Share to: share facebook share twitter share wa share telegram print page

René Pleven

René Pleven
René Pleven
Primeiro-ministro da França
Período 1º - 12 de Julho de 1950
até 10 de Março de 1951

2º - 11 de Agosto de 1951
até 20 de Janeiro de 1952

Antecessor(a) 1º - Henri Queuille

2º - Henri Queuille

Sucessor(a) 1º - Henri Queuille

2º - Edgar Faure

Dados pessoais
Nascimento 15 de abril de 1901
Morte 13 de janeiro de 1993 (91 anos)

René Pleven (n. 1901 - f. 13 de Janeiro de 1993) foi um político francês notável da Quarta República. Membro da França Livre, ele ajudou a fundar a União Democrática e Socialista da Resistência (UDSR), um partido político que deveria ser o sucessor do movimento de Resistência durante a guerra. Ele serviu como primeiro-ministro duas vezes no início dos anos 1950, onde sua contribuição mais notável foi a introdução do Plano Pleven, que exigia uma Comunidade Europeia de Defesa entre a França, Itália, Alemanha Ocidental e os países do Benelux.

Juventude

René Pleven nasceu em Rennes em 15 de abril de 1901, filho de um oficial comissionado e diretor de estudos da Escola Militar Especial de St. Cyr.[1] Depois de estudar direito na Universidade de Paris, ele foi reprovado no exame para o corpo financeiro do funcionalismo público, então decidiu se mudar para os Estados Unidos, Canadá e Grã-Bretanha para trabalhar lá. Ele se tornou um executivo de companhia telefônica. Em 1924, ele se casou com Anne Bompard.[2]

Tempo de guerra

Imediatamente após o início da Segunda Guerra Mundial, ele se encarregou de incentivar a construção de aeronaves para os Aliados nos Estados Unidos e de comprar aviões para a França.[1] Em 1939, Pleven afirmou que "A política não me interessa", mas um ano depois, ele se juntou às Forças Francesas Livres de Charles de Gaulle, que resistiam ao regime francês de Vichy aliado nazista. Pleven ajudou a reunir apoio para a França Livre na África Equatorial Francesa. Retornando a Londres, onde de Gaulle e suas forças foram exilados, em 1941, ele se tornou o comissário nacional para a economia, finanças, colônias e relações exteriores da Comitê Nacional Francês. Nessa função, ele presidiu uma conferência de 1944 em Brazzaville, que optou por uma política mais liberal em relação às colônias e acabou estimulando os movimentos de independência da região.[2]

Anos pós-guerra

Após a libertação da França, foi Ministro da Economia e Finanças do governo provisório. Após a guerra, Pleven foi eleito legislador pelo departamento de Côtes-du-Nord. Em 1946, ele rompeu com Charles de Gaulle e fundou a União Democrática e Socialista da Resistência (UDSR), servindo como presidente do partido de 1946 a 1953. O partido estava posicionado entre os Socialistas Radicais e os Socialistas, favorecendo a nacionalização industrial limitada e o estado controles. Ele então ocupou vários cargos de gabinete, mais notavelmente Ministro da Defesa de 1949 a 1950. Em julho de 1950, ele se tornou o primeiro-ministro do país, enquanto o poder estava mudando para a direita. Defensor veemente da integração europeia, ele pressionou pela ratificação do Plano Schuman para a integração europeia criando a Comunidade Europeia do Carvão e do Aço como primeiro-ministro. Ele teve que enfrentar oposição tanto da esquerda quanto da direita para avançar, mas obteve votos suficientes no parlamento ao prometer aumentar os empréstimos agrícolas e reduzir os impostos para grupos de baixa renda. Após três dias e duas noites de debate, o tratado foi ratificado. Ele serviu até fevereiro de 1951 e novamente de agosto de 1951 a janeiro de 1952, renunciando a divergências sobre déficits orçamentários.[1][2]

