Jego rodzice mieszkali w Estonii. Opuścili ją w 1941, gdy doszło do radzieckiej okupacji tego kraju[2].
W 1962 zdał egzamin maturalny w Akademisches Gymnasium w Innsbrucku. W 1966 został absolwentem ekonomii na Universität Innsbruck, a w 1970 uzyskał stopień doktora z ekonomii[1]. Habilitował się w 1975 w zakresie nauk o finansach[3]. W połowie lat 70. wstąpił do loży masońskiej w Innsbrucku. Publicznie tłumaczył, że zrezygnował z tej działalności po dziesięciu latach[4][5]
Pracował jako nauczyciel akademicki m.in. w macierzystej uczelni, a także w berlińskim instytucie naukowym Wissenschaftszentrum Berlin[1]. W 1980 objął stanowisko profesora na Uniwersytecie Wiedeńskim, od 1990 do 1994 był dziekanem wydziału nauk społecznych i ekonomicznych. W 2009 przeszedł na emeryturę akademicką[3].
Zaangażował się w działalność polityczną w ramach austriackich Zielonych. Od 1994 do 2012 sprawował mandat posła do Rady Narodowej, od 1999 do 2008 przewodniczył klubowi poselskiemu swojego ugrupowania. W 1997 objął stanowisko rzecznika federalnego Zielonych – Zielonej Alternatywy, stając się tym samym liderem tej partii[1]. Ustąpił z tej funkcji w 2008 po słabszym wyniku Zielonych w wyborach parlamentarnych[6], po czym został zastąpiony przez Evę Glawischnig. W 2012 zrezygnował z zasiadania w Radzie Narodowej, obejmując mandat radnego miejskiego w Wiedniu[1].
W 2016 wystartował jako kandydat niezależny w wyborach prezydenckich. Poparcia udzieliło mu jego macierzyste ugrupowanie[7], które finansowo wsparło jego kampanię wyborczą[8]. W pierwszej turze głosowania z 24 kwietnia 2016 zajął drugie miejsce z wynikiem około 21,3% głosów, przechodząc do drugiej tury wyborów[9]. W drugiej turze głosowania z 23 maja 2016 pokonał Norberta Hofera z wynikiem 50,3% głosów[10]. Planowane objęcie urzędu miało się odbyć 8 lipca 2016, jednak 1 lipca 2016 Trybunał Konstytucyjny nakazał powtórzenie drugiej tury wyborów[11]. W powtórce drugiej tury głosowania z 4 grudnia 2016 Alexander Van der Bellen zdobył 53,8% głosów, tym samym wygrywając wybory[12]. Zaprzysiężenie na urząd prezydenta odbyło się 26 stycznia 2017[13][14].
W maju 2022 oficjalnie ogłosił, że będzie ubiegał się o reelekcję w wyborach prezydenckich zaplanowanych na ten sam rok[15]. Został wybrany na drugą kadencję już w pierwszej turze głosowania z 9 października 2022, otrzymując 56,7% głosów[16].
↑ abPrezydent pełni równocześnie funkcję szefa rządu.
↑Republika Kosowa jest uznawana przez 97 ze 193 państw członkowskich ONZ, 22 z 27 państw członkowskich UE oraz 26 z 30 państw członkowskich NATO (stan na 4 września 2020).
↑Kolegialny organ pełniący funkcję głowy państwa i szefa rządu.