Szkolnictwo wojskoweArmii Polskiej w ZSRR opierało się na pododdziałach szkolnych (szkołach oficerskich), które powstały w okresie formowania1 Dywizji Piechoty, a następnie 1 Korpusu[1]. W czerwcu 1943 dowódca 1 DP powołał do życia 1 samodzielny batalion szkolny. W jego skład wchodziła kompaniapodchorążych, złożona z dwóch plutonów piechoty, plutonu ciężkich karabinów maszynowych i plutonu moździerzy. Po przekształceniu 1 Dywizji Piechoty w 1 Korpus w oparciu o dotychczasową kompanię podchorążych zostały zorganizowane dwa bataliony szkolne podchorążych, nadal szkolące specjalistów piechoty, ciężkich karabinów maszynowych i moździerzy. W 2 batalionie szkolnym została utworzona kobieca kompania moździerzy. W ten sposób powstała Szkoła Oficerska 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych z siedzibą w Riazaniu na terenie radzieckiej Szkoły Oficerskiej im. Woroszyłowa.
17 marca została oficjalnie utworzona Centralna Szkoła Podchorążych Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, która składała się z trzech batalionów piechoty, batalionu ciężkich karabinów maszynowych, batalionu moździerzy, kompanii czołgów, kompanii łączności, kompanii saperów, dywizjonu artylerii i szwadronu kawalerii. Przygotowywała przyszłych oficerów różnych specjalności dla większości rodzajów wojsk[1].
W miarę jak rozwijały się Polskie Siły Zbrojne w Związku Radzieckim (przekształcenie korpusu w armię), wzrastał również stan etatowy szkoły. 7 czerwca1944 szkoła liczyła: 36 oficerów, 133 podoficerów, 350 szeregowców oraz ok. 2 000 podchorążych stanu zmiennego. Niezależnie od tego w szkołach Armii Czerwonej(artylerii, pancernych, lotniczych, łączności, saperskich) uczyło się 2 846 podchorążych[1].
Ponieważ jednak potrzeby armii były znacznie większe, zorganizowano w Łucku kurs chorążych o stanie zmiennym 800 żołnierzy.
20 czerwca 1944 został wydany rozkaz nr 100 o utworzeniu Centrum Wyszkolenia Armii. Na jego czele stanął komendant o uprawnieniach dowódcy dywizji, podlegający bezpośrednio szefowi Głównego Sztabu Formowania[1].
Skład Centrum
Centralna Szkoła Podchorążych
szkoła podchorążych piechoty
szkoła podchorążych kawalerii
szkoła podchorążych artylerii
szkoła podchorążych broni pancernej i zmotoryzowanej
WSO przygotowywała oficerów rodzajów wojsk, przeznaczonych na stanowiska od dowódcy kompanii (baterii) wzwyż. Zgodnie z etatem w Wyższej Szkole Oficerskiej miało się kształcić 750 oficerów różnych rodzajów wojsk. Zamierzano również przeszkolić pewną liczbę oficerów politycznych niemających do tej pory żadnego przygotowania wojskowego.
Ponadto zostały powołane kursy oficerskie:
kurs dowódców batalionów piechoty i ich zastępców,
kurs adiutantów dowódców batalionów i pomocników szefów sztabów,
kurs dowódców kompanii piechoty, ciężkich karabinów maszynowych, moździerzy, fizylierów i zwiadowczych,
kurs dowódców baterii artylerii,
kurs dowódców kompanii łączności i ich zastępców,
kurs dowódców kompanii saperów, ich zastępców i starszych adiutantów.
23 lipca 1944 został wydany rozkaz formowania Szkoły Artylerii Armii[1].
Szkolnictwo Wojska Polskiego na przełomie 1944/1945
Jesienią i zimą 1944 na bazie grup specjalistycznych wydzielonych z Centralnej Szkoły Podchorążych przystąpiono do formowania szkół oficerskich na terenie kraju. Były to:
Katedra Medycyny Wojskowej przy Uniwersytecie Lubelskim
Utworzono też armijne kursy chorążych, kursy intendentury i finansów.
