As súas orixes son difíciles de precisar e aínda que existen numerosos restos de distintas épocas, non dispomos de datos ata o século VIII.
O núcleo primitivo da vila, cun trazado de rúas estreitas, tortuosas e ruelas sen saída recórdanos a súa orixe árabe. En 1105, Afonso I incorporouna ao Reino de Aragón tras a súa reconquista, pero o empuxón definitivo para a súa consolidación e desenvolvemento produciuse coa concesión dunha Carta de Poboación que propiciou a súa primeira expansión urbana ao favorecer o asentamento no lugar de novos poboadores, atraídos polas condicións fixadas no documento.
Nos séculos posteriores construíronse os seus edificios máis senlleiros: a torre e igrexa de Santa María, as igrexas de San Antón e San Miguel, o mosteiro de San Jorge e o santuario da Virxe de Sancho Abarca.
Xa no século XIII sangrouse o río Arba e pouco despois iniciouse a construción do Canle de Tauste, dando orixe a unha das canles de rega máis antigas do país. Deste xeito, os momentos de maior auxe económico e crecemento demográfico déronse no Renacemento. A vida viraba ao redor dunha potente gandería lanar, organizada en torno a Casa de Gandeiros, e a unha agricultura en auxe polo movemento roturador e o avance do regadío.
Ao longo do século XX dáse o despregamento definitivo. En 1954 aprobouse o Plan Xeral de Colonización de Bardenas e creáronse dúas pequenas aldeas no termo de Tauste: Sancho Abarca, Santa Engracia e Ejea de los Caballeros. Nos últimos anos estase dando un forte desenvolvemento en todos os sentidos. Nos Polígonos instaláronse novas empresas e seguen latentes as expectativas de desenvolvemento agrícola coa posta en marcha da segunda parte do Plan Bardenas.
.svg){kind=small}
