Urodził się w Łodzi w rodzinie żydowskiej jako syn Józefa Bardyniego i Marii z domu Grad[1]. Jego ojciec był z zawodu kucharzem i w 1913 prowadził wraz z żoną jadłodajnię na parterze domu w którym mieszkali, przy ulicy Zielonej 6[2]. Według księgi adresowej m. Łodzi, 1937–1939[3] Józef Bardyni lokal ten określił jako „restauracja”. Budynek położony obok popularnego w Łodzi „Zielonego Rynku” (obecnie Plac Norberta Barlickiego) zapewniał restauracji Bardynich stałą i dobrą rentowność.
Jako nastolatek występował w kwartecie smyczkowym (skrzypce) oraz w awangardowym kabarecie „Ararat”, wystawiającym spektakle w jidysz[4], a także w Żydowskim Towarzystwie Literacko-Muzycznym „Hazomir” w Łodzi[5]. Studiował aktorstwo (w latach 1932–1935) i reżyserię (1936–1939) w Państwowym Instytucie Teatralnym w Warszawie, gdzie jego wykładowcami byli Leon Schiller i Aleksander Zelwerowicz. Zmiana nazwiska z Bardyni na Bardini miała miejsce podczas zapisywania się w 1932 do Państwowego Instytutu Teatralnego w Warszawie[1].
Przed II wojną światową występował w Teatrze Polskim w Warszawie. Obie okupacje: sowiecką i niemiecką spędził we Lwowie. Od września 1939 do czerwca 1941 pracował jako aktor i reżyser w Polskim Teatrze Dramatycznym we Lwowie. Po zajęciu miasta przez wojska niemieckie został przesiedlony do lwowskiego getta. Po ucieczce na aryjską stronę ukrywał się w prywatnym mieszkaniu. Pracę w teatrze wznowił po ponownym zajęciu Lwowa przez wojska radzieckie w lipcu 1944. W 1945 przeniósł się ze lwowskim zespołem do Katowic[1]. Zrealizował tam swoje pierwsze większe przedstawienia, m.in. Dom otwartyMichała Bałuckiego.
W kwietniu 1945 ożenił się z Julią Aftanasową, a 9 sierpnia 1945 we Lwowie urodziła się jego córka Maria, nazywana Maliną. Po pogromie kieleckim w 1946 wyemigrował z Polski. Do listopada 1948 przebywał w Monachium, gdzie pracował jako reżyser i kierownik artystyczny Żydowskiego Teatru Artystycznego. Następnie mieszkał w Montrealu. W Kanadzie pracował w firmie kuśnierskiej i krótko w fabryce lamp[1].
1 marca 1950 Bardini powrócił do Polski[1] i nawiązał współpracę z warszawskimi teatrami: Wielkim i Polskim. Zrealizował Intrygę i miłośćFryderyka Schillera i BalladynęJuliusza Słowackiego. Ważnym wydarzeniem stała się jego wystawiona w 1955 inscenizacja DziadówAdama Mickiewicza. W tym okresie rozpoczął współpracę z telewizją, obejmując 1 grudnia 1956 stanowisko naczelnego reżysera programu TVP[6].
W latach 1958–1960 był dyrektorem Teatru Ateneum. Był wieloletnim pracownikiem w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie (od 1953 profesor). W latach 70. prowadził popularne programy telewizyjne dla estradowców-amatorów w bloku programowym Studio 2. Nauczał na wydziale dramatycznym Uniwersytetu w Georgii i w Szkole Muzyczno-Dramatycznej w Sztokholmie.
Pod koniec lat 70. zrezygnował z reżyserii i zajęć ze studentami. Był członkiem Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego ITI i jurorem na wrocławskimPrzeglądzie Piosenki Aktorskiej.
Bardini stworzył wiele kreacji aktorskich. Za najbardziej znaczące krytycy uważają rolę Peachuma w Operze za trzy grosze i Giri w Karierze Artura Ui. Widzowie zapamiętali go z ról filmowych m.in. w Sprawie Gorgonowej, Krajobrazie po bitwie, Spirali i Dekalogu.
Nagroda Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji I stopnia za cykl programów telewizyjnych propagujących kulturę słowa i muzyki wśród młodzieży (1977)
↑Andrzej Kozieł: Za chwile dalszy ciąg programu... Telewizja Polska czterech dekad 1952–1989. Warszawa: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, 2003, s. 23. ISBN 83-88766-63-5.