Szkolnictwo wojskowe po II wojnie światowej
Po wojnie zapoczątkowano proces tworzenia wyższych uczelni wojskowych. Pierwszą z nich, podporządkowaną ministrowi obrony narodowej była reaktywowana w 1946 Akademia Wychowania Fizycznego. Typowa wyższa uczelnia typu akademickiego – Akademii Sztabu Generalnego – powstała w 1947, a w 1951 powołano Akademię Wojskowo-Polityczną[2].
System kształcenia kadry oficerskiej i podoficerskiej intensywnie rozbudowywano poprzez reorganizację istniejących i formowanie nowych szkół wojskowych. W styczniu 1946 utworzono Oficerską Szkołę Marynarki Wojennej. W maju powstała Oficerska Szkoła Lotnicza w Dęblinie i Techniczna Szkoła Lotnicza w Boernerowie. Utworzono też Oficerską Szkołę Samochodową i Oficerską Szkołę Wojsk Ochrony Pogranicza.
Szkoły oficerskie przygotowywały początkowo absolwentów na poziomie średniej szkoły zawodowej, a od 1967 na poziomie wyższych studiów inżynierskich. Oprócz szkół poszczególnych rodzajów wojsk, które funkcjonowały już w końcowym okresie II wojny światowej, swoje szkoły oficerskie miały również ważniejsze służby, jak: czołgowo-samochodowa, uzbrojenia, kwatermistrzowska i prawnicza. Liczba szkół oficerskich ulegała stopniowemu zmniejszeniu, co wiązało się z koncentrowaniem procesu kształcenia w zbliżonych specjalnościach w większych ośrodkach dysponujących rozbudowaną bazą techniczno-szkoleniową i odpowiednio przygotowaną kadrą dydaktyczną. Absolwent szkoły otrzymywał awans na pierwszy stopień oficerski i dyplom inżyniera określonej specjalności wojskowej z możliwością kontynuowania nauki na studiach II stopnia w uczelniach wojskowych lub cywilnych.
Kształceniem oficerów rezerwy od 1973 zajmowały się szkoły oficerów rezerwy, w których przeszkalano absolwentów wyższych uczelni cywilnych. W 1980 szkoły te przemianowano na szkoły podchorążych rezerwy. Funkcjonowały one przy szkołach oficerskich, centrach szkolenia i niektórych jednostkach wojskowych.
Wykształcenie na poziomie wyższym zapewniały szkoły wyższe, a potem akademie wojskowe. W akademiach tych, oprócz studiów II stopnia, uruchomiono studia podyplomowe oraz różnorodne kursy zawodowe i doskonalące zapewniając tym samym całkowitą autonomię szkolnictwa wojskowego.
Przygotowywaniem kadr na poziomie szkoły średniej zajęły się od połowy lat sześćdziesiątych nowo utworzone szkoły chorążych. Absolwenci tych szkół stworzyli całkiem nowy korpus osobowy chorążych pełniących funkcję średniej kadry technicznej niezbędnej do zapewnienia właściwej eksploatacji sprzętu bojowego.
Szkoleniem podoficerów zajmowały się zawodowe szkoły podoficerskie poszczególnych rodzajów wojsk i służb. Szkoły te, funkcjonujące często przy wyższych szkołach wojskowych, centrach szkolenia lub większych związkach taktycznych, korzystały z kadr specjalistycznych i bazy szkoleniowej tych ośrodków. Podnoszeniem kwalifikacji zawodowych podoficerów zajmowały się centra i ośrodki szkolenia, gdzie organizowano kursy specjalistyczne i doskonalące.
Warunki przyjęcia na studia
O przyjęcie do uczelni mogli ubiegać się kandydaci spośród młodzieży cywilnej i żołnierzy służby zasadniczej. Powinni oni posiadać[4]:
obywatelstwo polskie
stan wolny
wiek od 17 do 23 lat
kategoria zdrowia "A" i zdolność do zawodowej służby wojskowej[a]
odpowiednie wartości moralno-polityczne
świadectwo ukończenia szkoły średniej uprawniającej do studiów w szkołach wyższych
Dodatkowym warunkiem przyjęcia do Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej było uprzednie odbycie przeszkolenia na obozie lotniczego przysposobienia wojskowego I stopnia oraz stwierdzenie przez wojskową komisję lotniczo - lekarską odpowiedniej zdolności fizycznej i psychicznej do służby w lotnictwie.
