A rexión que actualmente constitúe Carolina do Sur formou parte inicialmente da colonia inglesa de Carolina, nomeada en homenaxe ao rei Carlos II de Inglaterra (en latín Carlos é Carolus). En 1712, a colonia de Carolina separouse en dúas: Carolina do Norte e Carolina do Sur.
O alcume de Carolina do Sur, The Palmetto State, orixinouse durante a guerra pola independencia. Palmetto é unha palabra inglesa que en galego significa palmeira. Ao comezo da revolución, forzas británicas intentaron capturar sen éxito un forte feito con madeira de palmeiras, abundantes no Estado. Ao día seguinte, o comandante do forte, ao ver un navío de guerra británico en chamas, comentou que o fume emitido polo navío en chamas asemellábase a unha palmeira.
Historia
Ata 1788
Preto de 30 tribos diferentes de nativos americanos vivían na rexión que constitúe actualmente Carolina do Sur na época da chegada dos primeiros exploradores europeos á rexión. Destas tribos, os máis importantes eran os catawba (parte do grupo nativo americano dos siouan), os cheroqui e os yamasee (muskhogean). Crese que os primeiros humanos a asentarse na actual Carolina do Sur fixérono hai uns 15 mil anos.
O primeiro explorador europeo en avistar e desembarcar na actual Carolina do Sur, foi o español Francisco Gordillo, en 1521. Cinco anos despois, en 1526, outro español, Lucas Vázquez de Ayllón, fundou o primeiro asentamento europeo no territorio que actualmente constitúe Estados Unidos. Este asentamento foi nomeado por Ayllón como San Miguel de Guadalupe, e foi fundado con 600 expedicionarios. San Miguel de Guadalupe sería abandonado ao ano seguinte, en 1527. A rexión de Carolina do Sur sería reivindicada polos españois e polos franceses, ao longo do século XVI. Os franceses realizaron diversas tentativas de colonización da rexión, que fallaron por mor da hostilidade de tribos indíxenas locais e por mor da falta de provisións.
En 1663, o rei Carlos II de Inglaterra confiscou a provincia de Carolina aos descendentes de Heath, e cedeu a colonia a oito "lores" - coñecidos como Lords Proprietors Lores Propietarios) - que administrarían en conxunto a provincia de Carolina. Carlos II fíxoo para recompensar lores, que apoiaran a súa ascensión ao poder. A provincia de Carolina foi dividida en tres condados: Albermarle (norte da actual Carolina do Norte e Tennessee), Clarendon (actual Cape Fear) e Craven (actuais Carolina do Sur e Xeorxia). O condado de Clarendon duraría ata 1667, en que se fundiu co condado de Albermarle. O primeiro asentamento inglés na actual Carolina do Sur sería fundada en 1670, en Albermarle Point. Dez anos despois, en 1680, os colonos deste asentamento trasladáronse á rexión de Oyster Point. O novo asentamento alí fundado chamouse Charles Town, nome que sería cambiado polo actual Charleston en 1783.
A rexión de Carolina do Sur continuou sendo reivindicada polos españois e polos franceses, ata a década do 1730. Durante este período, os colonos ingleses foron obrigados a defenderse de diversos ataques de forzas españolas e francesas, durante a Guerra da Raíña Ana, entre 1710 e 1713, e de diversos ataques indíxenas e de piratas. As crecentes diferenzas económicas e políticas entre a poboación dos condados de Albermarle e Craven causaron eventualmente a disolución da provincia de Carolina, en 1712. No seu lugar, foron fundadas dúas provincias coloniais distintas: Carolina do Norte e Carolina do Sur, no que eran anteriormente os condados de Albermarle e Craven. Ambas as colonias continuaron sendo administradas polos lores propietarios.
