy tituj të La Ligës si trajneri i Atléticos.

Nën drejtimin e Helenio Herrerës dhe me ndihmën e Larbi Benbarek, Atlético fitoi La Ligën sërisht në vitet 1950 dhe 1951. Me largimin e Herrerës në vitin 1953, klubi filloi të humbiste terren kundrejt Real Madridit dhe Barcelonës. Për pjesën e mbetur të viteve 1950', Atlético konkuroi me Athletic Bilbaon për statusin e ekipit të tretë në Spanjë.

Megjithatë, klubi u përmirësua gjatë viteve 1960' dhe 1970', duke konkuruar me Barcelonën për pozitën e ekipit të dytë. Në sezonin 1957–58, ekipi u rendit i dyti në kampionat nën drejtimin e trajnerit të ri Ferdinand Daučík. Ky rezultat solli kualifikimin në Kupën Evropiane 1958–59 sëbashku me Realin i cili ishte kampioni në fuqi. Ekipi arriti deri në gjysëm-finalen e kompeticionit, të udhëhequr nga sulmuesi brazilian Vavá dhe Enrique Collar. Gjatë rrugës në gjysëm-finale ekipi eliminoi Drumcondrën, CSKA Sofian dhe Schalke 04.[17] Në gjysëm-finale, Atlético u ndesh me Real Madridin, duke u mposhtur në Santiago Bernabéu 2–1 dhe duke fituar 1–0 në Metropolitano.[18] Në ndeshjen përsëritëse të luajtur në Zaragoza, Reali fitoi 2–1.[19]

Atlético do të hakmerrej për këtë disfatë duke mposhtur Realin në dy finale të Kupës së Mbretit rresht, në vitet 1960 dhe 1961, të udhëhequr nga trajneri José Villalonga, i cili më parë kishte drejtuar Realin. Në vitin 1962, ekipi fitoi Kupën Evropiane të Fituesve të Kupës, duke arritur suksesin e parë në Evropë: në finale ekipi mposhti Fiorentinën 3–0 në ndeshjen përsëritëse.[20] Ky sukses ishte i rëndësishëm për klubin, pasi ishte i vetmi trofe evropian të cilën Reali nuk e kishte fituar. Ata e arritën sërisht finalen një vit më pas, por u mposhtën nga ekipi anglez Tottenham Hotspur me rezultatin 5–1.[21] Gjatë kësaj periudhe, në ekip ishin afruar lojtarë si Miguel Jones dhe mesfushori organizator Adelardo, të cilët i'u bashkuan yllit të ekipit Enrique Collar.[22]

Vitet më të mira të Atléticos rastisën me dominimin e Real Madridit. Nga viti 1961 e deri në vitin 1980, Los Blancos e fituan kampionatin në 14 raste. Gjatë kësaj kohe, ishte Atlético i vetmi ekip që rivalizoi Realin, duke fituar La Ligan në vitet 1966, 1970, 1973 dhe 1977 dhe duke u renditur në vendin e dytë në vitet 1961, 1963 dhe 1965. Klubi gjithashtu fitoi Kupën e Mbretit në vitet 1965, 1972 dhe 1976. Në finalen e kupës në vitin 1965, duke mposhtur Realin në transfertë: kjo ishte hera e parë që Reali mposhtej në Santiago Bernabéu pas tetë vitesh.

1965–1974: Finalist i Kupës Evropiane

José Eulogio Gárate dhe Javier Irureta ishin dy nga protagonistët kryesor në arrtijen e finales së Kupës Evropiane në vitin 1074.

Në vitin 1966, Atlético u largua nga Estadio Metropolitano de Madrid, e cila u shkatërrua për t'i hapur rrugë ndërtimit të disa pallateve dhe një bllok zyrash që i përkisnin kompanisë ENUSA. Ata u zhvendosën në Stadiumin Vicente Calderón, që ndodhej afër lumit Manzanares; stadiumi u përurua më 2 tetor 1966 me një ndeshje miqësore kundër Valencias.[23] Disa nga lojtarët më të dalluar të kësaj periudhe ishin Adelardo (tashmë veteran) si dhe golashënuesit e rregullt Luis Aragonés, Javier Irureta dhe José Eulogio Gárate, me këtë të fundit që fitoi Trofeun Pichichi në vitet 1969, 1970 dhe 1971. Gjatë viteve 1970' klubi firmosi me disa lojtarë argjentinas, përfshirë Rubén Ayalën, Panadero Díaz dhe Ramón "Cacho" Heredian si dhe trajnerin Juan Carlos Lorenzo. Trajneri Lorenzo besonte në disiplinë, kujdes dhe prishjen e lojës së kundërshtarit. Pavarësisht se këto metoda shkaktuan polemike, Atlético arriti të fitonte kampionatin në vitin 1973 si dhe arriti në finalen e Kupës Evropiane një vit më pas.[24] Gjatë rrugës në finale, ekipi eliminoi Galatasarayn, Dinamo Bucureștin, Yllin e Kuq të Beogradit dhe Celtic.[25] Në ndeshjen e parë gjysëm-finale kundër Celtic, tre lojtarë të Atléticos (Ayala, Díaz dhe zëvëndësuesi Quique) u përjashtuan me karton të kuq për ndërhyrjet e këqija në një rastet më të këqija të ndërhyrjeve cinike në historinë e turnamentit. Falë kësaj taktike ekipi arriti në barazimin pa gola në transfertë dhe arriti të fitojë ndeshjen e kthimit në Madrid me rezultatin 2–0 falë golave të Gárates dhe Adelardos.[26] Atlético shkoi në finale me mungesat e rëndësishme të Ayala, Díaz dhe Quique, kundër një Bayerni që në përbërje kishte lojtarë si Franz Beckenbauer, Sepp Maier, Paul Breitner, Uli Hoeneß dhe Gerd Müller. Pavarësisht diferencave në fushë, Atlético bëri një lojë shumë të mirë, duke e çuar ndeshjen në kohën shtesë. Në minutën e 113të, Atlético kaloi në avantazh falë një goli me goditje të lirë me hark nga Aragonés, megjithatë gjermanët barazuan me një gjuajte nga distanca në minutën e fundit nga mbrojtësi Georg Schwarzenbeck, duke e lënë portierin Miguel Reina pa lëvizur.[27] Në ndeshjen përsëritëse dy ditë më pas, Bayerni fitoi lehtësisht 4–0.[27]

1974–1987: Vitet e Aragonés

Luis Aragonés (në qëndër) është i vetmi që ka qënë futbollist, trajner dhe president i klubit.

Pak pas disfatës në finalen e Kupës Evropiane 1974, klubi emëroi ish lojtarin e tyre Luis Aragonés si trajnerin e ri të ekipit. Ai shërbeu si trajner në katër periudha të ndryshme: 1974–80, 1982–87, 1991–93 dhe 2002–03.[28] Atlético mori pjesë në Kupën Ndërkontinentale si finalist i Kupës së Evropës; fituesi Bayern München nuk mori pjesë në turnament për shkak të kalendarit të ngjeshur të ndeshjeve.[29] Në këtë turnament, Atlético fitoi me rezultatin e përgjithshëm 2–1 kundër ekipit argjentinas Independiente:[29] ata u mposhtën 1–0 në ndeshjen e parë por fituan 2–0 në ndeshjen e dytë falë golave të Javier Iruretës dhe Rubén Ayalës.[30] Aragonés më pas udhëhoqi ekipin drejt fitimit të kupës në vitin 1976 dhe kampionatit në vitin 1977.

Gjatë periudhës së tij të dytë me klubin, Atlético u rendit në vendin e dytë në kampionat si dhe fitoi kupën, të dyja në vitin 1985. Lojtari më i dalluar i atij sezoni ishte Hugo Sánchez, i cili fitoi Pichichin si golashënuesi më i mirë me 19 gola. Ai gjithashtu shënoi një dopietë në finalen e kupës ku Atlético mposhti 2–1 Bilbaon. Megjithatë, Sánchez qëndroi edhe për një sezon para se të kalonte te Reali. Pavarësisht largimit të Sánchez, Aragonés udhëheqoi ekipi drejt fitimit të Superkupës në vitin 1985 dhe finales së Kupës Evropiane të Fituesve të Kupës një vit më pas. Megjithatë, Atlético u mposht 3–0 nga Dynamo Kyiv, duke humbur finalen e tretë evropiane rresht.[31][32]

1987–2005: Vitet e tranzicionit

Radomir Antić ishte trajner i ekipit në tre raste gjatë presidencës së Jesús Gil, duke fituar kampionatin dhe kupën në vitin 1996.

