Frederik VII (6 Oktober 1808 - 15 November 1863) was van 1848 tot 1863 koning van Denemarke. Hy was die laaste monarg van die ouer koninklike tak van die Huis van Oldenburg en ook die laaste monarg met absolute mag. Hy het ’n grondwet onderteken vir die daarstelling van ’n Deense parlement, waarna die land ’n konstitusionele monargie geword het. Sy leuse was "Die volk se liefde, my krag".[1]
Lewe
Frederik was die seun van koning Christiaan VIII van Denemarke en hertogin Charlotte Frederica van Mecklenburg-Schwerin. Sy eerste twee huwelike, met sy kleinniggie prinses Vilhelmine Marie van Denemarke en hertogin Caroline Charlotte Mariane van Mecklenburg-Strelitz, het albei in skandale en egskeidings geëindig.
Op 7 Augustus 1850 het hy ’n morganatiese huwelik aangegaan met Louise Rasmussen, ’n hoedmaker en eertydse ballerina. Hoewel baie mense teen haar gekant was omdat sy nie adellik was nie, het sy ’n stabiliserende uitwerking op hom gehad.[2]
Daar is algemeen geglo Frederik sou nie kinders hê nie ondanks sy drie huwelike en talle verhoudings, maar bronne voer geen redes aan nie. Sommige meen hy was onvrugbaar. Daar is egter gerugte dat die koning wel ’n buite-egtelike kind gehad het by een van sy minnaresse, Else Maria Guldborg Pedersen (ook bekend as Marie Poulsen), ná sy eerste twee mislukte huwelike. Volgens die skrywer van ’n boek wat in 2009 gepubliseer is, is sy die agterkleindogter van Frederik VII, en besit sy vier briewe van die koning aan Marie Poulsen waarin hy vaderskap aanvaar. Die briewe word in die boek aangehaal.[3][4][5] Buite-egtelike afstammelinge het egter nie ’n aanspraak op die Deense troon nie.
Frederik VII se ouditorium in die Jægerspris-kasteel.
Daar word ook beweer Frederik het ’n selfdegeslagverhouding met sy vriend Carl Berling (1812-1871), ’n uitgewer en eienaar van die koerant Berlingske Tidende, gehad. Die biseksuele Berling het ’n buite-egtelike seun by Louise Rasmussen gehad met die naam Carl Christian. Die koning was so geheg aan hom dat hy daarop aangedring het om die nuwe grondwet op die seun se agtste verjaardag, 5 Junie1849, te onderteken. Die koning het toe met Louise getrou en die drie het in die paleis ingetrek, waar Berling aangestel is as kamerheer. Hy het dit tot in 1861 gebly. Nie baie besonderhede oor die omstandighede van die koning se huwelik met Louise is egter bekend nie.[6][7]
Toe Frederik die troon in Januarie 1848 bestyg, was daar dadelik eise vir ’n konstitusie. Die Sleeswyk-Holsteiners wou ’n onafhanklike staat hê terwyl die Dene wou hê Suid-Jutland moet deel van Denemarke bly. In Maart het die nuwe koning ingewillig tot die einde van die absolute monargie en dit het gelei tot die Juniegrondwet van 1849.
Deur sy bewind het Frederik oor die algemeen soos ’n konstitusionele monarg opgetree; hy het egter nie heeltemal opgehou om by die politiek in te meng nie. In sommige sake het hy sy magte sonder twyfel oorskry; aan die ander kant was die eerste Deense grondwet vaag oor die perke van die koninklike mag. Sy bewind word gekenmerk deur politieke en ekonomiese hervormings, soos die instelling van vrye handel in 1857.
Omdat Frederik reeds in sy middeljare was terwyl Christiaan VIII koning was en dit nie gelyk het of hy kinders sal hê nie, het Christiaan ’n verlangse neef, prins Christiaan van Glücksburg, ’n afstammeling in die manlike lyn van koning Christiaan III, gekies as sy vermoedelike opvolger. Toe Frederik in 1863 sterf, het prins Christiaan die troon bestyg as Christiaan IX.
.JPG)
