Ballbreaker er det trettande studioalbumet til det australske hardrockbandetAC/DC. Det kom ut i 1995 og igjen i 2005 som ein del av AC/DC Remasters-serien.
Bakgrunn
Ballbreaker markerte tilbakekomsten til trommeslagaren Phil Rudd, som hadde spelt med AC/DC frå 1975 til 1983. Rudd hadde forlate bandet under Flick of the Switch-innspelinga på grunn av narkotikaproblem og krangling med Malcolm Young.[1] Ifølgje Arnaud Durieux-boka AC/DC: Maximum Rock & Roll var Rudd til stades på AC/DC-konserten i Auckland i november 1991, og etter eit venskapeleg møte med bandet bak scenen kom han med eit «ope tilbod» om å bli med igjen viss noko endra seg med den noverande trommeslagaren til bandet Chris Slade. Durieux rapporterer at bandet til slutt inviterte Rudd til å bli med igjen, og at han takka ja i august 1994, til Slade si store fortviling,[2] som hadde spelt inn demoar med bandet i London.[3] Slade sa til Rock Hard France i juni 2001 at han var så skuffa og opprørt at han ikkje rørte trommesettet sitt på tre år. Slade vart til slutt med i bandet igjen under framferda deira på Grammyprisutdelinga og Rock or Bust-turneen i 2015 etter Rudd sine juridiske problem med ulovleg narkotikainnehaving og drapstruslar mot den tidlegare personlege assistenten sin, som begge tvinga han ut av bandet for andre gongen.
Ballbreaker er òg kjent for å vera det einaste AC/DC-albumet produsert av Rick Rubin. Rubin hadde lenge vore ein fan av bandet; tidlegare AC/DC-lydteknikar Tony Platt hugsar at han overhøyrde produsenten jobba med The Cult på LP-en deira Electric frå 1987:
Rick Rubin spelte inn Cult i Studio A, og me [Platt og lydteknikarane] stod i luftslusa rett utanfor studioet. Det vart spelt ein bit av 'Highway to Hell' og så ein bit av 'Back in Black' og så ein bit av Led Zeppelin, og me tenkte: «Kva i helvete er det som går der føre seg?». Ein studioassistent sa: «Vel, han får gitarlyden frå 'Back in Black', trommelyden frå 'Highway to Hell' og stemmelyden frå Led Zeppelin!» Bokstaveleg talt, medan han lydmiksa, fekk han ein gitarlyd på Cult og samanlikna han direkten med gitarlyden han ønskte å få frå «Back in Black». Det same med alle dei andre instrumenta.[4]
Det tok fem månader å spela inn albumet. Produksjonen starta i Record Plant Studios i New York City, men bandet vart misnøgd med lyden der og flytta til Ocean Way Studios i Los Angeles.[6] Det viste seg umogleg å få den rette trommelyden i Record Plant, og Rubin isolerte til og med trommeslagaren i eit telt i studioet og kledde veggane og taket med materiale for å suga opp den ekstra lyden som rommet genererte.[7] Sjølv om bandet omgåande var nøgd med Ocean Way Studios, krangela Rubin og Malcolm Young om retninga på albumet, og Rubin kravde opptil 50 opptak på enkelte låtar, og det går rykte om at Rubin ofte var fråverande frå studioet og overlét bandet til seg sjølv medan han etter seiande tok seg av innspelinga av Red Hot Chili Peppers-albumet One Hot Minute samtidig.[8] I eit intervju med Guitar World' i 1995 bagatelliserte Young spenninga mellom han og Rubin, sjølv om han innrømde til Le Monde i oktober 2000 «Å jobba med han var ein tabbe.» Mike Fraser vart òg kreditert for innspeling, lydteknikk og lydmiksing av albumet. Marvel Comics bidrog til omslaget til Ballbreaker.
Komposisjon
«Burnin' Alive» vart skrive om kulttilhengjarane i Waco i Texas, som vart brent i hel i 1993 under ein rassia av styresmaktene, medan «Hard as a Rock», den første singelen til albumet, blir datert tilbake til Who Made Who-innspelingane.[9] Musikkvideoen til «Hard as a Rock» vart regissert av David Mallet og vart spelt inn i Bray Studios i Windsor i Berkshire. I videoen, som minner om den Mallet-regisserte «Thunderstruck» frå 1990, ser ein gitaristen Angus Young spela på sin Gibson SG på ei rivningkule som øydelegg ein bygning. «Cover You in Oil» har ein typisk laussluppen tekst («I see a young girl in the neighbourhood...I must confess I'd like to run my hands up and down her legs...»). I «The Furor» og «Hail Caesar» gjer bandet òg eit ukarakteristisk djupdykk i samfunnskommentarar. Malcolm Young uttalte i eit intervju:
Eg synest: stå opp og bli rekna med. Viss det er nokon som oppfattar det som om me vil fremja eit naziregime eller noko sånt, så er det som regel dei som vil fremja eit totalt kristen regime. Eg liker ikkje denne politisk korrekte greia på planeten akkurat no, for å vera ærleg med deg. Eg har ikkje noko imot det viss det ikkje forstyrrar deg på gata, men den dagen dei køddar med sigarettane dine og alt anna - og det blir røykt mange sigarettar i AC/DC i all den musikken du høyrer - ville det kanskje ikkje vore det same viss alt var borte. Eg liker ikkje å bli fortalt kva eg skal gjera, akkurat som alle andre.[10]
Dei første eksemplara av Ballbreaker utanfor Japan og Australia vart selde i 2,5 millionar eksemplar. I heimlandet til AC/DC i Australia toppa BallbreakerARIA Charts og vart gullsertifisert på utgivingsdagen med 35 000 selde einingar. Albumet nådde topp 10 i mange land, inkludert fjerdeplassen i USA, sjetteplassen i Storbritannia, og det toppa hitlistene i Finland, Sverige og Sveits.[5] Det har blitt sertifisert 2× platina av RIAA i USA, for eit sal på over to millionar. Jancee Dunn i Rolling Stone gav albumet to av fem stjerner og skreiv: «Deira lange levetid kan tilskrivast to faktorar: nostalgi og det faktumet at AC/DC framleis ser verda gjennom hovudet til ein kåt 15-åring. Gud veit at det er meir enn nok av dei.» AllMusic-skribenten Stephen Thomas Erlewine noterer: «Sjølv om 'Hard as a Rock' er i nærleiken, er det ingen songar som er like omgåande minneverdige som nokre av 70-talsklassikarane deira, eller til og med 'Moneytalks'. Men i motsetning til noka plate sidan Back in Black er det ingen dårlege låtar på albumet.» Ultimate Classic Rock: «Med sjølvtilliten til Young-brørne som låtskrivarar retta opp igjen av den nylege gjenopplivinga deira på hitlistene, den uforliknelege perkussive dugleiken til Rudd som får AC/DC til å høyrast ut som seg sjølv igjen, og Rubin sitt nesten religiøse engasjement for å avdekkja den autentiske 70-talslyden til bandet (til og med på jakt etter sjeldne, overlevande Marshall-ventilforsterkarar - ikkje digitale), hadde Ballbreaker alle føresetnader for å vera draumen til ein AC/DC-purist, pluss litt for nesten alle.»
↑«AC/DC History». AC/DC - Bedlam in Belgium. Arkivert frå originalen 13. september 2008. Henta 2. august 2008.
↑Engleheart, Murray; Durieux, Arnaud (2009). AC/DC: Maximum Rock & Roll: The Ultimate Story of the World's Greatest Rock-and-Roll Band. New York City: HarperCollins. ISBN0061844535.