Në vitin 1987, politikani dhe biznesmeni polemizues Jesús Gil u bë president i klubit, duke drejtuar klubin (dhe duke kryer një mashtrim të shpërdorimit duke sekuestruar 95% të aksioneve, ndërsa nuk arriti të paguante në mënyrë efektive një pesetë të vetme gjatë konvertimit të detyruar të Atlético nga klubi i tifozëve në Sociedad Anónima Deportiva në 1992)[33] deri në dorëheqjen e tij në maj 2003.[34] Para mbërritjes së tij, Atlético nuk e kishte fituar kampionatin për dhjetë vite dhe i mungonte suksesi. Gil filloi menjëherë me investimet, duke firmosur me disa lojtarë të kalibrit të lartë, përfshirë anësorin portugez Paulo Futre i cili sapo kishte fituar Kupën Evropiane me Porton.[35] Pavarësisht këtyre investimeve, Atlético nuk e fitoi kampionatin. Sukseset e vetme ishin fitimi i dy Kupave të Mbretit në vitet 1991 dhe 1992. Gil krijoi një reputacion negativ për mënyrën e menaxhimit të klubit, duke ndërruar trajnerë në disa raste për objektivin e fitimit të kampionatit.[36] Ai gjithashtu mbylli akademinë e klubit në vitin 1992,[37] duke bërë që shumë lojtarë, përfshirë edhe legjenda e së ardhmes Raúl, të largoheshin. Raúl, në atë kohë 15 vjeç, kaloi te Real Madridi, duke u bërë një nga legjendat më të mëdha të klubit.[38]

Në sezonin 1994–95 Atlético rrezikoi rënjen nga kategoria, duke shpëtuar pas një barazimi në javën e fundit. Kjo solli shkarkimin e trajnerit si dhe largimin e një pjese të madhe të lojtarëve. Klubi ishte shumë aktiv në merkaton e verës, duke afruar lojtarë si Milinko Pantić, Lyuboslav Penev, Santi Denia dhe José Francisco Molina si dhe trajnerin Radomir Antić. Këto afrime, sëbashku me lojtarët tashmë të dalluar në ekip si Toni, Roberto Solozábal, Delfí Geli, Juan Vizcaíno, José Luis Caminero, Diego Simeone and Kiko sollën një sukses të dyfishtë në kampionat dhe kupë për Atléticon në vitin 1996.[2]

Në sezonin e ardhshëm klubi mori pjesë në UEFA Ligën e Kampioneve për herë të parë. Pavarësisht rritjes në ambicie dhe investimeve të mëtejshme, klubi e humbi kampionatin si dhe u eliminua në çerek-finale nga Ajaxi. Pas mbarimit të sezonit, klubi ishte aktiv në merkaton verore, duke afruar lojtarë të profilit të lartë si Christian Vieri dhe Juninho Paulista.[39][40] Këto investime nuk sollën sukses, gjë që solli shkarkimin e Antić pas tre sezonesh. Ai u zëvëndësua Arrigo Sacchi,[41] i cili "mbijetoi" vetëm gjashtë muaj.[42] Sezoni 1999–00 ishte shumë negativ për Atléticon: Gil dhe bordi i tij u hetuan nga qeveria spanjolle për shpërdorim fondesh. Kjo gjë solli largimin e Gil kurse ekipi pësoi rënje në rezultate, duke u renditur në vendin e 17të. Claudio Ranieri dha dorëheqjen pak para përfundimit të sezonit, me Atléticon që luftonte për mbijetesë. Rikthimi për herë të dytë i Antić nuk e shmangu rënjen e ekipit nga kategoria për herë të parë pas 66 vitesh.[43]

Atlético qëndroi në Segunda División për dy sezone. Në sezonin e parë, ata u renditën në vendin e katërt, duke e humbur ngjitjen për shkak të golavarazhit. Megjithatë, ekipi u ngjit në sezonin e ardhshëm duke fituar trofeun, me Aragonés si trajner.[44] Ai gjithashtu ishte trajneri i ekipit në sezonin e parë pas rikthimit, duke i dhënë Fernando Torresit debutimin në La Liga.[45]

2006–2011: Rikthimi te trofetë

Diego Forlán shënoi 96 gola në katër sezone me Los Colchoneros, duke i dhuruar suksesin e parë në Ligën e Evropës.

Në korrik 2007, bordi i Atléticos arriti një marrëveshje me Bashkinë e Madridit për të shitur tokën ku ndodhej stadiumi i tyre me qëllim për të kaluar në Metropolitano e cila ishte në pronësi të bashkisë. Klubi e bleu pronësinë e stadiumit në vitin 2016 për 30.4 milion €.[46] Gjatë kësaj kohe, klubi shiti yllin e ekipit Fernando Torres te Liverpooli për 38 milion € dhe e zëvëndësoi me bomberin uruguajian Diego Forlán, i cili sapo kishte fituar Pichichin dhe Këpucën e Artë Evropiane.[47][48] Klubi firmosi edhe me lojtarë të tjerë të dalluar si Costinha, Maniche, Sergio Agüero, Simão Sabrosa dhe José Antonio Reyes.[49][50][51][52]

Ekipi u përmirësua ndjeshëm gjatë sezonit 2007–08, duke u renditur në vendin e katërt në La Liga, gjë që solli një rikthim në Ligën e Kampioneve që nga sezoni 1996–97.[53] Në sezonin e ardhshëm, ekipi pësoi rënje në rezultate, duke bërë që trajneri Javier Aguirre të shkarkohej në shkurt 2009.[54] Shkarkimi i tij shkaktoi pakënaqësi te tifozët dhe një pjesë e lojtarëve, përfshirë Forlán. Ai u zëvëndësua nga Abel Resino.[55] Ekipi arriti rezultate të mira nën drejtimin e tij, duke e përfunduar kampionatin në vendin e katërt. Forlán me 32 golat e tij u shpall sërisht fitues i Pichichit dhe Këpucës së Artë.[56]

Sezoni 2009–10 nisi në mënyrë të keqe për Atléticon, që u eliminua në fazën e grupeve të Ligës së Kampioneve.[57] Në tetor 2009, Abel Resino u shkarkua dhe u zëvëndësua nga portugezi Quique Sánchez Flores.[58][59] Mbërritja e tij nuk solli ndryshim në kampionat, me Atléticon që u rendit në vendin e 9të, megjithatë, ekipi arriti të fitonte UEFA Ligën e Evropës,[60] duke mposhtur Fulhamin në finale pas kohës shtesë.[61][62] Gjatë rrugës në finale, ekipi eliminoi Liverpoolin në gjysëm-finale.[60] Ky ishte trofeu evropian i parë i klubit që nga viti 1962. Ata gjithashtu arritën në finalen e Kupës së Mbretit, por u mposhtën 2–0 nga Sevilja në Camp Nou.[63] Në gusht, ekipi fitoi Superkupën e Evropës, duke mposhtur Interin në Stade Louis II.[64]

2011–vazhdon: Epoka Simeone

David Villa kontriboi në fitimin e titullit në sezonin 2013–14.

Në dhjetor 2011, Diego Simeone u emërua trajneri i ri i ekipit,[65] duke zëvendësuar Gregorio Manzanon i cili u shkarkua për mungesë rezultatesh.[66] Simeone e udhëhoqi ekipin drejt një tjetër suksesi në Ligën e Evropës:[67] më 9 maj 2012, ekipi mposhti Bilbaon 3–0 në finale falë një dopiete të Radamel Falcaos dhe një goli të Diegos.[68] Tre muaj më vonë, ata e fituan sërisht Superkupën e Evropës, duke mposhtur Çelsin 4–1.[69] Protagonist i kësaj ndeshje ishte Falcao i cili shënoi një tregolësh. Në maj 2013, Atlético fitoi Kupën e Mbretit duke mposhtur Realin 2–1 në një ndeshje të tensionuar.[70] Kjo ishte fitorja e parë e Atléticos në derbin e Madridit pas 14 vitesh dhe 25 ndeshjesh.[71]

Atlético zhvilloi një nga sezonet më të mira në histori në sezonin 2013–14. Ata e fituan kampionatin në javën e fundit falë një barazimi 1–1 kundër Barcelonës në transfertë; kjo ishte hera e parë që nga sezoni 2003–04 që titulli i La Ligës nuk fitoj nga Reali ose Barcelona.[72] Ekipi arriti edhe në finalen e Ligës së Kampioneve, por u mposht me rezultatin 4–1 në kohën shtesë nga Real Madridi në Lisbonë; ata ishin në avantazh deri në minutën e 93të të ndeshjes.[73] Ata luajtën një tjetër finale të Ligës së Kampioneve tre sezone më pas, por u mposhtën sërisht nga Reali, këtë herë me penallti.[74]