Os lores, que tiñan soamente intereses políticos e económicos na rexión, pouco axudaron os colonos durante os ataques españois, franceses, dos indíxenas e dos piratas, feito que desgustou moito á poboación. Ademais, os lores non permitían aos colonos que elixisen aos seus gobernadores. Estes lores foron depostos en 1719, logo de rexeitar propostas de leis creadas pola poboación do estado ese mesmo ano. Carolina do Sur pasou a ser entón unha colonia real, gobernada por un gobernador escollido polo monarca do Reino Unido. O monarca británico da época, o rei Xurxo I de Inglaterra, fixo isto nun intento de agradar á poboación da Carolina do Sur, tendo en conta que a colonia actuaba como primeira barreira de defensa contra invasións españolas provenientes do sur, especialmente da Florida. En 1732, a parte sur separouse formando unha colonia á parte, Xeorxia.
Carolina do Sur, desde a década de 1700, prosperara co cultivo de arroz na rexión. Durante mediados da década de 1730, o algodón tamén pasou a ser cultivado en gran cantidade na rexión. O algodón era principalmente exportado a outros países. A venda de algodón a prezos competitivos requiría gran cantidade de man de obra barata. Así foi como miles de persoas foron traídos á forza desde o continente africano, para traballar como escravos. Coa expansión da área cultivada desde o litoral cara ao interior, cada vez máis colonos e escravos instalábanse na rexión. En 1775, Carolina do Sur posuía preto de 175 mil habitantes. Destes, 100 mil eran brancos e 75 mil eran afroamericanos.
Durante a década de 1760, unha serie de leis aprobadas polo Reino Unido, que instituían diversos impostos ou diminuían a independencia das Trece Colonias en relación á metrópole,o Reino Unido, desgustaron á maior parte da poboación, que ata entón era, na súa maioría, leal aos británicos. Logo da institución destas leis, a poboación de Carolina do Sur dividiuse en dous grupos: os whigs - que apoiaban a independencia das Trece Colonias - e os torys - leais á coroa británica.
A Guerra da Independencia dos Estados Unidos iniciouse en 1775. A maior parte de Carolina do Sur sería conquistada polos británicos ao comezo da guerra. A maior cidade de Carolina do Sur, Charlestown, estaba en man dos colonos americanos, e sería atacada por primeira vez por tropas británicas en xuño de 1776. Os colonos da cidade derrotaron estas tropas na Batalla de Sullivan Island. Os británicos invadiron novamente Charlestown en 1779, tomando con éxito a cidade en 1780. Tropas americanas, baixo o mando do xeneral Horatio Gates, intentaron obter o control de Carolina do Sur en 1780, partindo desde Carolina do Norte, pero foron obrigados a retroceder logo de ser derrotados, na Batalla de Camden. Foi en 1781 cando unha nova forza americana, comandada polo xeneral Nathanael Greene, invadiu Carolina do Sur, e forzaron aos británicos a replegarse en dirección a Virxinia. Charleston continuaría baixo control británico ata 1782. No total, foron realizadas preto de 200 batallas e conflitos entre tropas e milicias americanas e tropas británicas.
A economía de Carolina do Sur dependía principalmente das exportacións de algodón aos países europeos. Por mor diso, o goberno do Estado apoiaba o libre comercio entre países, e opúñase á adopción de tarifas aduaneiras. Diversas tarifas aduaneiras foron adoptadas no país durante as décadas de 1800 e 1810. En 1819, o país sufriu unha recesión económica. O goberno de Carolina do Sur alegou entón que o causante desta recesión eran as tarifas aduaneiras. Carolina do Sur apertou o goberno americano a retirar estas tarifas, pero sen éxito.
En 1828, o goberno americano decidiu implantar novas tarifas aduaneiras, que aumentaban drasticamente as tarifas da gran maioría dos produtos importados ao país. O entón Vicepresidente dos Estados Unidos, John Calhoun, un habitante nativo de Carolina do Sur, afirmou que ningún Estado americano estaba obrigado a aceptar unha lei adoptada polo goberno federal, se o goberno do Estado a consideraba inconstitucional. Logo da adopción dunha tarifa aduaneira máis, en 1832, o Estado aprobou un "Acto", coñecido como Orde de Anulación, onde o Estado explicitamente rexeitaba a lei federal. O goberno americano ameazou con enviar tropas a Carolina do Sur, para obrigar a que as tarifas aduaneiras fosen cobradas. A cuestión chegou ata o Congreso americano, que creou un novo sistema de tarifas aduaneiras, que substituía as antigas. As novas tarifas aduaneiras, que entraron en vigor en 1833, eran sensiblemente menores que as antigas. Por iso, Carolina do Sur anulou a súa Orde de Anulación aquel mesmo ano.
