Konstal 13NS
Konstal 13NS nr 534 w Warszawie odstawiony w oczekiwaniu na remont.
|
Dane ogólne
|
Kraj produkcji
|
Polska
|
Producent
|
MZK Warszawa, Instytut Elektrotechniki, Konstal
|
Miejsce produkcji
|
Warszawa, Chorzów
|
Lata produkcji
|
1967–1968
|
Dane techniczne
|
Liczba członów
|
1
|
Długość
|
13 390 mm
|
Szerokość
|
2400 mm
|
Wysokość
|
3060 mm
|
Masa
|
13NS: 17 500 kg 13NSD: 17 000 kg
|
Rozstaw wózków
|
1435 mm
|
Rozstaw osi w wózkach
|
1900 mm
|
Układ osi
|
Bo′Bo′
|
Napięcie zasilania
|
600 V DC
|
Prędkość maksymalna
|
68 km/h
|
Wnętrze
|
Liczba miejsc siedzących
|
13NS: 21 13NSD: 22
|
Liczba miejsc ogółem
|
13NS: 117 13NSD: 123
|
Wysokość podłogi
|
840 mm
|
|
Konstal 13NS – typ tramwaju powstałego w wyniku modernizacji tramwaju Konstal 13N. Modyfikacja polegała na zastąpieniu awaryjnego rozrusznika bębnowego rozruchem stycznikowym. Ogółem w latach 1967–1968 powstało sześć składów złożonych z wagonów silnikowych i doczep oznaczonych 13NSD, z czego trzy składy wyprodukowano od podstaw w Konstalu.
Modernizacja
W 1967 r. MZK Warszawa, Instytut Elektrotechniki i Instytut Gospodarki Komunalnej skonstruowały w oparciu o dwa tramwaje 13N prototypowy skład 13NS+13NSD nr 251+201. W wagonie nr 251 usunięto rozrusznik bębnowy i zamontowano rozruch stycznikowy. Wagon nr 201 przebudowano na doczepę czynną bez odbieraka prądu (prąd był pobierany z wagonu sterowniczego poprzez kable wysokiego napięcia). Potem przebudowano jeszcze skład 5+6, w którym wagon doczepny zachował własny odbierak prądu[1][2].
W 1968 r. dokumentację techniczną tramwajów 13NS przekazano do Konstalu, który wyprodukował dla Warszawy trzy składy 13NS+13NSD. W porównaniu z wcześniejszymi egzemplarzami zastosowano ręczny nastawnik jazdy, a w wagonach doczepnych zamontowano czoła przednie nieróżniące się wyglądem od tylnych. Fabrycznie nowe składy 13NS+13NSD otrzymały numery 534+535, 536+537 i 538+539[1].
W sierpniu 1968 r. prototypowy skład tramwajów 14N+14ND nr 140+141, eksploatowany przez system tramwajowy konurbacji górnośląskiej, przebudowano na 13NS+13NSD. Po kilkukrotnym przenumerowaniu pozostawał on w ruchu liniowym aż do 25 listopada 1985 r.[3]
Z powodu wysokiej awaryjności prototypów i energochłonności zastosowanej aparatury przerwano produkcję tego typu tramwajów, a warszawskie egzemplarze przebudowano w kolejnych latach na typ 13N[1].
Dostawy
Cztery tramwaje powstały w wyniku modernizacji tramwajów 13N, a dwa wskutek przebudowy prototypowych tramwajów 14N.
Państwo
|
Miasto
|
Typ
|
Lata modernizacji
|
Liczba
|
Numery taborowe
|
Uwagi
|
|
Polska
|
Warszawa
|
13NS
|
1967
|
2
|
251, 5
|
|
[1]
|
13NSD
|
2
|
201, 6
|
ściana przednia jak w wagonie silnikowym
|
konurbacja górnośląska
|
13NS
|
1968
|
1
|
140
|
przebudowany z 14N
|
|
13NSD
|
1
|
141
|
przebudowany z 14ND
|
Łączna liczba:
|
6
|
|
Sześć tramwajów wyprodukowano od podstaw w zakładach Konstal.
Państwo
|
Miasto
|
Typ
|
Lata dostaw
|
Liczba
|
Numery taborowe
|
Uwagi
|
|
Polska
|
Warszawa
|
13NS
|
1968
|
3
|
534, 536, 538
|
|
[1]
|
13NSD
|
3
|
535, 537, 539
|
ściana przednia identyczna z tylną
|
Łączna liczba:
|
6
|
|
Do czasów współczesnych przetrwał tylko jeden tramwaj typu 13NS, nr 534 z Warszawy, który oczekuje na renowację[4].
Przypisy
Tramwaje | Generacja N |
|
---|
Generacja 13N/102N |
|
---|
Generacja 105N |
|
---|
Niskopodłogowe |
|
---|
Citadis |
|
---|
|
---|
Wagony metra | |
---|
Lokomotywy kopalniane | elektryczne przewodowe |
|
---|
elektryczne akumulatorowe |
|
---|
przewodowo-akumulatorowe |
|
---|
spalinowe |
|
---|
pneumatyczne |
|
---|
|
---|
Wagony towarowe | samowyładowcze |
|
---|
dziobowe |
|
---|
platformy |
|
---|
cysterny |
|
---|
kryte |
|
---|
|
---|
1 – prototyp, 2 – produkcja seryjna