Më 21 maj 2017, klubi luajti ndeshjen e fundit në Vicente Calderón, duke u zhvendosur në Wanda Metropolitano në lindje të Madridit.[75][76] Në sezonin 2017–18, ekipi arriti të triumfonte sërisht në Ligën e Evropës, duke siguruar titullin e tretë në nëntë vite: në finale ata arritën një fitore komode 3–0 kundër Marsejës.[77] Pas kësaj, ata fituan Superkupën e Evropës në gusht kundër Realit, duke i mposhtur 4–2; kjo ishte hera e parë pas 17 finalesh që Reali mposhtej në një finale të një kompeticioni evropian/ndërkontinental.[78]

Më 22 maj 2021, Atlético fitoi 2–1 në transfertë kundër Real Valladolidit, duke siguruar titullin e La Ligas shtatë vjetë që nga suksesi i fundit.[79] Bomberi uruguajian Luis Suárez ishte protagonist me 21 gola të shënuar.[80]

Identiteti

Ngjyrat

Atlético filloi të luante me ngjyrat bardheblu, duke kopjuar klubin prind në atë kohë Athletic Bilbao.[81] Megjithatë, të dyja klubet ndryshuan ngjyrë në vitin 1911, duke kaluar në fanella me vija bardhekuqe, të cilat u bënë tradicionale.[82] Ndryshimi u bë sepse bluzat me vija të kuqe dhe të bardha ishin më të lira për t'u bërë, pasi i njëjti kombinim përdorej për të bërë dyshekë krevati, duke bërë që materiali i tepruar të shnërrohej lehtësisht në fanella futbolli.[83] Uniformat e klubit janë prodhuar nga Nike që ngs vitin 2001.[84]

Stema

Stema e klubit u prezantua për herë të parë në vitin 1917, në të cilën bënte pjesë emblema e qytetit të Madridit. Stema u vendos në fanellën e klubit duke nisur nga viti 1947.[85] Në vitin 2016, stema u rimodelua, megjithatë një votim më 30 qershor 2023 zbuloi se 88.68% e anëtarëve të klubit donin të rivendosnin stemën historike. Ky vendim do të hyjë në fuqi më 1 korrik 2024.[86]

Prodhuesit e fanellës dhe sponsorët

Periudha Prodhuesi Sponsori
1950-80[87] Deportes Cóndor ska
1980–86 Meyba ska
1986–89 Puma ska
1989–90 Mita
1990–93 Marbella*
1993–94 Antena 3
1994–96 Marbella*
1996–97 Bandai/Tamagotchi
1997–98 Marbella*
1998–99 Reebok
1999–2000 ska
2000–01 Idea
2001–02 Nike
2002–03 Centenary
2003–05 Columbia Pictures**
2005–11 KIA
03–05 2012 Rixos Hotels (Vetëm në La Liga, përjashtuar kundër R. Madrid)
05–12 2012 Huawei
2012–14 Azerbaijan Land of Fire
2014–15 Baku 2015
2015–22 Plus500
2018– Hyundai[88] (bashk-sponsor)
2019– Ria Money Transfer (bashk-sponsor)
2022–2023 WhaleFin[89]
2023– Riyadh Air[90]

Pseudonimet

Gjatë gjithë historisë, klubi ka qenë i njohur me një sërë pseudonimesh, duke përfshirë Los Colchoneros ("Dyshek-bërësit"), për shkak të vijave në uniformat e ekipit që kishin të njëjtat ngjyra si dyshekët tradicionalë.[91] Gjatë viteve 1970', ata u bënë të njohur si "Los Indios" pas firmosjes me disa lojtarë nga Amerika e Jugut pas heqjes së kufizimeve për transferimet e lojtarëve të huaj në Spanjë.[92] Megjithatë, ka një sërë teorish alternative që pretendojnë se ata u emëruan kështu sepse stadiumi i tyre ishte "kampuar" në bregun e lumit, ose sepse "Los Indios" (Indianët) ishin armiku tradicional i "Los Blancos" (Të Bardhët), i cili është pseudonimi i klubit rival, Real Madrid.[93] Felipe VI, mbreti i Spanjës, ka qenë nderi president i klubit që nga viti 2003.[94]

Stadiumi

Klubi i luan ndeshjet si vendas në Stadiumin Metropolitano. Ata kaluan në këtë stadium në vitin 2017. Stadiumi i'u nënshtrua një rinovimi masiv si pjesë e kandidaturës së Madridit për të organizuar Lojërat Olimpike Verore 2016.[95]

Pas rinovimit, Atlético luajti ndeshjen e parë kundër Málagës në javën hapëse të kampionatit.[96] Mbreti Felipe VI ishte i pranishëm në përurimin e stadiumit. Më 1 qershor 2019, në stadium u luajt finalja e Ligës së Kampioneve.[97] Më 7 shtator 2023, klubi njoftoi se gjatë verës ishin kryer punime për rritjen e kapacitetit të stadiumit, i cili tashmë kishte 70,460 ulëse.[1]

Para se të kalonte te Metropolitano, stadiumi i Atléticos ishte Vicente Calderón, e cila shërbeu si shtëpia e tyre nga viti 1966 e deri në 2017.[98] Stadiumi në fillim quhej Estadio Manzanares por u riemërua në nder të ish presidentit të klubit.[99] Në stadium u organizuan 14 finale të Kupës së Mbretit si dhe tre ndeshje të FIFA Kupës së Botës 1982.[100][101][102]

Qëndra stërvitore

Qëndra stërvitore e klubit është Ciudad Deportiva Atlético de Madrid në Majadahonda, e cila ndodhet 20 kilometra në perëndim të Madridit. Qëndra përmban fusha me bar natyral dhe artificial si dhe një palestër. Këto terrene përdoren nga ekipi i parë si dhe ekipet e moshave.[103]

Klubi gjithashtu zotëron një akademi e quajtur Ciudad Deportiva del Nuevo Cerro del Espino që gjithashtu ndodhet në Majadahonda të Madridit. Në vitin 2014, ata hapën një akademi në Bukuresht të Rumanisë.[104]

Tifozët

Atlético Madrid është klubi i tretë në Spanjë për numrin e tifozëve, mbrapa Realit dhe Barcelonës. Fillimisht, tifozët e Atléticos vinin nga klasa punëtore dhe ishin në kontrast me tifozët e Real Madridit, që i përkisnin klasës së mesme. Tifozët, si dhe futbollistët, janë mbiquajtur colchoneros, pasi midis viteve 1936 dhe 1939 uniformat bëheshin në të njëjtën formë si dyshekët, pra me vija vertikale të kuqe dhe të bardhë. Një tjetër pseudonim është indios, kjo nga fakti se ndërmjet viteve 70' dhe 80' skuadra arriti suksese të shumta veçanërisht falë mbështetjes së futbollistëve të Amerikës së Jugut, dhe për shkak se stadiumi ndodhej përgjatë lumit Manzanares, si një fis indian.[105]

Tifo grupi më i dalluar i klubit është Frente Atlético, i cili u krijua në vitin 1982. Ata kishin rreth 2,500 anëtarë në vitin 2014, duke qënë një nga grupimet ultras më të mëdhenjë në Spanjë. Në të njëjtin vit, klubi e përjashtoi grupin nga stadiumi si dhe ndaloi shfaqjen e simboleve të tyre në stadium. Grupi ka miqësi me tifozët e Ruch Chorzow, Romës, Fortuna Düsseldorfit, Real Betisit dhe Sporting Gijónit.[106]

Aktualisht Atlético është klubi i 16të në botë për numrin e ndjekësve në rrjetin social Instagram.[107] Disa nga tifozët më të famshëm të klubit janë Sara Carbonero, Will Smith, Tom Cruise, Vin Diesel, Mbreti Felipe VI si dhe të tjerë.[108][109][110]

Rivalët

Real Madrid

Artikulli kryesor: Derbi i Madridit

Real Madrid dhe Atlético Madrid janë klube me identitete të kundërta dhe fate të ndryshme. Ndërsa Santiago Bernabéu i Real Madridit ngrihet me krenari në Paseo de la Castellana në lagjen e pasur Chamartín në veri të Madridit, ish-stadiumi i Atléticos, Vicente Calderón më pak magjepsës, qëndronte në klasën qendrore në jug të Madridit, 1.8 km larg qëndrës së qytetit.[111] Historikisht, Real Madridi është parë prej kohësh si klubi i parë i qytetit. Nga ana tjetër, Atlético Madrid karakterizohej gjithmonë nga një sensimiento de rebeldía, një ndjenjë rebelimi, megjithëse gjatë viteve të para të Francisco Francos Atlético ishte skuadra e preferuar e regjimit. Ata ishin të lidhur me forcat ajrore ushtarake (të riemëruar Atlético Aviación), derisa preferencat e regjimit u zhvendosën drejt Real Madridit në vitet 1950.[112]