Kandydaci Do WSO wypełniali specjalne formularze podań-ankiet, które można było otrzymać w powiatowych sztabach wojskowych[b] lub w sztabach jednostek wojskowych.
Do podania-ankiety dołączano[4]:
wyciąg z aktu urodzenia
świadectwo dojrzałości lub równorzędne świadectwo ukończenia szkoły średniej uprawniającej do studiów w szkołach wyższych
opinie organizacji politycznej lub społecznej
dwie fotografie o wymiarach 3,5x4,5 cm
zobowiązanie do pełnienia zawodowej służby wojskowej po ukończeniu szkoły
Kandydatów do Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Chemicznych zamiast egzaminu z fizyki obowiązywał egzamin z chemii.
Przebieg studiów
Studia trwały cztery lata. Okres ten był podzielony na osiem semestrów, a każdy semestr kończy się sesją egzaminacyjną. Rok szkolny trwał od 1 października do 30 września. Wyjątkowo w Wyższej Oficerskiej Szkole Lotniczej rok szkolny trwł od 2 stycznia do 31 grudnia, a czwarty rok studiów kończy się 20 listopada. Podchorążemu przysługiwało w każdym roku nauki łącznie 35 dni urlopu[g]. Po promocji absolwenci otrzymywał 30-dniowy urlop wypoczynkowy.
Przez cały okres pobytu w szkole podchorążemu przysługiwało bezpłatne wyżywienie, umundurowanie, zakwaterowanie, pomoc lekarska i niezbędne pomoce szkolne. Podchorążowie otrzymywali uposażenie zasadnicze, którego wysokość wzrastała zależnie od roku nauki, oraz równoważnik za papierosy, a w okresie urlopów — także równoważnik za wyżywienie.
Absolwenci byli mianowani na pierwszy stopień oficerski podporucznika oraz otrzymywali dyplom ukończenia wyższych studiów zawodowych i tytuł inżyniera wojskowego określonej specjalności[5].
Warunki przyjęcia
O przyjęcie do szkół chorążych mogli się ubiegać kandydaci spośród młodzieży cywilnej oraz żołnierzy odbywających zasadniczą służbę wojskową mający 17—21 lat.
odpowiadać pod względem fizycznym i psychicznym wymaganiom służby wojskowej[i] oraz być zdolni do służby w charakterze ucznia wojskowej szkoły stwierdzone orzeczeniem właściwej wojskowej komisji lekarskiej
odznaczać się odpowiednimi wartościami moralno-politycznymi.
Egzamin
Absolwenci średnich szkół zawodowych i ogólnokształcących byli przyjmowani do szkół chorążych bez egzaminów[6]. Obowiązywała ich tylko próba sprawności fizycznej i badania psychologiczne.
Absolwentów zasadniczych szkół zawodowych i szkół równorzędnych obowiązywał egzamin wstępny z języka polskiego[j] i matematyki[k] z zakresu zasadniczej szkoły zawodowej oraz badania sprawności fizycznej i badania psychotechniczne.
Nauka
Nauka w szkole chorążych, łącznie z praktyką w jednostkach wojskowych, trwała od 1 roku do 3 lat, zależnie od kwalifikacji kandydatów i ich wykształcenia cywilnego. Absolwenci techników zawodowych o profilu ściśle odpowiadającym danej specjalności wojskowej uczyli się 1 rok, absolwenci średnich szkół ogólnokształcących i pozostałych techników zawodowych — 2 lata, a absolwenci zasadniczych szkół zawodowych o kierunku odpowiadającym określonej specjalności wojskowej — 3 lata[6].
Podczas nauki w szkole uczniowie otrzymywali tytuł i oznaki kadeta. Przysługiwało im ponadto prawo noszenia na ubiorze wyjściowym oznak korpusu osobowego oraz nadanych im odznak, a absolwentom szkoły - noszenia oznaki absolwenta szkoły. Osiągający dobre postępy w nauce mogli być mianowani na kolejne wyższe stopnie podoficerskie[6].