Durante a década do 1830, o movemento a favor da abolición do traballo escravo comezou a crecer nos estados do Norte industrializado dos Estados Unidos, mentres o Sur, dependente da industria agraria, estaba a favor do uso do traballo escravo. En 1850, Carolina do Sur ameazou con separarse do resto do país, a causa do debate nacional en relación ao traballo escravo - se este debería ou non ser permitido nos novos territorios americanos no Oeste do país. Con todo, sen o apoio dos restantes Estados sudistas, Carolina do Sur non fixo efectiva a secesión.
En 1860, o republicano abolicionista Abraham Lincoln venceu nas eleccións presidenciais dese ano. Carolina do Sur, temendo que Lincoln abolise definitivamente a escravitude no país, decidiu separarse dos Estados Unidos. O Estado fíxoo así o 20 de decembro dese ano, sendo o primeiro Estado americano en separarse do resto do país. Posteriormente, outros dez Estados tamén se separarían dos Estados Unidos, e inmediatamente se xuntarían para formaren os Estados Confederados de América.
Gravado de 1861 de Fort Sumter antes do ataque que pricipitou a Guerra Civil.
A Guerra Civil Estadounidense iniciouse en Carolina do Sur, o 12 de abril de 1861, cando tropas confederadas comezaron o ataque sobre Fort Sumter, un forte da Unión en territorio Confederado, próximo a Charleston. O día seguinte, as tropas americanas dentro do forte rendéronse. Estados Unidos, após o inicio da guerra, bloquearon o acceso ao mar de Carolina do Sur, a través do bloqueo naval dos principais portos do Estado. Isto arruinou a economía de Carolina do Sur. Tropas americanas comandadas por William T. Sherman invadiron Carolina do Sur en 1865, e queimaron un gran número de plantacións ao longo de todo o Estado. Ao final da guerra, preto de 65 mil homes de Carolina do Sur loitaran á beira da Confederación. Destes, preto de 18 mil morreron.
Logo da guerra, Carolina do Sur foi ocupada por tropas americanas. Os republicanos tomaron pola forza o control do goberno do Estado. Estes republicanos colocaron no poder a suristas que eran simpatizantes do Norte, así como diversos afroamericanos. En 1868, o Estado adoptou unha nova constitución, e o 25 de xuño do mesmo ano, Carolina do Sur sería novamente elevada á categoría de Estado da Unión.
Carolina do Sur comezou a industralizarse rapidamente a partir da década de 1880. Diversos ricos latifundistas do Estado construíron diversas fábricas téxtiles en Carolina do Sur, cos ingresos do algodón producido nas súas propias facendas. Outras compañías, vindas da rexión Norte dos Estados Unidos, instaláronse en Carolina do Sur, aproveitándose da abundancia de materia prima e de man de obra barata. Diversas Encoros e centrais hidroeléctricas foron fundadas no Estado.
Ata entón, o goberno do Estado estaba dominado por unha á do Partido Demócrata americano, chamado Bourbon. Esta á estaba constituída por latifundistas, avogados e ricos comerciantes. Unha caída dos prezos dos produtos agrícolas, a finais da década de 1880, orixinou grandes protestas dos pequenos facendados do Estado contra os Bourbon. Nas eleccións estatais de 1890, o á Tillmanites do Partido Demócrata - liderado por Benjamin R. Tillman - obtivo a maioría dos postos no Lexislativo, co propio Tillman obtendo o cargo de gobernador. O Estado, baixo o seu liderado, adoptou unha nova constitución, nese mesmo ano, onde eliminaban o dereito de voto dos afroamericanos.