Shteti diktatorial në atë kohë u përpoq të bënte kapital politik nga Kupat Evropiane të fituar nga Real Madridi, në një kohë kur Spanja ishte e izoluar ndërkombëtarisht; “Real Madridi është ambasada më e mirë që kemi pasur ndonjëherë”, thoshte ministri i jashtëm i Francos, Fernando Maria de Castiella.[113] Perceptime të tilla kanë pasur një ndikim të rëndësishëm në identitetet futbollistike të qytetit, duke prekur ndërgjegjen kolektive. Në këtë drejtim, tifozët e Atléticos ishin krijuesit dhe janë kënduesit më të shpeshtë të këngës, e cila rimon me himnit të Real Madridit: "Hala Madrid, hala Madrid, el equipo del gobierno, la vergüenza del país", “Hala Madrid, Hala Madrid, ekipi i qeverisë, turpi i vendit”.[114]

Atlético kishte hasur gjithnjë vështirësi për të fituar derbin me përjashtim të viteve të fundit. Më 17 maj 2013, ekipi fitoi 2–1 në finalen e Kupës së Mbretit, duke i dhënë fund një ecurie negative prej 14 ndeshjesh pa fitore.[115] Më 29 shtator, ata regjistruan një fitore 1–0 në Santiago Bernabéu, në një ndeshje të vlefshme për La Ligën.[116] Të dy klubet janë përballur dy herë në finalen e Ligës së Kampioneve (2014 dhe 2016).

Barcelona

Edhe pse më pak i famshëm se Derbi Madrileño, rivaliteti midis Atléticos dhe Barcelonës është historik, duke u konsideruar një nga "klasikët" e futbollit spanjoll.[117][118] Dikur i anashkaluar në favor të klubit katalanas, ky rivalitet është bërë konkurrues që nga fillimi i viteve 2010, i shënuar nga ngjarje të tilla si elimini që Atlético i shkakoi Barcelonës në fazën me eliminim direkt të Ligës së Kampioneve, largimi i diskutueshëm i sulmuesit francez Antoine Griezmann nga klubi madrilen te klubi katalanas në vitin 2019[119] (dhe rikthimi i tij i mëvonshëm në vitin 2021 mes vështirësive financiare të Barcelonës), si dhe kalimi i papritur i Luis Suárez te Atlético në vitin 2020, një lëvizje që pa yllin uruguaian të luajë një rol vendimtar në triumfin e ekipit në La Liga.[120][121]

Lista e rekordeve dhe statistikave

Koke është lojtari me më shumë ndeshje në historinë e klubit me 628 ndeshje në të gjitha kompeticionet.[122] Ai ndiqet nga Adelardo Rodríguez, i cili luajti 553 ndeshje në 17 vite si lojtar i klubit.[123][124] Në vendin e tretë renditet Tomás Reñones me 483 ndeshje. Jan Oblak është lojtari i huaj si dhe portieri me më shumë ndeshje, me plot 446.[125]

Antoine Griezmann është golashënuesi më i mirë i të gjjtha kohërave i Atléticos me 181 gola në të gjitha kompeticionet.[126] Ai ndiqet nga legjenda Luis Aragonés, i cili ka shënuar 173 gola.[127] Në vendin e tretë ndodhet Adriàn Escudero me 169 gola.[128] Diego Forlán është lojtari i vetëm në historinë e klubit që ka fituar Këpucën e Artë Evropiane.[129] Tetë lojtarë të klubit e kanë fituar çmimin Pichichi si golashënuesi më i mirë në La Liga; José Eulogio Gárate e ka fituar tre herë si lojtar i klubit.[130]

Atlético ka luajtur gjithsej 87 sezone në La Liga dhr 6 sezone në Segunda División. Në Evropë, ata kanë marrë pjesë në 19 edicione të Ligës së Kampioneve dhe 20 edicione të Ligës së Evropës. Klubi gjithashtu mban rekordin për numrin e finaleve të luajtura pa fituar në Ligën e Kampioneve (1974, 2014 dhe 2016).[131] Fitorja më e madhe e klubit në kompeticionet evropiane është me rezultatin 8–0 kundër ekipit irlandez Drumcondra në Kupën Evropiane 1958–59.[132] Humbja më e madhe në histori është me rezultatin 5–1 kundër Tottenhamit në finalen e Kupës Evropiane të Fituesve të Kupës 1963.[133]

Në vitin 2019, klubi regjistroi blerjen më të shtrenjtë në historinë e tyre dhe të katërtën më të madhe të të gjitha kohërave, duke firmosur me portugezin João Félix nga Benfica për 126 milion €.[134] Po në të njëtin vit, klubi siguroi shitjen më të madhe në histori pas kalimit të Antoine Griezmann te Barcelona për 120 milion €.[135] Kjo u pasua edhe nga shitja e dytë dhe e tretë më e madhe në histori; respektivisht Lucas Hernández te Bayern München për 80 milion € si dhe Rodri te Manchester City për 70 milion €.[136][137]

Trofe

Atlético ka fituar gjithsej 34 trofe në historinë e tyre. Në Spanjë, ekipi ka fituar La Ligën[138] 11 herë si dhe Kupën e Mbretit 10 herë.[139] Në Evropë, ekipi ka qënë i suksesshëm në Ligën e Evropës, duke e fituar tre herë.[140] Ata gjithashtu kanë fituar Superkupën e Evropës tre herë si dhe Kupën Ndërkontinentale një herë.[141] Trofe të tjerë përfshijnë një titull i Segunda División, dy Superkupa të Spanjës,[142] një Kupë Presidenti FEF, një Kupë Eva Duarte[143] si dhe një Kupë UEFA të fituesve të Kupës.[144]

Trofetë e Atléticos
Tipi Kompeticioni Tituj Sezone
Vendor La Liga 11 1939–40, 1940–41, 1949–50, 1950–51, 1965–66, 1969–70, 1972–73, 1976–77, 1995–96, 2013–14, 2020–21
Segunda División 1 2001–02
Copa del Rey 10 1959–60, 1960–61, 1964–65, 1971–72, 1975–76, 1984–85, 1990–91, 1991–92, 1995–96, 2012–13
Supercopa de España 2 1985, 2014
Copa Presidente FEF 1 1941–47
Copa Eva Duarte 1 1951
Kontinental Kupa UEFA e Fituesve të Kupës 1 1961–62
UEFA Liga e Evropës 3 2009–10, 2011–12, 2017–18
UEFA Super Kupa 3 2010, 2012, 2018
Botëror Kupa Ndërkontinentale 1 1974


Lojtarët

Skuadra aktuale

Redaktuar më 4 maj 2024[145]
Nr. Kombësia Poz. Lojtari
1 Rumania Pt Horațiu Moldovan
2 Uruguaji Mb José María Giménez (kapiteni i 3të)
3 Spanja Mb César Azpilicueta
4 Brazil Mb Gabriel Paulista
5 Argjentina Mf Rodrigo De Paul
6 Spanja Mf Koke (kapiten)
7 Franca Sm Antoine Griezmann
8 Spanja Mf Saúl
9 Holanda Sm Memphis Depay
10 Argjentina Sm Ángel Correa
11 Franca Mf Thomas Lemar
12 Brazil Sm Samuel Lino
Nr. Kombësia Poz. Lojtari
13 Sllovenia Pt Jan Oblak (zëv-kapiten)
14 Spanja Mf Marcos Llorente
15 Mali i Zi Mb Stefan Savić (kapiteni i 4të)
16 Argjentina Mb Nahuel Molina
17 Spanja Mf Rodrigo Riquelme
18 Belgjika Mf Arthur Vermeeren
19 Spanja Sm Álvaro Morata
20 Belgjika Mb Axel Witsel

Stampa:Fs Player

23 Mozambique Mb Reinildo Mandava
24 Spanja Mf Pablo Barrios

Ekipi rezervë

Artikulli kryesor: Atlético Madrid B
Nr. Kombësia Poz. Lojtari
26 Spanja Mf Aitor Gismera
27 Greqia Mb Ilias Kostis
28 Spanja Mb Marco Moreno
29 Spanja Mb Javier Boñar
30 Morocco Sm Salim El Jebari
31 Spanja Pt Antonio Gomis
32 Spanja Sm Adrián Niño
Nr. Kombësia Poz. Lojtari
35 Spanja Pt Sergio Mestre
36 Spanja Mf Álex Calatrava
39 Morocco Sm Abde Raihani
40 Spanja Mf Sergio Guerrero
45 Spanja Mf Rayane Belaid
49 Spanja Mf Darío Frey

Lojtarë të tjerë nën kontratë

Nr. Kombësia Poz. Lojtari
Turqia Mb Çağlar Söyüncü
Spanja Mf Vitolo
Argjentina Sm Giuliano Simeone
Nr. Kombësia Poz. Lojtari
Portugalia Sm Marcos Paulo
Spanja Sm Samu Omorodion

