Piechota polska na froncie wschodnim – rodzaj broni stanowiący trzon Wojska Polskiego formowanego w latach 1943–1945 w Związku Radzieckim a następnie na wyzwolonych terenach Polski.
Struktura organizacyjna
Struktura organizacyjna jednostek piechoty, jej uzbrojenie oraz zasady działania oparte były na ówczesnych możliwościach materiałowych oraz na doświadczeniach sowieckich.
W okresie formowania w ZSRR istniał projekt, aby na wzór sowieckich korpusów strzeleckich (striełkowyj korpus) utworzyć w 1 Armii Polskiej dwa korpusy piechoty. W związku z tym, rozkazem dowódcy 1 Armii Polskiej nr 00130 z 5 lipca 1944 w Sumach na Ukrainie rozpoczęto formowanie dwóch dowództw korpusów piechoty. W związku z zaniechaniem koncepcji tworzenia ogniwa korpuśnego zostały one jednak rozformowane.
Najwyższym szczeblem organizacyjnym piechoty były wielkie jednostki piechoty, czyli dywizje piechoty, Każda dywizja składała się z dowództwa, sztabu, trzech pułków piechoty, pułku artylerii lekkiej oraz oddziałów dywizyjnych.
Główny ciężar walki spoczywał na pułkach piechoty. Składały się z dowództwa, sztabu, trzech batalionów piechoty, dywizjonu artylerii i innych pododdziałów pułkowych.
Batalion piechoty składał się z dowództwa batalionu, trzech kompanii piechoty, kompanii: ciężkich karabinów maszynowych, rusznic przeciwpancernych, moździerzy 82 mm, plutonów: armat przeciwpancernych 45 mm, gospodarczego, łączności i sanitarnego.
Kompania piechoty składała się z dowództwa, trzech plutonów piechoty, plutonu ckm (dwie drużyny), plutonu moździerzy 50 mm (dwie drużyny) i drużyny sanitarnej.
Pluton piechoty składał się z dowódcy, zastępcy, pomocnika, czterech drużyn po dziewięciu żołnierzy i dwóch strzelców wyborowych, razem 41 żołnierzy.
Uzbrojenie stanowiła broń produkcji sowieckiej, dostarczana w latach 1943–1945 w miarę rozbudowywania ludowego Wojska Polskiego. Wraz z uzbrojeniem otrzymywano sowieckie regulaminy i instrukcje obsługi, a w wyszkoleniu strzeleckim uczestniczyli sowieccy instruktorzy[1].
W późniejszym okresie powołano specjalne komisje, które opracowywały początkowo krótkie sowiecko-polskie słowniczki terminologiczne do określonego typu uzbrojenia, a następnie instrukcje w języku polskim.
Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej, T. 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1965.