1900-Actualidade
A industrialización de Carolina do Sur continuou ao longo das tres primeiras décadas do século XX. O Estado converteuse nun dos maiores polos da industria téxtil nacional. Durante a primeira guerra mundial, as fábricas de Carolina do Sur produciron grandes cantidades de tecidos e roupas en xeral para as Forzas Armadas americanas. Ao final da guerra, en 1918, preto de 55 mil persoas traballaban na industria téxtil do Estado. Esta industria continuou a súa expansión durante a década de 1920. Nesta década, diversas pragas destruíron moitas das plantacións de algodón - ata entón o produto máis cultivado en todo o estado. Diversos facendados comezaron entón a cultivar outros produtos, tales como o tabaco e o trigo.
Carolina do Sur foi duramente afectada pola Gran Depresión da década de 1930. Programas de asistencia socio-económica e de construcións públicas dos gobernos estatais e federais axudaron a minimizar os efectos da recesión económica ao redor de 1937. A economía recuperouse en gran medida ao redor de 1940. Un ano despois, en 1941, Estados Unidos entraron na segunda guerra mundial. A economía de Carolina do Sur, ata entón coa agricultura como a principal fonte de renda, pasou a ter á industria como a súa principal fonte de renda, o que acelerou o proceso de urbanización do Estado. Ao final da década de 1940, vivían en cidades mais acodes que en áreas rurais.
Os afroamericanos de Carolina do Sur comezaron a loitar polos seus dereitos civís a partir da década de 1940. A finais da segunda guerra mundial, os afroamericanos obtiveron novamente o dereito a voto en eleccións estatais e federais realizadas no Estado. A partir de entón, o número de afroamericanos que votaban nas eleccións aumentou gradualmente, a pesar de diversos grupos racistas intimidándoos para non facelo. A segregación racial entre brancos e afroamericanos en lugares públicos extinguiuse gradualmente durante as décadas de 1950 e 1960. En 1954, Carolina do Sur iniciou o proceso de "de-segregación" do seu sistema de educación pública - logo dunha orde do Tribunal Supremo dos Estados Unidos, dirixida a tódolos estados con institucións educativas segregadas. Esta "de-segregación" foi lenta e gradual, completándose soamente ao comezo da década de 1970.
A partir de entón diversos afroamericanos, obtiveron posicións importantes en postos de goberno municipais e estatais. En 1970, tres afroamericanos de Carolina do Sur foron elixidos representantes do Estado na Cámara de Representantes dos Estados Unidos. Estes tres representantes foron os primeiros afroamericanos electos á Cámara dos Representantes desde 1902 en calquera Estado americano.
Carolina do Sur continuou a súa industrialización durante as décadas que seguiron á segunda guerra mundial. Actualmente, poucos Estados americanos dependen tanto da industria como Carolina do Sur. Este crecemento continuou desde a década de 1980 principalmente por mor de incentivos fiscais ás empresas, así como a maior atención dada polo Estado á educación.
Xeografía
Os pantanos son comúns na rexión das Planicies Litorais do Atlántico.
Carolina do Sur limita ao norte con Carolina do Norte, ao leste co océano Atlántico e ao suroeste con Xeorxia. O litoral de Carolina do Sur ten unha extensión de preto de 301 quilómetros. Contándose todas as rexións bañadas polo mar - baías, estuarios e illas oceánicas, este número increméntase ata 4.628 quilómetros. O principal río de Carolina do Sur é o río Santee, cuxa conca hidrográfica cobre preto de 40% do Estado. É tamén o río máis longo do Estado. Outros ríos importantes de Carolina do Sur son o Pee Dee e o Savannah, respectivamente o segundo e o terceiro río máis longos de Carolina do Sur. O Estado non posúe ningún gran lago natural. Os maiores lagos do Estado foron creados a través de encoros. O maior lago de Carolina do Sur é o Lago Marion, creado por unha presa inaugurada en 1942. Os bosques cobren preto de 65% do Estado.
Carolina do Sur pode ser dividida en tres rexións xeográficas distintas:
As Montañas Blue Ridge forman unha estreita franxa de terra que cobre o extremo noroeste de Carolina do Sur. Posúe os terreos máis accidentados e de maior altitude do Estado - aínda que non tanto como na rexión do Blue Ridge en Carolina do Norte. Esta rexión posúe diversos picos con máis de 800 metros de altitude, pero raramente superan os mil metros de altitude. O punto máis alto do Estado, o Sassafras Peak, alcanza os 1.083 metros de altitude.