Struktura organizative

Presidentët

Klubi ka pasur gjithsej 27 presidentë në histori. Enrique Allende ishte presidenti i parë në historinë e klubit. Ai e mbajti këtë pozitë për disa muaj para se të zëvëndësohej nga Eduardo de Acha. Argjentinasi Luciano Urquijo është i vetmi president i huaj i klubit, duke shërbyer në periudhë 1926–31.[146] Vicente Calderón është presidenti më jetë gjatë i klubit, të cilën e udhëhoqi për 21 vite në periudha të ndryshme: 1964–80 dhe 1982–87.[147] Presidenti aktual i klubit është Enrique Cerezo, i cili e mori detyrën në vitin 2003.[148]

Bordi drejtues

Burimi: [149][150]

Pozicioni Stafi
President Flamuri Enrique Cerezo Torres
CEO Flamuri Miguel Ángel Gil Marín
Bordi drejtues Flamuri Antonio Alonso Sanz
Flamuri Antoine Bonnier
Flamuri Severiano Gil y Gil
Flamuri Óscar Gil Marín
Sekretari Flamuri Pablo Jiménez de Parga
Drejtor sportiv Flamuri Andrea Barta

Trajnerët

Diego Simeone është trajneri aktual i ekipit, duke u emëruar më 23 dhjetor 2011.[151] Ai është trajneri më jetëgjatë i klubit, më i suksesshëm[152] si dhe mban rekordin për numrin e ndeshjeve të drejtuara (634)[153] si dhe numrin e fitoreve të arritura (373).[154][155]

Trajneri i parë në historinë e klubit ishte Manuel Ansoleaga i cili udhëhoqi ekipin në fitimin e Campeonato Regional Centro, e cila ishte trofeu i parë në histori për Atléticon.[156] Anglezi Vince Hayes u bë trajneri i parë i huaj në historinë e klubit,[157] kurse argjentinasi Lino Taioli ishte trajneri i parë jo-evropian që drejtoi klubin.[158]

Klubi ka pasur gjithsej 75 trajnerë në histori.[159] Luis Aragonés, i cili më parë ka qënë lojtar dhe president, ka drejtuar klubin në shtatë periudha të ndryshme.[160][161][162] Antonio Briones u emërua trajner i ekipit në katër raste të ndryshme në periudhën 1988–1990.[163]

Stafi teknik

Burimi: [164]

Pozicioni Stafi
Trajner Argjentina Diego Simeone
Ndihmës-trajner Argjentina Nelson Vivas
Argjentina Gustavo López
Trajneri i portierëve Argjentina Pablo Vercellone
Trajneri i fiskulturës Uruguaji Óscar Ortega
Fizioterapistët Spanja Iván Ortega
Spanja Jesús Vázquez
Spanja Esteban Arévalo
Spanja David Loras
Spanja Felipe Iglesias Arroyo
Fizioterapistët e rehabilitimit Spanja Óscar Pitillas
Spanja Alfredo Jarodich
Asistenti teknik i ekipit Spanja Carlos Menéndez
Spanja Daniel Castro
Delegati i ekipit Spanja Pedro Pablo Matesanz
Shefi i departamentit mjekësor Spanja José María Villalón
Doktori i klubit Spanja Gorka de Abajo
Doktori Spanja Óscar Luis Celada
Ekipi teknik Spanja Cristian Bautista
Bullgaria Dimcho Pilichev
Spanja Fernando Sánchez Ramírez
Spanja Mario Serrano