Ele então se tornou Ministro da Defesa novamente. Sua proposta de uma Comunidade Europeia de Defesa, na qual integraria uma Alemanha rearmada, conhecida como Plano Pleven, foi derrotada pelos gaullistas, comunistas e socialistas. Ele também defendeu uma mão dura na defesa do domínio colonial francês na Indochina. Em 1953, ele renunciou ao cargo de presidente da UDSR depois que seu partido apoiou as negociações de paz no Vietnã. Ministro da Defesa de 1952 a 1954, foi o responsável quando os franceses perderam a Batalha de Dien Bien Phu, iniciando a queda da hegemonia francesa em toda a região.[2] Em 1957, o presidente René Coty ofereceu-o para se tornar primeiro-ministro novamente, mas ele recusou. Em vez disso, ele se tornou o último ministro das Relações Exteriores da Quarta República em 1958.[1]

Em 1966, a esposa de Pleven morreu. Ele teve duas filhas, Françoise e Nicole, com ela. De 1969 a 1973, ele atuou como Ministro da Justiça nos governos de Jacques Chaban-Delmas e Pierre Messmer, assinando o perdão do notório fugitivo Henri Charriere em 1970. Perdendo a reeleição como legislador em 1973, ele se tornou presidente de um desenvolvimento regional conselho em sua Bretanha natal. Ele morreu de insuficiência cardíaca em 13 de janeiro de 1993, aos 91 anos.[2]

Governos

Primeiro ministério (12 de julho de 1950 - 10 de março de 1951)

  • René Pleven - Presidente do Conselho
  • Robert Schuman - Ministro das Relações Exteriores
  • Guy Mollet - Ministro do Conselho da Europa
  • Jules Moch - Ministro da Defesa Nacional
  • Henri Queuille - Ministro do Interior
  • Maurice Petsche - Ministro das Finanças e Assuntos Econômicos
  • Edgar Faure - Ministro do Orçamento
  • Jean-Marie Louvel - Ministro do Comércio e Indústria
  • Paul Bacon - Ministro do Trabalho e Previdência Social
  • René Mayer - Ministro da Justiça
  • Gaston Defferre - Ministro da Marinha Mercante
  • Pierre-Olivier Lapie - Ministro da Educação Nacional
  • Louis Jacquinot - Ministro dos Veteranos e Vítimas da Guerra
  • Pierre Pflimlin - Ministro da Agricultura
  • François Mitterrand - Ministro da França Ultramarina
  • Antoine Pinay - Ministro das Obras Públicas, Transportes e Turismo
  • Pierre Schneiter - Ministro da Saúde Pública e População
  • Eugène Claudius-Petit - Ministro da Reconstrução e Urbanismo
  • Charles Brune - Ministro dos Correios
  • Albert Gazier - Ministro da Informação
  • Jean Letourneau - Ministro das Relações com os Estados Parceiros
  • Paul Giacobbi - Ministro sem Pasta

Segundo Ministério (11 de agosto de 1951 - 20 de janeiro de 1952)

  • René Pleven - Presidente do Conselho
  • Georges Bidault - Vice-presidente do Conselho e Ministro da Defesa Nacional
  • René Mayer - Vice-presidente do Conselho e Ministro das Finanças e Assuntos Econômicos
  • Robert Schuman - Ministro das Relações Exteriores
  • Charles Brune - Ministro do Interior
  • Pierre Courant - Ministro do Orçamento
  • Jean-Marie Louvel - Ministro da Indústria
  • Paul Bacon - Ministro do Trabalho e Previdência Social
  • Edgar Faure - Ministro da Justiça
  • André Morice - Ministro da Marinha Mercante
  • André Marie - Ministro da Educação Nacional
  • Emmanuel Temple - Ministro dos Veteranos e Vítimas da Guerra
  • Paul Antier - Ministro da Agricultura
  • Louis Jacquinot - Ministro da França Ultramarina
  • Antoine Pinay - Ministro das Obras Públicas, Transportes e Turismo
  • Paul Ribeyre - Ministro da Saúde Pública e População
  • Eugène Claudius-Petit - Ministro da Reconstrução e Urbanismo
  • Joseph Laniel - Ministro dos Correios
  • Robert Buron - Ministro da Informação
  • Pierre Pflimlin - Ministro do Comércio e Relações Econômicas Externas
  • Jean Letourneau - Ministro de Estado
  • Maurice Petsche - Ministro de Estado
  • Henri Queuille - Ministro de Estado