O Piemonte cobre a maior parte da rexión noroeste de Carolina do Sur. Caracterízase por ser as raíces dunha antiga cadea erosionada de montañas. En Carolina do Sur, o Piemonte tende a estar cuberto de montes con chans finos, pouco fértiles e moi rochosos, con poucas rexións propicias á práctica da agricultura. A altitude do Piemonte gradualmente diminúe a medida en que se viaxa das Montañas Blue Ridge en dirección ao litoral, desde os 600 metros na proximidade de Blue Ridge, ata preto de 150 metros ao longo das Chairas Litorais. Boa parte do Piemonte xa foi cultivado anteriormente, aínda que sen moito éxito. Actualmente, a maior parte das áreas do anteriormente cultivadas están sendo reforestadas.
As Chairas Litorais do Atlántico cobren o resto de Carolina do Sur. A fronteira entre as Chairas Litorais e o Piemonte é chamada fall line, onde a altitude entre a rexión do Piemonte e as Chairas cae drasticamente, propiciando a formación de diversas fervenzas e caídas de auga, que en inglés denomínanse waterfalls. As Chairas Litorais son planas e posúen poucos accidentes xeográficos, e están compostas de sedimentos recentes (principalmente area). Diversos pantanos localízanse nestas chairas. O chan da rexión é moi fértil.
Clima
Carolina do Sur posúe un clima subtropical, con invernos suaves e veráns moi quentes. A temperatura media do Estado, durante todo o ano, baixa a medida que se viaxa cara ao norte, e do litoral cara ao interior. As temperaturas máis altas rexístranse no extremo sur, e as temperaturas máis baixas, no extremo noroeste.
No inverno, as temperaturas medias varían entre 11°C no sur e 5 °C no noroeste. A media das mínimas é de 8 °C no sur e de 2 °C no noroeste, e a media das máximas é de 16 °C no sur e 12 °C no noroeste. As extremas varían entre -20 °C e 26 °C. A temperatura máis baixa rexistrada no Estado foi de -28 °C, en Caesars Head, o 21 de xaneiro de 1985.
Durante o verán, as temperaturas medias varían entre 27 °C no sur e 22 °C no noroeste. A media das mínimas é de 24 °C no sur e de 19 °C no noroeste, e a media das máximas é de 32 °C no sur e de 31 °C no noroeste. As extremas varían entre 10 °C e 40 °C. A temperatura máis alta rexistrada no Estado foi de 44 °C, rexistrada tres veces na historia de Carolina do Sur: o 4 de setembro de 1925, en Blacksville, o 8 de setembro do mesmo ano, en Calhoun Falls, e en Camden, o 28 de xuño de 1954.
As taxas de precipitación media anual de choiva son de 114 centímetros en todo o Estado. Estas taxas chegan a 180 centímetros na rexión das Montañas Blue Ridge. As taxas de precipitación media anual de neve no Estado son de 18 centímetros, tamén nas Montañas Blue Ridge, e menos de dous centímetros anuais no resto do Estado.
Política
Mapa de Carolina do Sur.
A actual Constitución de Carolina do Sur foi adoptada en 1895. Outras Constitucións anteriores foron aprobadas en 1776, 1778, 1790, 1861, 1865 e 1868. As Emendas á Constitución son propostas polo Poder Lexislativo, e para a súa valided, necesitan ser aprobada por polo menos o 67% de Senado e da Cámara dos Representantes do Estado, en dúas votacións sucesivas, e posteriormente polo 51% ou máis da poboación electoral de Carolina do Norte, nun referendo. Tamén poden ser propostas e introducidas Emendas por unha convención constitucional, que necesitan recibir polo menos a aprobación do 67% dos membros de ambas as cámaras do Poder Lexislativo e o 51% dos electores do Estado nun referendo.
O principal oficial do Poder executivo de Carolina do Sur é o gobernador. É elixido polos electores do Estado para mandatos de ata catro anos de duración. Unha mesma persoa pode exercer o cargo de gobernador cantas veces poida, pero non dúas veces consecutivas. Outros oito oficiais do Executivo son tamén elixidos polo electorado do Estado para mandatos de catro anos de duración.