Referime

  1. ^ a b c "Club Atlético de Madrid – El aforo del Cívitas Metropolitano crece hasta los 70.460 espectadores" (në spanjisht). Atlético Madrid. 7 shtator 2023. Arkivuar nga origjinali më 8 shtator 2023. Marrë më 7 shtator 2023.
  2. ^ a b c "Classic club" (në anglisht). FIFA. Arkivuar nga origjinali më 6 shtator 2011. Marrë më 20 nëntor 2010.
  3. ^ "Atletico Madrid History". Atleticomadrid.azplayers (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 7 korrik 2011. Marrë më 20 nëntor 2010.
  4. ^ "Blackburn Rovers". Historical Football Kits (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 18 maj 2019. Marrë më 10 tetor 2018.
  5. ^ "The Atlético Crest and its Meaning – The Offside – Atlético Madrid Spanish La Liga Football Blog" (në anglisht). Atletico.theoffside. Arkivuar nga origjinali më 3 nëntor 2010. Marrë më 20 nëntor 2010.
  6. ^ "Southampton". Historical Football Kits (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 11 tetor 2018. Marrë më 10 tetor 2018.
  7. ^ "Athletic-Atlético, historia de dos parientes". ABC (në spanjisht). 8 maj 2012. Arkivuar nga origjinali më 31 mars 2019. Marrë më 10 tetor 2018.
  8. ^ Jon Agiriano (6 janar 2010). "Los Colores del Siglo" (në spanjisht). El Correo. Arkivuar nga origjinali më 4 dhjetor 2021. Marrë më 15 tetor 2018.
  9. ^ "Athletic de Madrid 1910-11". Equipos de Fútbol (në spanjisht). 13 korrik 2016. Arkivuar nga origjinali më 11 tetor 2018. Marrë më 10 tetor 2018.
  10. ^ "Manuel Garnica, the "Saint" who scored a goal with Athletic". Memorias del Fútbol Vasco (në spanjisht). 30 mars 2014. Arkivuar nga origjinali më 4 dhjetor 2021. Marrë më 10 tetor 2018.
  11. ^ "Talking History: Atlético Madrid – This Is Anfield (Liverpool FC)" (në anglisht). This Is Anfield. 26 prill 2010. Arkivuar nga origjinali më 5 gusht 2010. Marrë më 20 nëntor 2010.
  12. ^ a b "La historia desconocida del Atlético Aviación: el club que nunca fue el origen del Atlético de Madrid". larazon.es (në spanjisht). 20 shtator 2021. Arkivuar nga origjinali më 7 tetor 2022. Marrë më 7 tetor 2022.
  13. ^ "La Liga History – Football League" (në anglisht). Ole Ole. 6 prill 2009. Arkivuar nga origjinali më 6 mars 2012. Marrë më 20 nëntor 2010.
  14. ^ "A decree Spanishizes the names (1940)". as.com (në anglisht). 20 dhjetor 2016. Arkivuar nga origjinali më 9 tetor 2022. Marrë më 9 tetor 2022.
  15. ^ "Copa de Campeones". RSSSF (në anglisht). 20 janar 2022. Arkivuar nga origjinali më 21 maj 2016. Marrë më 9 tetor 2022.
  16. ^ "Real Madrid Vs. Atletico Madrid". Realatletico.com (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 14 nëntor 2018.
  17. ^ "European Cup & Champions League History 1955–2010" (në anglisht). European Cup History. Arkivuar nga origjinali më 30 shtator 2017.
  18. ^ "European Competitions 1958–59" (në anglisht). RSSSF. Arkivuar nga origjinali më 12 janar 2016.
  19. ^ "1958/59: Di Stéfano keeps Madrid rolling on" (në anglisht). UEFA. 3 qershor 1959. Arkivuar nga origjinali më 1 maj 2013. Marrë më 20 nëntor 2010.
  20. ^ "UEFA Cup Winners' Cup" (në anglisht). UEFA. 1 qershor 1962. Arkivuar nga origjinali më 4 shtator 2015. Marrë më 20 nëntor 2010.
  21. ^ "UEFA Cup Winners' Cup" (në anglisht). UEFA. 1 qershor 1963. Arkivuar nga origjinali më 12 janar 2016. Marrë më 20 nëntor 2010.
  22. ^ "Adelardo, Adelardo Rodríguez Sánchez" (në anglisht). BD Futbol. Arkivuar nga origjinali më 1 prill 2018.
  23. ^ Eric Santos (3 tetor 2016). "Así fue el primer partido del Calderón". Cadena SER (në spanjisht). Arkivuar nga origjinali më 1 qershor 2022. Marrë më 1 qershor 2022.
  24. ^ "1973/74: Müller ends Bayern wait" (në anglisht). UEFA. 15 maj 1974. Arkivuar nga origjinali më 24 korrik 2017. Marrë më 8 mars 2013.
  25. ^ "European Competitions 1973–74" (në anglisht). RSSF. Arkivuar nga origjinali më 6 tetor 2009.
  26. ^ "European Cup & Champions League History 1955–2010" (në anglisht). European Cup History. Arkivuar nga origjinali më 26 shkurt 2014.
  27. ^ a b Rahur Warrier (11 shtator 2018). "How the 1974 European Cup final set Bayern München and Atlético Madrid on different paths for decades" (në anglisht). These Football Times. Marrë më 15 maj 2024.
  28. ^ J. F. Borrell (1 shkurt 2014). "Luis Aragonés: Atlético icon, legend and history maker". Marca (në anglisht). Marrë më 2 shkurt 2014.
  29. ^ a b "Intercontinental Cup 1974" (në anglisht). FIFA. Arkivuar nga origjinali më 4 dhjetor 2009. Marrë më 20 nëntor 2010.
  30. ^ "Intercontinental Club Cup 1974" (në anglisht). RSSSF. Arkivuar nga origjinali më 27 nëntor 2022.
  31. ^ "UEFA Cup Winners' Cup" (në anglisht). UEFA. 1 qershor 1986. Arkivuar nga origjinali më 21 gusht 2010. Marrë më 20 nëntor 2010.
  32. ^ "European Competitions 1985–86" (në anglisht). RSSSF. Arkivuar nga origjinali më 14 mars 2023.
  33. ^ Sergio de la Cruz (30 qershor 2018). "Historia de un delito prescrito: así perdió su equipo la afición del Atlético de Madrid". El Economista (në spanjisht). Arkivuar nga origjinali më 23 maj 2022. Marrë më 1 qershor 2022.
  34. ^ "Atletico owner Gil dies" (në anglisht). BBC Sport. 14 maj 2004. Arkivuar nga origjinali më 16 shkurt 2021. Marrë më 5 korrik 2012.
  35. ^ "Futre, Paulo Jorge Dos Santos Futre" (në anglisht). BD Futbol. Arkivuar nga origjinali më 21 prill 2020.
  36. ^ "Jesus Gil il terribile 21 tecnici in 12 anni" (në italisht). La Repubblica. 16 shkurt 1999.
  37. ^ Sid Lowe (3 nëntor 2009). "Are 'madhouse' Atlético Madrid the worst run club in Europe?" (në anglisht). Londër: The Guardian. Arkivuar nga origjinali më 5 mars 2017. Marrë më 11 dhjetor 2016.
  38. ^ "Raúl González" (në anglisht). Spanish Fiestas. Arkivuar nga origjinali më 25 prill 2012.
  39. ^ Jack Beresford (12 korrik 2022). "The bull with a butterfly's step: The story of Christian Vieri at Atletico" (në anglisht). Planet Football. Marrë më 9 qershor 2024.
  40. ^ "A career in kits: Juninho" (në anglisht). Cult Kits. Marrë më 9 qershor 2024.
  41. ^ "È ufficiale, Arrigo Sacchi allenerà l'Atletico Madrid" (në italisht). La Repubblica. 4 maj 1998.
  42. ^ "Sacchi, esonero da 17 miliardi" (në italisht). La Repubblica. 15 shkurt 1999.
  43. ^ Sid Lowe (18 prill 2010). "Atlético Madrid can put end to glory of suffering in Liverpool semi" (në anglisht). Londër: The Guardian. Arkivuar nga origjinali më 5 mars 2017. Marrë më 11 dhjetor 2016.
  44. ^ "Atletico Madrid Season Needs Flores Formula" (në anglisht). Inside Futbol. Arkivuar nga origjinali më 6 shkurt 2021.
  45. ^ "Fernando Torres Career" (në anglisht). Torres Soccer Profiles. Arkivuar nga origjinali më 9 janar 2011. Marrë më 20 nëntor 2010.
  46. ^ "El Atlético compra el estadio de La Peineta por 30 millones" (në spanjisht). AS. 13 mars 2017. Arkivuar nga origjinali më 7 shtator 2021. Marrë më 2022-01-06.
  47. ^ "Torres cuts short holiday, set to join Liverpool" (në anglisht). ESPN FC. 3 korrik 2007. Arkivuar nga origjinali më 23 tetor 2012.
  48. ^ Simon Austin (22 tetor 2008). "New and improved Forlan to test Liverpool" (në anglisht). BBC Sport. Arkivuar nga origjinali më 6 shkurt 2021. Marrë më 20 korrik 2010.
  49. ^ "Costinha aims high with Atlético" (në anglisht). UEFA. 10 gusht 2006. Arkivuar nga origjinali më 6 janar 2022. Marrë më 6 janar 2022.
  50. ^ "Maniche makes Atlético move" (në anglisht). UEFA. 29 gusht 2006. Marrë më 6 korrik 2012.
  51. ^ "Comunicado" (PDF) (në portugalisht). Portuguese Securities Market Commission. 26 korrik 2007. Arkivuar (PDF) nga origjinali më 30 maj 2011. Marrë më 10 qershor 2010.
  52. ^ "Reyes passes Atletico Madrid medical" (në anglisht). Goal.com. 30 korrik 2007. Arkivuar nga origjinali më 30 shtator 2007.
  53. ^ "European Competitions 1996–97" (në anglisht). RSSSF. Arkivuar nga origjinali më 21 shkurt 2023.
  54. ^ "Javier Aguirre Walks Away From Atletico" (në anglisht). The Original Winger. Arkivuar nga origjinali më 4 tetor 2011.
  55. ^ "Abel Resino: Atletico Madrid job dream come true" (në anglisht). Tribal Football. 4 shkurt 2009. Arkivuar nga origjinali më 7 shkurt 2009. Marrë më 20 nëntor 2010.