Mudanças:

  • 16 de setembro de 1951 - morre o Ministro de Estado Maurice Petsche.
  • 4 de outubro de 1951 - Joseph Laniel torna-se Ministro de Estado. Roger Duchet sucede Laniel como Ministro dos Correios.
  • 21 de novembro de 1951 - Camille Laurens sucede Antier como Ministro da Agricultura.

Ver também

Referências

  1. a b c d (em alemão)René Pleven. DHM.
  2. a b c d e Lambert, Bruce: "Rene Pleven, 91, Prime Minister of France Twice in Early 1950s". The New York Times. 20 January 1993.

Precedido por
Henri Queuille
Primeiro-ministro da França
1950 - 1951
Sucedido por
Henri Queuille
Precedido por
Henri Queuille
Primeiro-ministro da França
1951 - 1952
Sucedido por
Edgar Faure
Ícone de esboço Este artigo sobre uma pessoa é um esboço. Você pode ajudar a Wikipédia expandindo-o.
Read more information:

The topic of this article may not meet Wikipedia's notability guideline for music. Please help to demonstrate the notability of the topic by citing reliable secondary sources that are independent of the topic and provide significant coverage of it beyond a mere trivial mention. If notability cannot be shown, the article is likely to be merged, redirected, or deleted.Find sources: Joe Albany at Home – news · newspapers · books · scholar · JSTOR (October 20…

Nigerian actress Damilola AdegbiteBornOluwadamilola Adegbite (1985-05-18) 18 May 1985 (age 38)Surulere, Lagos, Lagos State, NigeriaNationalityNigerianCitizenshipNigerian (1985–present)Occupation(s)Actress, model, TV hostYears active2008–presentSpouse Chris Attoh ​(m. 2015⁠–⁠2017)​Children1 Damilola AdegbiteListenⓘ (born Oluwadamilola Adegbite; 18 May 1985) is Nigerian actress, Model, and Television personality. She played Thelema D…

igo

Halaman ini berisi artikel tentang permainan asal Tiongkok. Untuk pemenang Indonesian Idol 2010, lihat Elicohen Christelgo Pentury. Untuk kegunaan lain, lihat Igo (disambiguasi). Papan igo tradisional terbuat dari kayu dengan garis-garis yang digambar di atasnya. Batu-batunya berbentuk bola gepeng. Igo, go, weiqi, atau baduk[1] adalah permainan papan strategis antar dua pemain, berasal dari Tiongkok sekitar 2000 SM sampai 200 SM. Permainan ini sekarang populer di Asia Timur. Pengembangan sistem …

Den här artikeln omfattas av Wikipedias policy om biografier. Den behöver fler källhänvisningar för att kunna verifieras. (2019-05) Åtgärda genom att lägga till pålitliga källor (gärna som fotnoter). Uppgifter utan källhänvisning kan ifrågasättas och tas bort utan att det behöver diskuteras på diskussionssidan. Gunilla Hansson, född 1961 i Kungshamn, är en svensk konstnär. Hansson[1] är utbildad i Göteborg vid KV-konstskola 1985-1986, Hovedskous målarskola 1987-1988 och Ko…

1997 novel by Ben Aaronovitch and Kate Orman So Vile a Sin AuthorBen Aaronovitch & Kate OrmanCover artistJon SullivanSeriesDoctor Who book:Virgin New AdventuresRelease number56SubjectFeaturing:Seventh DoctorChris, Roz, Bernice, Jason, Kadiatu Lethbridge-StewartSet inPeriod betweenDamaged Goods and Bad TherapyPublisherVirgin BooksPublication dateMay 1997ISBN0-426-20484-0Preceded byThe Dying Days (publication) Followed byN/A  So Vile a Sin is an original novel wri…