O Poder lexislativo é exercido pola Asemblea Xeral de Carolina do Sur que se conforma do Senado e a Cámara dos Representantes. O Senado posúe un total de 46 membros, mentres que a Cámara dos Representantes posúe un total de 124 membros. Carolina do Norte está dividido en 46 distritos senatoriais e 124 distritos representativos diferentes. O electorado destes distritos elixen un senador/representante - que actuará como representante dos seus respectivos distritos no Senado/Cámara de Representantes - para mandatos de ata catro anos de duración, no caso dos senadores, e de dous anos, no caso dos representantes.
O tribunal máis alto do Poder xudicial de Carolina do Sur é o Tribunal Supremo de Carolina do Sur, composta por cinco xuíces, elixidos polo Lexislativo para mandatos de ata 10 anos de duración. O segundo tribunal máis alto do estado é a Court of Appeals, composta por seis xuíces electos polo Lexislativo para mandatos de ata seis anos de duración. O Estado está dividido en 16 distritos xudiciais, que empregan un total de 40 xuíces electos polo Lexislativo para mandatos de ata seis anos de duración.
Carolina do Sur está dividida en 46 condados. Estes condados son gobernados por consellos de comisionados, cuxo número de membros varía bastante dun condado a outro. Todos os comisionados son escollidos pola poboación dos respectivos condados, para mandatos de dous ou catro anos de duración. Estes comisionados posúen autoridade lexislativa e executiva sobre o condado.
Preto da metade do orzamento de Carolina do Sur é xerado por impostos estatais, e o resto provén de orzamentos recibidos do goberno federal. En 2002, o goberno do Estado gastou 20 billóns de dólares, habendo xerado 17 billóns. A Débeda Pública de Carolina do Sur é de 10,1 billóns de dólares. A débeda per cápita é de 2.465 dólares, o valor dos impostos estatais per cápita é de 1.483 dólares, e o valor dos gastos gobernamentais per cápita é de 4.878 dólares.
De acordo co censo nacional de 2000, da Oficina do Censo dos Estados Unidos, a poboación da Carolina do Sur era de 4 012 012 habitantes, un crecemento do 15,7% en relación á poboación do Estado en 1990, de 3 486 703 habitantes. Unha estimación realizada en 2005 calcula a poboación do Estado nese ano en 4 255 083 habitantes, un crecemento do 22% en relación á poboación do Estado en 1990, do 6,1%, en relación á poboación do Estado en 2000, e do 1,4% en relación á poboación estimada en 2004.
O crecemento natural da poboación natural entre 2000 e 2005 foi de 97.715 habitantes - 295.425 nacementos e 197.710 falecementos - o crecemento de poboación causado pola inmigración foi de 36.401 habitantes, mentres que a migración interestatal incrementouse en 115.084 habitantes. Entre 2000 e 2005, a poboación de Carolina do Norte creceu en 243.267 habitantes, e entre 2004 e 2005, en 57.191.
O 6,6% da poboación de Carolina do Sur posúe menos de 5 anos de idade, o 25,2% menos de 18 anos de idade, e o 12,1% posúen 65 anos de idade ou máis. As persoas do sexo masculino supón o 48,6% da poboación do Estado, e do sexo feminino o 51,4%.
Os cinco maiores grupos étnicos de Carolina do Sur son: afroamericanos (que compón o 29,5% da poboación do Estado), americanos (13,9%), alemáns (8,4%), ingleses (8,4%) e irlandeses (7,9%). É probable que a maioría dos habitantes que reivindican a súa ascendencia "americana" sexan descendentes dos primeiros colonos escoceses e irlandeses de Carolina do Sur, que se instalaron na rexión norte do actual Estado.
Durante a maior parte da historia de Carolina do Sur, os afroamericanos foron a maioría da poboación do Estado - chegando a compor o 75% da poboación. A porcentaxe caeu gradualmente a partir da década de 1890, ata os anos 60, cando gran número de afroamericanos abandonaron o Estado e migraron en dirección ao norte americano. Os afroamericanos aínda predominan na rexión do Piemonte e na parte sur, rexións onde anteriormente eran cultivadas grandes plantacións de arroz e trigo. Os brancos, principalmente de ascendencia americana e británica, predominan no norte e a maioría das rexións urbanas do Estado.