  56. ^ "Diego Forlán reveals folly of defying Sir Alex Ferguson's footwear advice". The Guardian (në anglisht). 14 shtator 2009. Arkivuar nga origjinali më 9 mars 2021. Marrë më 22 prill 2021.
  57. ^ Paul Fletcher (21 tetor 2009). "Chelsea 4–0 Atletico Madrid" (në anglisht). BBC Sport. Arkivuar nga origjinali më 1 maj 2021. Marrë më 13 maj 2010.
  58. ^ "Atletico Madrid sack coach Resino" (në anglisht). BBC Sport. 23 tetor 2009. Arkivuar nga origjinali më 26 tetor 2009. Marrë më 24 tetor 2009.
  59. ^ "Quique to Atletico Madrid" (në anglisht). La Liga Weekly. 23 tetor 2009. Arkivuar nga origjinali më 30 tetor 2009. Marrë më 20 nëntor 2010.
  60. ^ a b "Forlán puts Atlético on the highway to Hamburg" (në anglisht). UEFA. 29 prill 2010. Arkivuar nga origjinali më 6 janar 2022. Marrë më 6 janar 2022.
  61. ^ "Atletico Madrid coach Quique Sanchez Flores hails players' resolve against Fulham" (në anglisht). Londër: The Daily Telegraph. 13 maj 2010. Arkivuar nga origjinali më 22 maj 2010.
  62. ^ Henry Winter (12 maj 2010). "Fulham 1 Atlético Madrid 2 aet: match report" (në anglisht). Hamburg: The Daily Telegraph. Arkivuar nga origjinali më 15 maj 2010. Marrë më 12 maj 2010.
  63. ^ "Report: Atlético Madrid v Sevilla FC – Spanish Copa del Rey" (në anglisht). ESPN FC. Arkivuar nga origjinali më 23 tetor 2012.
  64. ^ "2010 Super Cup: Atlético win on Super Cup debut" (në anglisht). UEFA. 6 qershor 2011. Arkivuar nga origjinali më 6 janar 2022. Marrë më 6 janar 2022.
  65. ^ "Simeone replaces Manzano at Atletico". FourFourTwo (në anglisht). 23 dhjetor 2022. Arkivuar nga origjinali më 4 janar 2022. Marrë më 2022-01-04.
  66. ^ "Atletico Madrid sack boss Gregorio Manzano" (në anglisht). ESPN FC. 22 dhjetor 2022. Arkivuar nga origjinali më 4 janar 2022. Marrë më 4 janar 2022.
  67. ^ Jonathan Wilson (9 maj 2012). "Atlético Madrid 3–0 Athletic Bilbao" (në anglisht). Londër: The Guardian. Arkivuar nga origjinali më 25 prill 2018. Marrë më 11 dhjetor 2016.
  68. ^ "Atl. Madrid 3–0 Athletic Bilbao: EL champs" (në anglisht). Goal.com. 9 maj 2012. Arkivuar nga origjinali më 17 qershor 2019. Marrë më 8 mars 2013.
  69. ^ "Falcao fires Atlético to Super Cup glory" (në anglisht). UEFA. 31 gusht 2012. Marrë më 1 shtator 2012.
  70. ^ "Atletico Madrid upsets Real Madrid to win Copa del Rey" (në anglisht). Associated Press. 17 maj 2013. Arkivuar nga origjinali më 16 prill 2018. Marrë më 4 dhjetor 2017.
  71. ^ "Football: Atletico stun 10-man Real Madrid to win Spanish Cup" (në anglisht). Singapore: Channel News Asia. 17 maj 2013. Arkivuar nga origjinali më 7 qershor 2013.
  72. ^ Richard Martin (17 maj 2014). "Barcelona 1 Atletico Madrid 1, La Liga: match report". The Daily Telegraph (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 11 janar 2022. Marrë më 17 maj 2014.
  73. ^ "Real Madrid 4-1 Atletico Madrid" (në anglisht). BBC Sport. Arkivuar nga origjinali më 27 prill 2019. Marrë më 4 janar 2022.
  74. ^ "Real Madrid beat Atlético Madrid on penalties" (në anglisht). BBC Sport. Arkivuar nga origjinali më 8 nëntor 2020. Marrë më 28 maj 2016.
  75. ^ "El Vicente Calderón ya es historia". La Vanguardia (në spanjisht). 6 korrik 2020. Arkivuar nga origjinali më 1 qershor 2022. Marrë më 1 qershor 2022.
  76. ^ "The story of Atletico Madrid's new Wanda Metropolitano Stadium". Sky Sports (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 9 maj 2023. Marrë më 9 maj 2023.
  77. ^ "Atletico beat Marseille to win Europa League" (në anglisht). BBC Sport. Arkivuar nga origjinali më 16 maj 2018. Marrë më 4 janar 2022.
  78. ^ "Diego Costa double helps Atlético beat Real Madrid 4-2 in Uefa Super Cup" (në anglisht). The Guardian. 15 gusht 2018. Arkivuar nga origjinali më 28 prill 2019. Marrë më 4 janar 2022.
  79. ^ "Atletico edge Real to La Liga title" (në anglisht). BBC Sport. Arkivuar nga origjinali më 23 maj 2021. Marrë më 23 maj 2021.
  80. ^ "Luis Suárez" (në anglisht). Goal.com. Arkivuar nga origjinali më 16 korrik 2017. Marrë më 22 maj 2021.
  81. ^ Fernando S. Tavero (18 shtator 2022). "The reasons behind Real Madrid and Atlético Madrid's club colours" (në anglisht). Dairo AS. Marrë më 19 maj 2024.
  82. ^ "La Historia del Atlético de Madrid". Telepolis (në spanjisht). Arkivuar nga origjinali më 29 nëntor 2011.
  83. ^ "The origin of the red & white colours of Atlético De Madrid - and how it links to Sunderland" (në anglisht). SB Nation. 4 qershor 2023. Marrë më 19 maj 2024.
  84. ^ "Nike lock in Atlético Madrid supply deal until 2026" (në anglisht). Sports Pro Media. 28 korrik 2014. Marrë më 9 qershor 2024.
  85. ^ "In constant evolution since 1917" (në anglisht). Atlético Madrid. 30 qershor 2023. Arkivuar nga origjinali më 1 korrik 2023. Marrë më 1 korrik 2023.
  86. ^ "Atletico Madrid Will Return To Former Club Crest In 2024 After 89% Vote In Favor Of Change" (në anglisht). Forbes. 30 qershor 2023. Arkivuar nga origjinali më 1 korrik 2023. Marrë më 1 korrik 2023.
  87. ^ "Deportes Condor – Deportes Condor Madrid – Deportes Condor" (në spanjisht). Arkivuar nga origjinali më 20 janar 2023. Marrë më 2023-01-20.
  88. ^ Tom Bassam (13 qershor 2018). "Atlético Madrid park up with Hyundai" (në anglisht). SportsPro. Arkivuar nga origjinali më 6 shkurt 2023. Marrë më 6 shkurt 2023.
  89. ^ "Amber Group, presentado como nuevo patrocinador principal del Atlético de Madrid" (në spanjisht). Atlético Madrid. 17 korrik 2022. Arkivuar nga origjinali më 17 korrik 2022. Marrë më 17 korrik 2022.
  90. ^ "Riyadh Air, Atlético de Madrid's new main sponsor" (në anglisht). Atlético Madrid. 10 gusht 2023. Arkivuar nga origjinali më 10 gusht 2023. Marrë më 10 gusht 2023.
  91. ^ "Por qué se llama colchoneros a los aficionados y jugadores del Atlético Madrid" (në spanjisht). Goal.com. 3 dhjetor 2023. Marrë më 21 maj 2024.
  92. ^ "Indios & Vikingos go head-to-head in Madrid derby" (në anglisht). La Liga. 2 dhjetor 2021. Marrë më 21 maj 2024.
  93. ^ Gabim referencash: Etiketë <ref> e pavlefshme; asnjë tekst nuk u dha për refs e quajtura Eurorivals
  94. ^ Mike Roberts (7 maj 2021). "The lowdown on Atlético Madrid" (në anglisht). FC Barcelona. Marrë më 21 maj 2024.
  95. ^ "Four on 2016 Olympics short-list" (në anglisht). BBC Sport. 4 qershor 2008. Marrë më 2 mars 2010.
  96. ^ "Griezmann gives Atletico win in first match at new home". USA TODAY (në anglishte amerikane). Arkivuar nga origjinali më 11 janar 2022. Marrë më 11 janar 2022.
  97. ^ "Atletico Madrid's Wanda Metropolitano to host 2019 Champions League final" (në anglisht). Yahoo. 20 shtator 2017. Marrë më 22 maj 2024.
  98. ^ "Estadio Vicente Calderón" (në anglisht). The Stadium Guide. Arkivuar nga origjinali më 16 prill 2019. Marrë më 16 prill 2019.
  99. ^ "Vicente Calderón Stadium" (në anglisht). Atlético Madrid. Arkivuar nga origjinali më 3 nëntor 2016. Marrë më 30 janar 2016.
  100. ^ "Austria-France" (në anglisht). FIFA. Arkivuar nga origjinali më 6 janar 2018. Marrë më 30 janar 2016.
  101. ^ "Austria-Northern Ireland" (në anglisht). FIFA. Arkivuar nga origjinali më 5 janar 2018. Marrë më 30 janar 2016.
  102. ^ "France-Northern Ireland" (në anglisht). FIFA. Arkivuar nga origjinali më 27 korrik 2019. Marrë më 27 korrik 2019.
  103. ^ "Training Complex" (në anglisht). Atlético Madrid. 2007. Arkivuar nga origjinali më 8 korrik 2011. Marrë më 20 nëntor 2010.
  104. ^ Andrei Chirileasa (20 qershor 2014). "Spanish club Atletico Madrid to open football academy in Bucharest, its first in Europe" (në anglisht). Romania Insider. Arkivuar nga origjinali më 28 nëntor 2018. Marrë më 16 maj 2017.
  105. ^ "Origen del apodo de 'colchonero' e 'indio' para el Atlético de Madrid" (në spanjisht). 13 maj 2010. Arkivuar nga origjinali më 19 gusht 2019. Marrë më 9 qershor 2024.
  106. ^ Sam Leveridge (22 gusht 2022). "3 things we learned: Frente come out in force, Molina mistakes, and goal-line technology needed" (në anglisht). SB Nation. Marrë më 24 maj 2024.
  107. ^ "Archived copy" (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 1 shkurt 2024. Marrë më 2 prill 2024.{{cite web}}: Mirëmbajtja CS1: Archived copy si titull (lidhja)