Esta página cita fontes, mas que não cobrem todo o conteúdo. Ajude a inserir referências. Conteúdo não verificável pode ser removido.—Encontre fontes: ABW  • CAPES  • Google (N • L • A) (Maio de 2015) Diplommatinidae Desenho da concha de um Opisthostoma goniostoma Classificação científica Reino: Animalia Filo: Mollusca Classe: Gastropoda Família: Diplommatinidae Diplommatinidae é uma família de pequenos caracóis terres…

Hof van Beroep voor het 7e circuitCourt of Appeals for the Seventh Circuit Het Everett McKinley Dirksen U.S. Courthouse, zetel van het hof Type Hof van Beroep Werktalen Engels Jurisdictie Illinois Indiana Wisconsin Zittingsplaats(en) Everett McKinley Dirksen U.S. CourthouseChicago, Illinois Geschiedenis Opgericht 10 december 1869 Samenstelling Samenstelling 1 president11 rechters3 senior rechters (2017) President Diane P. Wood Circuitrechter Elena Kagan Website ca7.uscourts.gov Portaal  …

الأكراد في الأردن[[file:|frameless|upright=1.2]]مناطق الوجود المميزة عمّان، إربد، السلط والزرقاءاللغات العربية، الكردية [1]الدين مسلمون سنة، علويون، ويزيديون [2][3]تعديل - تعديل مصدري - تعديل ويكي بيانات حارة الأكراد بالبلدة القديمة في السلط. الكُرد في الأردن هم مواطنون أردنيو…

هذه المقالة يتيمة إذ تصل إليها مقالات أخرى قليلة جدًا. فضلًا، ساعد بإضافة وصلة إليها في مقالات متعلقة بها. (مارس 2021) أندي ليدل   معلومات شخصية الميلاد 28 يونيو 1973 (50 سنة)  ليدز  الطول 5 قدم 8 بوصة (1.73 م) مركز اللعب لاعب وسط  الجنسية المملكة المتحدة  المسيرة الاح

Dieser Artikel behandelt den Politiker. Zum Holzschnitzer siehe Albert Hänel (Holzschnitzer). Max Liebermann: Bildnis Geheimrat Prof. Dr. Albert Hänel, 1892, Pastell auf Papier, Kunsthalle Kiel Von links nach rechts: Ludwig Loewe, Rudolf Virchow, Albert Haenel, Albert Traeger, Eugen Richter um 1881 Albert Hänel (* 10. Juni 1833 in Leipzig; † 12. Mai 1918 in Kiel) war ein deutscher Jurist, Staatsrechtler und liberaler Politiker (Schleswig-Holsteinische Liberale Partei, Deutsche Fortschrittsp…

AnjuBulgogi dan nakji bokkeum sebagai anju untuk minum sojuNama KoreaHangul안주 Hanja按酒 Alih AksaraanjuMcCune–Reischaueranchu Anju (안주; 按酒 [an.dʑu]) adalah makanan ringan yang dihidangkan di Korea untuk dikonsumsi bersama minuman beralkohol (terutama bersama soju). Dendeng sapi, hoe, yukhoe, kacang, cumi-cumi kering dengan gochujang, potongan buah-buahan, salad, dan dubu kimchi (tahu kimchi) adalah beberapa contoh anju yang populer.[1] Walaupun tidak ada ketentuan ya…

Japanese e-commerce company This article is about the Japanese corporation. For its U.S. e-commerce website, see Rakuten.com. This article has multiple issues. Please help improve it or discuss these issues on the talk page. (Learn how and when to remove these template messages) This article may require cleanup to meet Wikipedia's quality standards. The specific problem is: It just dumps info all over the place. Please help improve this article if you can. (July 2022) (Learn how and when to remo…