W czasie nauki kadetom przysługiwały urlopy szkolne[6]:
w szkołach dwu- i trzyletnich: w okresie ferii zimowych 10 dni, w okresie ferii wiosennych — 5 dni, w okresie wakacji letnich — 20 dni
w szkołach jednorocznych: w okresie ferii zimowych — 10 dni, w okresie ferii wiosennych — 5 dni
Absolwenci szkoły, z chwilą nadania im pierwszego stopnia wojskowego w korpusie chorążych oraz powołania ich do wojskowej służby zawodowej, otrzymywali 30 dni urlopu wypoczynkowego.
Po ukończeniu nauki absolwenci otrzymywali dyplomtechnika odpowiedniej specjalności wojskowej lub inny dyplom stwierdzający posiadanie odpowiednich wojskowych kwalifikacji zawodowych. Absolwenci trzyletnich szkół chorążych otrzymywali świadectwo dojrzałości, w przypadku jego uzyskania[6].
Wykaz szkół
Odznaka absolwencka Szkoły Chorążych
Szkoła Chorążych Wojsk Zmechanizowanych - Elbląg
Szkoła Chorążych Wojsk Pancernych - Poznań
Szkoła Chorążych Wojsk Rakietowych i Artylerii - Toruń
Szkoła Chorążych Wojsk Obrony Przeciwlotniczej - Koszalin
Szkoła Chorążych Wojsk Inżynieryjnych i Komunikacji Wojskowej - Wrocław
Szkoła Chorążych Służb Kwatermistrzowskich - Poznań
Szkoła Chorążych Wojskowej Służby Topograficznej - Toruń
Szkoła Chorążych Służby Uzbrojenia i Elektroniki - Olsztyn
Szkoła Chorążych Służby Zakwaterowania i Budownictwa - Giżycko
Szkoła Chorążych Administracji Wojskowej - Łódź
Podoficerskie szkoły zawodowe
Odznaka noszona przez absolwentów Podoficerskiej Szkoły ZawodowejOdznaka noszona przez absolwentów PSZ im. Nalazków
Do podoficerskich szkół zawodowych mogli być przyjmowani kandydaci w wieku przedpoborowym i poborowym[l] oraz szeregowcy służby zasadniczej, którzy do chwili rozpoczęcia nauki nie przekroczyli 12 miesięcy tej służby i w tym czasie nie ukończyli podoficerskiej szkoły służby zasadniczej lub szkoły młodszych specjalistów.
Od kandydatów do podoficerskich szkół zawodowych wymagano[7]:
obywatelstwa polskie
stanu wolnego
by odpowiadali pod względem fizycznym i psychicznym wymaganiom służby wojskowej[m] oraz byli zdolni do służby w charakterze ucznia wojskowej szkoły zawodowej[n]
do szkoły mającej charakter techniczny — ukończoną co najmniej zasadniczą szkołę zawodową lub dwie klasy technikum o profilu zbliżonym do kierunku nauki w danej szkole
do Podoficerskiej Szkoły Zawodowej Służby Inżynieryjno-Budowlanej i do Podoficerskiej Szkoły Zawodowej Operatorów i Mechaników Maszyn Inżynieryjno-Budowlanych — ukończoną co najmniej zasadniczą szkołę zawodową o kierunku budowlano-instalacyjnym lub samochodowym albo kształcącą operatorów maszyn inżynieryjno-budowlanych
do Podoficerskiej Szkoły Zawodowej Wojskowej Służby Wewnętrznej i do Podoficerskiej Szkoły Zawodowej Wojskowej Służby Zdrowia — ukończoną co najmniej zasadniczą szkołę zawodową o dowolnym kierunku lub szkołę przysposobienia rolniczego albo 2 klasy szkoły średniej ogólnokształcącej
do Podoficerskiej Szkoły Zawodowej im. Rodziny Nalazków — ukończoną co najmniej szkołę podstawową
Kandydatów do podoficerskich szkół zawodowych kwalifikowano na podstawie ocen wyszczególnionych w świadectwie szkolnym oraz wyników badań psychotechnicznych i prób sprawności fizycznej.
