Obrona wojsk polskich na linii Niemna i Szczary również nie spełniła oczekiwań. W walce z przeciwnikiem oddziały polskie poniosły duże straty i zbyt wcześnie zaczęły wycofanie na linię Bugu[6][7].
1 sierpnia Front Północno-Wschodni był nadal w odwrocie. Na północy polskiego frontu sowiecki 3 Korpus Kawalerii Gaja Gaja przeprawił się przez Narew, wyszedł na tyły grupy ppłk. Andrzeja Kopy i zagroził tyłom 1 Armii. W związku z tym oddziały polskie opuściły forty i prawy brzeg Narwi i wycofały się do Łomży[13]. W tym czasie zarówno dowódca armii jak i dowódca frontu nie posiadali znaczących odwodów operacyjnych[14]. W tym też dniu generał Tadeusz Rozwadowski nakazał generałowi Bolesławowi Roi skierowanie oddziałów pomorskich do Śniadowa, jako odwodów Naczelnego Dowództwa[15].
Walki pod Śniadowem
31 lipca 1920 II batalion 4 pułku pomorskiego został załadowany w Grudziądzu na transport kolejowy i w południe 2 sierpnia wyładował się na stacji w Śniadowie. Był to pododdział sformowany z ochotników i wysłany na front po bardzo krótkim, zaledwie trzydniowym przeszkoleniu. Blisko połowę żołnierzy stanowili siedemnasto-osiemnastoletni chłopcy. Wielu z nich nie umiało sprawnie naładować broni. Z powodu pospiesznego wyjazdu na front, żołnierze mieli przy sobie tylko po sześćdziesiąt naboi[16].
Po południu na nieprzygotowaną jeszcze polską obronę uderzyła 2 Brygada sowieckiej 15 Dywizji Kawalerii. Mimo zaskoczenia, batalion stawił zacięty opór ogniowy. Kiedy jednak kawaleria Gaja Gaja ruszyła do natarcia, w szeregach polskiego batalionu wybuchła panika. Część żołnierzy pochowała się w domach i została wzięta do niewoli, a część wycofywała się w nieładzie, ścigana przez Kozaków[16].
Bilans walk
W walkach o Śniadowo II batalion 4 pułku pomorskiego został doszczętnie rozbity. Ocalało tylko około 170 żołnierzy. Cały tabor i broń maszynowa wpadły w ręce nieprzyjaciela. Resztki batalionu wycofały się do Modlina, gdzie dołączyły do macierzystego pułku. Pułk, przemianowany na 263 ochotniczy pułk piechoty, wziął udział w bitwie nad Wkrą[16].
Stanisław Szeptycki: Front Litewsko-Białoruski; 10 marca 1919-30 lipca 1920. Warszawa: Wydawnictwo 2 Kolory. Sp.z o.o; Fundacja Patriotyczna Serenissima, 2016. ISBN 978-83-64649-19-6.
Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2, poza granicami współczesnej Polski. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.