O Produto Interior Bruto de Carolina do Sur foi de 115 mil millóns de dólares en 2003. A renda per cápita do Estado, pola súa banda, foi de 28.663 dólares. A taxa de desemprego é do 6,8%, a quinta máis alta do país.
O sector primario supón o 1% do PIB de Carolina do Sur. A agricultura e a gandería achegan ambas as cerca do 0,95% do PIB do Estado, e empregan aproximadamente 59 mil persoas. Carolina do Sur posúe preto de 25 mil granxas, que cobren aproximadamente o 25% do Estado. Carolina do Sur é unha das maiores produtoras de tabaco do país. O cultivo de flores en invernadoiros, millo e aves en xeral son outros produtos importantes. A silvicultura e a pesca achegan xuntas cerca do 0,05% do PIB, empregando preto de nove mil persoas. O valor da pesca capturada anualmente é de preto de 30 millóns de dólares.
O sector secundario supón o 29% do PIB. A industria da manufactura achega o 24% do PIB do Estado e emprega aproximadamente 370 mil persoas. O valor total dos produtos fabricados é de 34 mil millóns de dólares. Os principais produtos industrializados fabricados no Estado son cigarros, produtos químicos, téxtiles, equipamentos de transporte, mobles en xeral, papel e roupas. O Estado é a segunda maior produtora de cigarros do país, só detrás de Carolina do Norte. A industria da construción correponde a cerca do 4,95% do PIB do Estado, empregando aproximadamente 147 mil persoas, e a minería polo 0,5 %, empregando a preto de 2,4 mil persoas. Os principais produtos minerais no Estado son o granito e a arenisca.
O sector servizos achega o 70% do PIB de Carolina do Sur. O comercio por xunto e polo miúdo supón o 17% do PIB do Estado, e emprega aproximadamente a 493 mil persoas. Os servizos comunitarios e persoais achegan o 16% do PIB de Carolina do Sur, e empregan aproximadamente a 562 mil persoas, e os servizos gobernamentais o 15%, empregando aproximadamente a 364 mil persoas. Servizos financeiros e o sector inmobiliario responden por preto de 14% do PIB do Estado, empregando aproximadamente a 136 mil persoas. Transportes, telecomunicacións e servizos públicos empregan a 88 mil persoas, e achegan o 8% do PIB. O 55% da electricidade xerada no Estado é producida en centrais nucleares, o 35% en centrais termoeléctricas a carbón, o 8% en centrais termoeléctricas a gas natural, e a maior parte do resto xerada en centrais hidroeléctricas. O Estado produce máis electricidade que a que consome, e o excedente véndese aos Estados veciños, principalmente a Carolina do Norte.
Educación
As primeiras escolas de Carolina do Sur eran privadas, onde soamente estudaban os fillos de familias que posuían as condicións financeiras para pagar polos servizos fornecidos por tales escolas. Carolina do Sur - entón o Condado de Craven da provincia colonial británica de Carolina - estableceu en 1710 un sistema de educación semi-pública, que tiña como obxectivo fornecer servizos educativos sen custo para nenos de familias pobres, mentres que cobrarían por tales servizos aos nenos de familias que tiñan posibilidades financeiras de pagar por tal servizo. Estas escolas foron chamadas free schools. O Condado de Craven aprobou a construción destas escolas en toda a rexión en 1711. Con todo, por mor dos escasos medios orzamentarios postos polo goberno do condado, poucas destas escolas foron construídas, especialmente nas principais cidades do Condado de Craven. Foi soamente en 1868 cando o Estado de Carolina do Sur instituíu un sistema de educación pública, sostida a través de impostos e de achegas orzamentarias do goberno do Estado.