Kandydatów do Podoficerskiej Szkoły Zawodowej im. Rodziny Nalazków obowiązywał — prócz badań psychotechnicznych i próby sprawności fizycznej — również egzamin z języka polskiego i matematyki[7].
Nauka w szkole trwała w zasadzie 10 miesięcy. Kandydaci przyjęci do Podoficerskiej Szkoły Zawodowej im. Rodziny Nalazków szkolili się dwa lata. W ciągu pierwszego roku nauki uczeń przerabiał program szkolenia ogólnowojskowego, natomiast w drugim roku specjalizował się w zakresie wybranego przez siebie rodzaju wojsk: zmechanizowanych, pancernych lub artylerii. Po ukończeniu szkoły elewa mianowano kapralem i powołano do wojskowej służby nadterminowej lub zawodowej. Uczniowie, którzy ukończyli szkołę z bardzo dobrym wynikiem, mogli być mianowani na stopień plutonowego[7].
W Podoficerskiej Szkole Zawodowej Marynarki Wojennej nauka trwała też 2 lata.
Na czas nauki w szkole i odbywania praktyki uczniowie otrzymywali tytuł i oznaki elewa podoficerskiej szkoły zawodowej. Ponadto uczniom szkoły przysługiwało prawo noszenia na ubiorze wyjściowym oznak korpusu osobowego oraz nadanych im odznak, a absolwentom szkoły — noszenia oznaki absolwenta szkoły. Uczniowie, którzy osiągali dobre postępy w nauce, mogli być mianowani na stopień starszego szeregowca po co najmniej 3-miesięcznej nauce w szkole[7].
W czasie nauki w szkole uczniowie otrzymywali urlopy szkolne: 5 dni w okresie ferii zimowych i 5 dni w okresie ferii wiosennych. W okresie odbywania praktyki w jednostce wojskowej[p] absolwenci szkoły otrzymywali urlop okresowy 12 dni[7].
Wykaz szkół
Podoficerska Szkoła Zawodowa im. Rodziny Nalazków[8] - Elbląg (1960–1993)
Podoficerska Szkoła Zawodowa Wojsk Pancernych - Poznań
Podoficerska Szkoła Zawodowa Wojsk Rakietowych i Artylerii - Toruń
Podoficerska Szkoła Artylerii Pancernej im. Obrońców Kłecka[8] - Gniezno
Podoficerska Szkoła Zawodowa Wojsk Obrony Przeciwlotniczej - Koszalin
Podoficerska Szkoła Zawodowa Wojsk Inżynieryjnych - Modlin (1958 - 1974)
Podoficerska Szkoła Zawodowa Wojsk Inżynieryjnych - Gorzów Wlkp. (1958 - 1972)
RyszardR.KałużnyRyszardR., Wyższe szkoły oficerskie wojsk lądowych w Polsce w latach 1967-1997, Zielona Góra: Wydawnictwo Uniwersytetu Zielonogórskiego, 2005, ISBN 83-89712-93-8, OCLC69297489. Brak numerów stron w książce
Tomasz Leszkowicz: Spadkobiercy Mieszka, Kościuszki i Świerczewskiego. Ludowe Wojsko Polskie jako instytucja polityki pamięci historycznej. Warszawa: Wydawnictwo Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-588-7.
Józef Margules [red.]: Z zagadnień rozwoju Ludowego Wojska Polskiego. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1964. Brak numerów stron w książce
Stanisław Rutkowski: Zarys dziejów polskiego szkolnictwa wojskowego. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
Inspektorat Szkolenia Ministerstwo Obrony Narodowej: Podręcznik dowódcy drużyny; Szkol. 378/69. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971. Brak numerów stron w książce
La spirale rouge d'Euler est un exemple d'une courbe de servitude entre le bleu de la ligne droite et un arc de cercle, en vert. Animation illustrant l'évolution d'une spirale de Cornu avec le cercle tangentiel de même rayon de courbure à son extrémité, également connu comme cercle osculateur (cliquez sur la vignette pour voir). Ce signe à côté d'un chemin de fer (entre Gand et Bruges) indique le début de la transition de la courbe. Une courbe parabolique (« POB ») est u...