City law enforcement agency in Cocoa, Florida Not to be confused with Cocoa Beach Police. Cocoa Police DepartmentLivery on CPD patrol utility vehicleBadge of the Cocoa Police DepartmentAbbreviationCPDAgency overviewFormed1895Annual budget$9,460,643 (2020)[1]Jurisdictional structureOperations jurisdictionCocoa, Florida, USACPD primary jurisdictionSize15.4 square miles (40 km2)Population19,041 (2020)[2]General natureLocal civilian policeOperational structureOverviewed by the S…

1892 Italian general election ← 1890 6 November 1892 (first round)13 November 1892 (second round) 1895 → All 508 seats in the Chamber of Deputies255 seats needed for a majority   Majority party Minority party Third party   Leader Giovanni Giolitti Antonio Starabba di Rudinì Felice Cavallotti Party Historical Left Historical Right Historical Far Left Seats won 323 93 56 Seat change 78 45 14 Prime Minister before election Antonio Starabba, Marchese di Rud…

German SS officer (1897–1945) Karl-Otto KochBorn(1897-08-02)2 August 1897Darmstadt, Grand Duchy of Hesse-Darmstadt, German EmpireDied5 April 1945(1945-04-05) (aged 47)Buchenwald concentration camp, Weimar, Nazi GermanyCause of deathExecution by firing squadCriminal statusExecutedSpouses Käte Müller ​ ​(m. 1924; div. 1931)​ Ilse Köhler ​(m. 1937)​ Children4Conviction(s)Murder (3 counts)EmbezzlementCrimina…

This article is about the video game series. For the first game in the series, see Mega Man Zero (video game). For the character, see Zero (Mega Man). Video game seriesMega Man ZeroGenre(s)Action, platform, role-playing, hack and slash, run 'n gunDeveloper(s)Inti CreatesPublisher(s)CapcomPlatform(s) Game Boy Advance Nintendo DS Wii U PlayStation 4 Xbox One Nintendo Switch PC First releaseMega Man ZeroApril 26, 2002Latest releaseMega Man Zero/ZX Legacy CollectionFebruary 25, 2020Parent seriesMega…

ПамятникМемориал Неизвестного солдата 30°03′54″ с. ш. 31°18′50″ в. д.HGЯO Страна  Египет Местоположение Каир Дата основания 15 сентября 1975  Медиафайлы на Викискладе Каирский Мемориал Неизвестного солдата (араб. قبر الجندي المجهول‎, англ. Cairo Unknown Soldier Memorial) …

The Italian BarberMary Pickford, Mack Sennett, Joseph Graybill, dan Marion Sunshine dalam sebuah adegan dari film tersebutSutradara D. W. Griffith ProduserDitulis olehPemeranJoseph GraybillSinematograferG. W. BitzerDistributorGeneral Film CompanyTanggal rilis 09 Januari 1911 (1911-01-09) Durasi17 menitNegara Amerika Serikat BahasaFilm bisu dengan antar judul Inggris The Italian Barber adalah sebuah film drama bisu pendek tahun 1911 garapan D. W. Griffith, dan menampilkan Joseph Graybill dan…

Pour les articles homonymes, voir Parti socialiste de France. Parti socialiste de FranceHistoireFondation 1902Dissolution 1905Prédécesseurs Parti ouvrier français, Parti socialiste révolutionnaireSuccesseur Section française de l'Internationale ouvrièreCadreType Parti politiqueSiège ParisPays  FranceOrganisationIdéologie SocialismePositionnement Extrême gauchemodifier - modifier le code - modifier Wikidata Le Parti socialiste de France (PSdF) était un parti politique socialiste fr…

Fictional character from the BBC soap opera EastEnders For other people named Mark Fowler, see Mark Fowler (disambiguation). Soap opera character Mark FowlerEastEnders characterTodd Carty as Mark Fowler (2003)Portrayed byDavid Scarboro (1985–1987)Todd Carty (1990–2003)Duration1985–1987, 1990–2003First appearanceEpisode 1 Poor Old Reg19 February 1985 (1985-02-19)Last appearanceEpisode 2466 14 February 2003 (2003-02-14)ClassificationFormer; regu…

Kembali kehalaman sebelumnya