Prvi tramvaj kog su vukli konji prošao je Sarajevom 1. januara 1885. godine.[1] Jednosmjerna trasa je bila duga 3,1 km, a pruga je počinjala od današnjeg Ekonomskog fakulteta, pružala se Ferhadijom i dalje glavnom gradskom ulicom (današnjom Titovom) preko Marindvora i završavala na Uzanoj željezničkoj stanici.[1] Tramvaj je mogao povesti 28 osoba, a cijena karte je bila 5 krajcera.[1] Isprva je bio na širini kolosijeka od 760 mm. 1. maja 1895. godine je elektriziran. Ujedno je trasa tramvaja proširena, te je od željezničke stanice na Pofalićima, koja se tada nalazila kod današnjeg hotela Bristol, pa do Latinske ćuprije.[1] Vozila koja su korištena, proizvela je njemačka firma "Siemens-Schuckertwerke" i bili su to prvi tramvaji nastali u njenim pogonima.[1]
Godine 1960. promijenjena je širina kolosijeka na 1435 mm. Mreža tramvaja, danas je duga 10,7 km i prostire se u pravcu istok-zapad od dijela grada zvanog Baščaršija, te u smjeru kazaljke na satu do općine Ilidža. Dodatno postoji 400 m dugačak odvojak prema Željezničkoj stanici, koja je povezana linijama 01 i 01.
Glavna linija prolazi kroz najprometniju ulicu u Sarajevu, sa zapada prolazi kroz Bulevar Meše Selimovića (ranije: 6. proleterske brigade), koja se od stanice Čengić Vila zove Zmaja od Bosne (ranije: Vojvode Radomira Putnika). Kroz stari dio grada prolazi Obalom Kulina bana (ranije: Obala Vojvode Stepe Stepanovića) do zadnje stanice na Baščaršiji, te nazad prema Skenderiji paralelno ulicama Mula Mustafe Bašeskije i Ulicom maršala Tita.
U 2012. urađena je rekonstrukcija tramvajske pruge na dionici od Baščaršije do Marijin-Dvora (S-krivina).[2]
Modernizacija tramvaja
Modernizacija tramvajskog saobraćaja u Sarajevu je doživila svoj vrhunac dolaskom ministra saobraćaja Adnana Štete 2022. godine u Vladu Kantona Sarajevo.[3] Nakon što je podignut kredit od strane Evropske banke za obnovu i rekonstrukciju (EBRD), Ministarstvo saobraćaja na kojem je čelu Adnan Šteta je naručilo 15 najnovijih i najsavremenijih tramvaja u Evropi od švicarske firme Stadler[4], a potom još 10 koji će biti isporučeni do 2025. godine.[5]
Glavna i najduža linija 01 vozi od 5:00 do 23:30 sati. Ostale linije služe kao rasterećenje dionica od Baščaršije do Ilidže, te saobraćaju od 6:00 sati do 17:30 i 22:30 sati. Na svakoj zadnjoj stanici, nalaze se okretišta.
Prestali su sa radom 1983. godine zato što nije više bilo korist nakon što su svi K2YU došli. Sačuvani su bili 125 (Muzejski), 128 (radni) i 13x. Nakon rata 125 je isječen, također i 13x. 128 leži u remizi, ali nije u voznom stanju.
Serijski brojevi prvih 90 tramvaja tipa K2YU, zamijenili su kasnije tipovi Satra II i Satra III. Tramvaji su dugi 21,6 m sa pogonom od 4x40kW. Kapacitet im je 49 mjesta za sjedenje i 108 mjesta za stajanje[7].
238, 260, 268 i 276 su u kvaru.
ČKD Tatra
K2
šestoosovinski
1
291
1973
1997
Donirani 1997. godine iz Bratislave. 292 do nedavno je radio.
Lohner
C1 + c1
13
400+4000-412+4012
1956-59
1996
Donacija iz Beča
C1 je tramvaj motor, a c1 je prikolica - tako su zvani "garniture".
Svi su isječeni osim 407+4007 koji se čuva kao muzejski pimjerak. Remont mu još nije urađen.
Kupljeni između 2005-09. godine od Gradskog prometa u Beču. Tramvaji su dugi 20,34 m i imaju masu od 22,5 tone. Kapacitet im je 38 mjesta za sjedenje i 73 mjesta za stajanje.[7]
.JPG)
g.svg){kind=small}
f.svg){kind=small}
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