  108. ^ "Usain Bolt, Will Smith, Sara Cabonero and other famous fans of Athletico & Real Madrid" (në anglisht). Goal.com. 24 maj 2016. Arkivuar nga origjinali më 28 korrik 2018. Marrë më 19 maj 2018.
  109. ^ "Champions League Final: 10 celebrities who will be supporting Atletico Madrid on Saturday". Marca (në anglisht). 26 maj 2016. Arkivuar nga origjinali më 20 maj 2018. Marrë më 19 maj 2018.
  110. ^ EP (2 prill 2013). "El Príncipe Felipe, Presidente de Honor del Centenario". AS (në spanjisht). Arkivuar nga origjinali më 19 maj 2018. Marrë më 18 maj 2018.
  111. ^ Ashifa Kassam (18 maj 2014). "Madrid: One city, two teams, and a battle for the soul of the city" (në anglisht). The Guardian. Marrë më 16 shtator 2018.
  112. ^ "Why everything you know about the Madrid derby might be wrong". fourfourtwo.com (në anglisht). 7 janar 2015. Arkivuar nga origjinali më 3 qershor 2021. Marrë më 23 prill 2021.
  113. ^ ""Simply the best – all-time greats final selection"" (në anglisht). The Telegraph. 29 dhjetor 2000. Arkivuar nga origjinali më 10 tetor 2016.
  114. ^ "El equipo del Gobierno, la vergüenza del país" (në spanjisht). El Mundo. 17 shkurt 2023. Marrë më 25 maj 2024.
  115. ^ "Atlético beat Real Madrid to win Copa del Rey after Ronaldo sent off" (në anglisht). The Guardian. 17 mars 2013. Marrë më 20 maj 2013.
  116. ^ "Real Madrid: Gareth Bale's home debut ends in Atletico Madrid loss" (në anglisht). BBC Sport. 28 shtator 2013. Marrë më 1 qershor 2024.
  117. ^ "Atléti-Barça: History of a rivalry" (në spanjisht). FIFA. Arkivuar nga origjinali më 25 korrik 2018. Marrë më 14 gusht 2019.
  118. ^ "Duels between Barça and Atlético enclose as much history as the Classic" (në anglisht). Mundo Deportivo. 15 dhjetor 2012. Arkivuar nga origjinali më 14 gusht 2019. Marrë më 14 gusht 2019.
  119. ^ "Antoine Griezmann to Barcelona: Atlético Madrid dispute move over release clause". Sky Sports (në anglisht). Marrë më 12 korrik 2019.
  120. ^ "Luis Suárez will join Atlético Madrid on two-year deal". OneFootball (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 24 shtator 2020. Marrë më 24 shtator 2020.
  121. ^ "Atletico Madrid champions as Luis Suarez seals dramatic comeback victory at Real Valladolid". Eurosport (në anglisht). 22 maj 2021. Arkivuar nga origjinali më 10 shtator 2023. Marrë më 22 maj 2021.
  122. ^ Sergio Picos (1 tetor 2022). "Koke llega a lo más alto". Diario AS (në spanjisht). Marrë më 7 janar 2023.
  123. ^ Jeremy Beren (1 tetor 2022). "Koke secures Atlético appearances record at Sevilla". Into the Calderon (në anglisht). Marrë më 9 nëntor 2022.
  124. ^ "Koke makes history with Atlético Madrid". OneFootball (në anglisht). Marrë më 9 nëntor 2022.
  125. ^ "Todos los jugadores del Atlético de Madrid". InfoAtleti (në spanjisht). Marrë më 22 dhjetor 2018.
  126. ^ "Antoine Griezmann: Atletico's joint-record scorer and his path to legendary status". The Athletic (në anglisht). 20 dhjetor 2023. Marrë më 20 dhjetor 2023.
  127. ^ Ben Miller (10 janar 2024). "Atletico Madrid all-time top scorer: Full list as Antoine Griezmann closes on Luis Aragones goal record". The Sporting News (në anglisht). Marrë më 20 prill 2024.
  128. ^ "Muere Adrián Escudero, el mayor goleador del Atlético" (në spanjisht). Madrid: El País. 7 mars 2011. Arkivuar nga origjinali më 24 janar 2022. Marrë më 18 qershor 2022.
  129. ^ "Forlán claims Golden Shoe and Pichichi awards" (në anglisht). UEFA. 1 qershor 2009.
  130. ^ "We will pay tribute to José Eulogio Gárate in our club membership cards for the 2018/19 season" (në anglisht). Atlético Madrid. 13 qershor 2018. Marrë më 3 qershor 2024.
  131. ^ "Have Atletico Madrid ever won the UEFA Champions League? History, record of Spanish side in UCL" (në anglisht). The Sporting News. 16 prill 2024. Marrë më 5 qershor 2024.
  132. ^ "Champions League group stage recap: Atlético de Madrid breeze through" (në anglisht). UEFA. 16 janar 2024. Marrë më 5 qershor 2024.
  133. ^ "How Glentoran clinched European glory on the eve of war" (në anglisht). BBC Sport. Marrë më 11 shkurt 2024.
  134. ^ "Atlético Madrid sign Benfica teenager João Felix for fee of €126m". The Guardian (në anglisht). Reuters. 3 korrik 2019. Arkivuar nga origjinali më 11 shtator 2019. Marrë më 17 korrik 2019.
  135. ^ "Barça sign Antoine Griezmann" (në anglisht). FC Barcelona. 12 korrik 2019.
  136. ^ "FC Bayern sign Lucas Hernandez" (në anglisht). FC Bayern München. 27 mars 2019. Marrë më 27 mars 2019.
  137. ^ "Rodri: Manchester City pay £62.6m release clause for Atletico Madrid's Spain midfielder" (në anglisht). BBC Sport. 3 korrik 2019. Arkivuar nga origjinali më 7 korrik 2019. Marrë më 3 korrik 2019.
  138. ^ "Evolution 1929–10" (në anglisht). Liga de Fútbol Profesional. Arkivuar nga origjinali më 20 korrik 2011. Marrë më 6 gusht 2010.
  139. ^ "Palmarés en" (në spanjisht). Marca. Arkivuar nga origjinali më 21 maj 2021. Marrë më 22 qershor 2010.
  140. ^ "Atlético, campeón de la Europa League: Todas las reacciones de los protagonistas". Marca (në spanjisht). Unidad Editorial Información Deportiva, S.L.U. 16 maj 2018. Arkivuar nga origjinali më 12 maj 2021. Marrë më 16 maj 2018.
  141. ^ "UEFA Super Cup" (në anglisht). UEFA. Arkivuar nga origjinali më 20 gusht 2010. Marrë më 22 qershor 2010.
  142. ^ José Carnicero; Raúl Torre; Carles Lozano Ferrer (28 gusht 2009). "Spain – List of Super Cup Finals" (në anglisht). RSSSF. Arkivuar nga origjinali më 21 maj 2016. Marrë më 22 qershor 2010.
  143. ^ "Spain – List of Super Cup Finals" (në anglisht). RSSSF. Arkivuar nga origjinali më 21 maj 2016. Marrë më 12 shtator 2021.
  144. ^ "UEFA Cup Winners' Cup" (në anglisht). UEFA. Arkivuar nga origjinali më 1 maj 2010. Marrë më 22 qershor 2010.
  145. ^ "Primer Equipo" [Ekipi i parë] (në spanjisht). Atlético Madrid. Arkivuar nga origjinali më 4 nëntor 2016. Marrë më 3 shkurt 2016.
  146. ^ "EL PALCO ATLÉTICO" (në spanjisht). Arkivuar nga origjinali më 18 mars 2012. Marrë më 8 qershor 2017.
  147. ^ J. F. Borrel (27 maj 2013). "Un siglo del presidente más laureado de la historia del Atleti" (në spanjisht). Marca. Marrë më 7 qershor 2024.
  148. ^ "Enrique Cerezo celebrates 20 years as president of the club" (në anglisht). Atlético Madrid. 29 maj 2023. Marrë më 7 qershor 2024.
  149. ^ "Board of directors" (në anglisht). Atlético Madrid. Marrë më 8 qershor 2024.
  150. ^ "Staff" (në anglisht). Transfermarkt. Marrë më 8 qershor 2024.
  151. ^ Mark Jones. "Origins of El Cholo: Remembering Diego Simeone's Atlético Madrid Playing Career". Bleacher Report (në anglisht). Marrë më 21 dhjetor 2018.
  152. ^ "The 10 greatest Atletico Madrid Managers of all time" (në anglisht). Betway Insider. 25 shkurt 2024.
  153. ^ "Simeone reaches milestone with 500th game in charge of Atletico Madrid". Goal.com (në anglisht). 30 dhjetor 2020.
  154. ^ "Simeone becomes Atleti coach with most top-flight wins" (në anglisht). Atlético Madrid. 27 qershor 2020.
  155. ^ "Simeone Surpasses Aragones' Win Record as Atletico Madrid Boss". beIN Sports (në anglisht). Marrë më 8 qershor 2024.
  156. ^ "Ansoleaga, Manuel Graciano Ansoleaga Aguirre - Manager". BD Futbol (në anglisht). Marrë më 27 mars 2024.
  157. ^ "Vince Hayes". World Football (në anglisht). Marrë më 8 qershor 2024.
  158. ^ "Lino Taioli" (në anglisht). Transfermarkt. Marrë më 8 qershor 2024.
  159. ^ "Atlético Madrid » Manager history". World Football (në anglisht). Marrë më 8 qershor 2024.
  160. ^ "Luis Aragonés: The Godfather of Atlético Madrid, Part I". SB Nation (në anglisht). Into the Calderon. 9 korrik 2017.
  161. ^ "Luis Aragonés: The Godfather of Atlético Madrid, Part II". SB Nation (në anglisht). Into the Calderon. 11 korrik 2017.
  162. ^ "Luis Aragonés: The Godfather of Atlético Madrid, Part III". SB Nation (në anglisht). Into the Calderon. 11 korrik 2017.
  163. ^ "Antonio Briones" (në anglisht). Transfermarkt. Marrë më 9 qershor 2024.
  164. ^ "First team" (në anglisht). Atlético Madrid. Marrë më 9 qershor 2024.

Lidhje të jashtme
Kembali kehalaman sebelumnya