W 1895 r. na niezabudowanym obszarze poza pierścieniem wewnętrznych fortyfikacji Twierdzy Poznań założono sąsiadujące ze sobą cmentarze ewangelickie parafii św. Pawła ze śródmieścia i św. Łukasza na Jeżycach, sięgające na południe do ul. Taborowej, a od zachodu do ul. Obozowej. Po 1918 r., w związku z wyjazdem większości parafian do Rzeszy, część zbędnego obszaru przeznaczono na ogródki działkowe dla pozostającej w mieście ludności niemieckiej. W grudniu 1944 r. na cmentarzu św. Łukasza został pochowany ks. Paul Blau, ostatni generalny superintendent poznańskiego Kościoła Ewangelicko-Unijnego.
Po 1945 r. cmentarze zamknięto dla pochówków. W 1952 r. (według planu miasta z 1948 r. nastąpiło to już wcześniej) zostały przekształcone w Park Zwycięstwa. Czytelny pozostał układ dawnych alei, obsadzonych drzewami liściastymi, z których na szczególną uwagę zasługują dęby amerykańskie, osiągające znaczne rozmiary. Krzewy występują głównie w strefie oddalonej od ulicy, dolną warstwę zajmują przede wszystkim trawniki. Południową część obszaru dawnych cmentarzy, od alei na przedłużeniu ul. Wyspiańskiego po ul. Taborową zajęły ogródki działkowe, obiekty sportowe i zabudowa koszar MO (obecnie Ośrodek Szkolenia Policji). Nie zachował się ani jeden nagrobek, przetrwała jednak kaplica cmentarna kościoła św. Pawła, w 1946 r. przekazana jako tymczasowe miejsce nabożeństw parafiiewangelicko-augsburskiej. Kaplica jest neogotycką budowlą wzniesioną w 1896 r. Mimo długoletnich starań o rozbudowę lub budowę nowej kaplicy i domu parafialnego, dopiero po rewindykacji parceli na rzecz parafii, w 2004 r. przy ul. Obozowej poświęcono nowy kościół Łaski Bożej. Na terenie za świątynią zostało upamiętnione miejsce pochówków.
Powierzchnia parku wynosi niespełna 6 ha, teren ten po 1962 r. został okrojony od północy i wschodu, podczas poszerzania sąsiadujących ulic. Przestało wówczas istnieć żeliwne ogrodzenie z ozdobną bramą, dom grabarza, a także kaplica cmentarza św. Łukasza, służąca po wojnie parafii polskokatolickiej.
W 2000 r. patronem parku został ks. senior Gustaw Manitius, zasłużony polski duszpasterz luterański, zamordowany przez Niemców w Forcie VII. W 2002 r. poświęcono mu głaz pamiątkowy od strony ul. Grunwaldzkiej, autorstwa prof. Władysława Wróblewskiego.
Helena Szafran, Miasto Poznań i okolica, Poznań, PTPN, 1959 („Wielkopolska w oczach przyrodnika”, nr 3)
Bolesława Krzyślak, Dawny kościół św. Pawła na Fredry - obecny kościół Najświętszego Zbawiciela, Poznań, Wydaw. Miejskie, 2003, ISBN 83-87847-85-2 („Biblioteka Kroniki Miasta Poznania. Zabytki Poznania”)
Dorota Leśniewska, Jarosław Mulczyński, Ulica Grunwaldzka. Grudzień 2003 - luty 2004, Muzeum Historii Miasta Poznania [katalog wystawy], Poznań, Muzeum Narodowe w Poznaniu, 2003, ISBN 83-89053-25-X („Ulice i zaułki dawnego Poznania”)
Poznań. Przewodnik po zabytkach i historii, red. meryt. i oprac. tekstów Janusz Pazder, Poznań, Wydaw. Miejskie, 2003, ISBN 83-87847-92-5
JerzyJ.DomasłowskiJerzyJ., Kościół Ewangelicko-Augsburski w Poznaniu i w Zachodniej Wielkopolsce w latach 1919-2005, Poznań: Parafia Ewangelicko-Augsburska, 2005, ISBN 83-922889-0-4, OCLC69480325. Brak numerów stron w książce
Hanna Hałas, Ochrona cmentarzy poznańskich, „Kronika Miasta Poznania”, ISSN 0137-3552, 2005, nr 2 (Piękno odzyskane)
Patroni wielkopolskich ulic, zebrał i oprac. Paweł Anders, Poznań, Wydaw. Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej i Centrum Animacji Kultury, 2006, ISBN 83-87816-76-0
Galeria
Aleja w parku
Stara kaplica ewangelicka
Głaz pamiątkowy patrona parku
Kościół ewangelicko-augsburski Łaski Bożej
Pomnik Zwycięstwa
Pływalnia Olimpii
Tablica informacyjna
Zdjęcie satelitarne Poznania z 1965 r., między kwadratem ulic Grunwaldzka - Ułańska, Jarochowskiego - Chociszewskiego - Promienista. Widoczny park Manitiusa i przyszły park Kasprowicza
