Daniel I, pierwszy władyka z rodu (Muzeum w Grudziądzu)Piotr II, jeden z najbardziej znanych przedstawicieli rodu, mal. Johann Böss, 1847 (Muzeum Niegoszów w Cetyni)książę Daniel, twórca nowoczesnego państwa czarnogórskiego, mal. Johann Böss, 1855 (Muzeum Króla Mikołaja w Cetyni)król Mikołaj, ostatni władca Czarnogóry, mal. Antonio Mosca, ok. 1910
Najwcześniejsza wzmianka o przodkach późniejszych Petrowiciów pochodzi z 1333, wymieniając Bogutę, biorącego udział w bitwie pod Velbużdem[1]. Pod koniec XIV w. jego potomkowie osiedlili się we wsi Muževice, przenosząc się z okolic Zenicy lub Travnika w Bośni. Pochodzący od nich Jerzy Bogutović osiedlił się 1 marca 1399 w regionie Drobniak, pisząc się odtąd z Drobniaku. Za pośrednictwem możnowładcy bośniackiego Marka Dragona, pojawił się na dworze Vuka Brankovicia (1345–1397). Następnie pełnili rolę klientów możnych Brankoviciów. Kolejni panowie z Drobniaku otrzymali od nich wieś Njeguši, od której przyjęli później swoje nazwisko (z Niegosz)[1].
W 1514 wraz z wymarciem dynastii Czarnojewiciów na Jerzym, ostatnim księciu Zety, metropolia Cetyni i Przymorza przejęła władzę świecką nad krajem ustanawiając Władykat Czarnogóry. W 1697 sobór diecezjalny wybrał władyką Daniela Šćepčevicia (1670–1735), który doprowadził do centralizacji władzy, ograniczając wpływy wieców rodowych na sobór i ustanawiając Zgromadzenie Wszechczarnogórskie (czar. Opštecrnogorski Zbor). Wzmocnił on pozycję władyki poprzez mianowanie następców na zasadzie podobnej do koadiutury, których zatwierdzał Rosyjski Kościół Prawosławny. Od 1735 byli to kolejni przedstawiciele rodu Daniela, którzy utworzyli przez to swoistą teokratyczną dynastię. Początkowo byli to dwaj bracia Bazyli III i Sawa, synowie Piotra, od których patrymonik Petrović (Petrowicz) zaczął być używany jako pierwszy człon nazwiska. W 1858 władyka Daniel II (1826–1860) sekularyzował państwo, rozdzielając władzę duchowną od świeckiej i objął rządy książęce i zmienił zapis nazwiska z Petrowicz z Niegosz na Petrowicz-Niegosz[2]. Ograniczył władzę Zgromadzenia, wprowadzając w jego miejsce wzorowaną na serbskiej Skupsztinę. Nie mając męskiego potomka jego następcą był brat Mirosław (1820–1867), który w 1859 zrzekł się tytułu dziedzicznego księcia na rzecz swojego syna Mikołaja (1841–1921). Panujący od 1860 książę koronował się w 1910. W 1918 Czarnogóra została włączona do Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców.
W 1918–1922 dawna rodzina królewska tworzyła w Antibesrząd na uchodźstwie. Następnie kolejne głowy domu zgłaszały swoje pretensje do tronu byłej Czarnogóry, jednak bez większego poparcia politycznego. W 1941–1944 kolaborujące z III Rzeszą tzw. Niezależne Państwo Czarnogórskie uznawało za swojego króla Michała Petrowicia-Niegosza (1908–1986), jednak nigdy nie wyraził on zgody na objęcie rządów.
.svg)
.jpg)
