W młodości przebywał na dworze królewskim w Krakowie, gdzie był paziem drugiej żony króla Władysława Jagiełły, Anny Cylejskiej. Zachowywał chwiejną postawę polityczną. Wbrew stanowisku swojego ojca w 1410 poparł zakon krzyżacki, biorąc udział w bitwie pod Grunwaldem, po której dostał się do niewoli. Po uwolnieniu wystąpił przeciwko Krzyżakom i w 1414 wsparł zbrojnie Królestwo Polskie w wojnie głodowej z zakonem, biorąc osobiście udział w kampanii u boku polskiego króla.
W wyniku podziału ojcowizny w 1416 został księciem kozielskim i bytomskim. W latach 1421–1439 dopuścił do współrządów brata Konrada V Kąckiego. Od 1439 sprawował rządy opiekuńcze w imieniu jego synów w Oleśnicy. Po śmierci Konrada VIII Młodego między 1444 a 1447 przejął władzę w Rudnej i Ścinawie. W 1449 po śmierci Małgorzaty, wdowy po Konradzie Kąckim, zawładnął także Wołowem.
Rok później został usunięty z posiadanych księstw, które przejęli synowie Konrada Kąckiego: Konrad IX Czarny i Konrad X Biały.
Rodzina
Konrad Biały był dwukrotnie żonaty. Przed 2 lutego 1437 poślubił Katarzynę, której pochodzenie nie jest znane. Po jej śmierci przed 20 czerwca 1449 ożenił się przed 7 marca 1450 drugi raz z nieznaną bliżej kobietą. Zmarł bezpotomnie. Nie wiadomo, gdzie został pochowany. Prawdopodobnie spoczął w jednym z kościołów wrocławskich lub trzebnickich[2].
Przypisy
↑K. Jasiński, Rodowód Piastów śląskich, wyd. II, Kraków 2007, s. 442–443, wyznaczył datę jego narodzin na lata między 1388 a 1392, a więc ok. 1390. Za K. Wutkem część literatury historycznej przyjęła, że Konrad urodził się po 1396.
↑K. Jasiński, Rodowód Piastów śląskich, wyd. II, Kraków 2007, s. 443.
Rabiej P., Konrad VII Biały, [w:] K. Ożóg, S. Szczur (red.), Piastowie. Leksykon biograficzny, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1999, ISBN 83-08-02829-2, s. 691–696.