Actualmente, todas as institucións educativas en Carolina do Sur necesitan seguir as regras e disposicións ditadas polo Consello Estatal de Educación. O consello controla directamente o sistema de escolas públicas do Estado, que está dividido en diferentes distritos escolares. O consello está composto por un membro escollido polo gobernador e outros 16 por cada un dos 16 distritos xudiciais do Estado, para mandatos de ata catro anos de duración.
A poboación de Carolina do Sur elixe un superintendente de educación pública, para mandatos de ata 4 anos de duración, cuxo obxectivo é presidir o Consello de Educación. Cada cidade primaria (city), diversas cidades secundarias (towns) e cada condado, están supervisados por un distrito escolar. Nas cidades, a responsabilidade de administrar as escolas é do distrito escolar municipal, mentres que en rexións menos densamente poboadas, esta responsabilidade é dos distritos escolares do contado. Carolina do Sur permite o funcionamento de escolas charter - escolas públicas independentes, que non son administradas por distritos escolares, pero que dependen de orzamentos públicos para o seu funcionamento. A escolarización é obrigatoria para todos os nenos e adolescentes con máis de cinco anos de idade, ata a conclusión do ensino secundario ou ata os dezaseis anos de idade.
En 1999, as escolas públicas do Estado atenderon preto de 666,8 mil estudantes, empregando aproximadamente a 45,5 mil profesores. As escolas privadas atenderon preto de 55,6 mil estudantes, empregando aproximadamente a 4,9 mil profesores. O sistema de escolas públicas do Estado consumiu preto de 3.759 millóns de dólares, e o gasto das escolas públicas foi de aproximadamente seis mil dólares por estudante. Preto de 80,8% dos habitantes do Estado con máis de 25 anos de idade posúen un diploma de estudos secundarios.
A primeira biblioteca das Trece Colonias británicas foi fundada en Carolina do Sur, na actual Charleston, en 1698, aínda que se pechou só catro anos despois. A primeira biblioteca universitaria construída cunha estrutura á parte do resto do sistema educativo do país foi fundada pola Universidade de Carolina do Sur, en 1840. Actualmente, Carolina do Sur posúe 41 sistemas de bibliotecas públicas, que moven anualmente unha media de 4,5 libros por habitante.
A primeira institución de educación superior de Carolina do Sur foi a Facultade de Carolina do Sur - actual Universidade de Carolina do Sur - que foi fundada en 1805, polo goberno do Estado. Actualmente, a Carolina do Sur posúe 66 institucións de educación superior, das cales 36 son públicas e 30 son privadas. Destas institucións, 15 son universidades, e o resto facultades. A maior institución de educación superior do Estado é a Universidade de Carolina do Sur, que posúe diversos campus en varias cidades do Estado.
Transporte
En 2002, Carolina do Sur posuía 3.745 quilómetros de vías ferroviarias. En 2003, o Estado posuía 106.587 quilómetros de vías públicas, dos cales 1.355 quilómetros eran estradas interestatais, considerados parte do sistema federal viario dos Estados Unidos.
Medios de comunicación
O primeiro xornal publicado en Carolina do Sur foi o South Carolina Weekly Journal, en 1732, en Charleston. Deixou de ser publicado seis meses despois. O xornal máis antigo do Estado que aínda publica é o Georgetown Twice, de Raleigh, que foi publicado por primeira vez en 1797, en Georgetown. Actualmente, publícanse preto de 110 xornais, dos cales 14 son diarios.
A primeira estación de radio de Carolina do Sur foi fundada en 1930, en Spartanburg. A primeira estación de televisión foi fundada en 1949, en Columbia. En 2002, Carolina do Sur posuía 132 estacións de radio - das cales 57 estacións eran AM e 75 FM - e 23 estacións de televisión.
↑Goretti Sanmartín Rei et al. Servizo de Normalización Lingüística, Universidade da Coruña, ed. Criterios para o uso da lingua(PDF). p. 124. ISBN84-9749-199-8. Arquivado dende o orixinal(PDF) o 26 de setembro de 2013. Consultado o 14 de abril de 2014.
↑Benigno Fernández Salgado, ed. (2004). Dicionario Galaxia de usos e dificultades da lingua galega. Editorial Galaxia. p. 1304. ISBN9788482887524.
.svg)