Chance no JunbanSampul Tipe A, menampilkan Sumire Sato, Haruka Nakagawa, Haruka Ishida, Mayumi Uchida, Haruna Kojima, dan Ami Maeda.Singel oleh AKB48dari album Koko ni Ita KotoSisi-BYoyakushita ChristmasKurumi to DialogueAliveLove JumpFruit SnowDirilis8 Desember 2010 (2010-12-08)FormatCD Singel, unduh digitalDirekam2010GenreJ-popDurasi04:19LabelKing Records/You! Be CoolPenciptaYasushi AkimotoProduserYasushi AkimotoVideo musikChance no Junban di YouTube Chance no Junban (チャンスの順
هذه المقالة يتيمة إذ تصل إليها مقالات أخرى قليلة جدًا. فضلًا، ساعد بإضافة وصلة إليها في مقالات متعلقة بها. (أكتوبر 2022) فرانكو مالقينيو معلومات شخصية الميلاد 10 أكتوبر 1988 (35 سنة) قرطبة الطول 1.67 م (5 قدم 5 1⁄2 بوصة) مركز اللعب مدافع[1] الجنسية الأرجنتين معل
Coordenadas: 43° 32' 23 N 0° 34' 44 E Durban Comuna francesa Localização DurbanLocalização de Durban na França Coordenadas 43° 32' 23 N 0° 34' 44 E País França Região Occitânia Departamento Gers Características geográficas Área total 17,4 km² População total (2018) [1] 151 hab. Densidade 8,7 hab./km² Código Postal 32260 Código INSEE 32118 Durban é uma comuna francesa na região administrativa ...
Sara GilbertGilbert, 2008LahirSara Rebecca Abeles29 Januari 1975 (umur 48)Santa Monica, California, A.S.AlmamaterUniversitas YalePekerjaanAktrisTahun aktif1984–sekarangSuami/istriLinda Perry (m. 2014; sep. 2019)PasanganAli Adler (2001–2011)Anak3 Sara Gilbert (neeSara Rebecca Abeles; lahir 29 Januari 1975) adalah seorang aktris asal Amerika Serikat yang terkenal karena perannya dalam sitkom Roseanne (1988–1997; 2018), membuatn...
Nama ini menggunakan cara penamaan Spanyol: nama keluarga pertama atau paternalnya adalah Jiménez dan nama keluarga kedua atau maternalnya adalah Silva. David Silva David Silva pada 2017Informasi pribadiNama lengkap David Josué Jiménez Silva[1]Tanggal lahir 8 Januari 1986 (umur 37)[2]Tempat lahir Arguineguín, SpanyolTinggi 170 cm (5 ft 7 in)[3]Posisi bermain GelandangKarier junior1995–2000 UD San Fernando2000–2003 ValenciaKarier senior*...
Murid sekolah tiba untuk mengunjungi Museum Sejarah, Wanita dan Seni California. Museum Sejarah, Wanita dan Seni California – rumah dari California Hall of Fame – adalah sebuah museum yang terletak di Sacramento, California. Museum ini berisi tentang sejarah California melalui cerita baik laki-laki maupun perempuan. Museum ini juga berisi tentang seni dan wanita. Museum buka setiap hari mulai pukul 10.00 hingga 17.00. kecuali hari Minggu mulai pukul 12:00 sampai pukul 17:00 dan Senin tutu...
Євпаторійський театр імені О. Пушкіна 45°11′24″ пн. ш. 33°22′04″ сх. д. / 45.19000000002777284° пн. ш. 33.367777780027772394° сх. д. / 45.19000000002777284; 33.367777780027772394Координати: 45°11′24″ пн. ш. 33°22′04″ сх. д. / 45.19000000002777284° пн. ш. 33.367777780027772394° сх. д.&#x...
This article may rely excessively on sources too closely associated with the subject, potentially preventing the article from being verifiable and neutral. Please help improve it by replacing them with more appropriate citations to reliable, independent, third-party sources. (April 2019) (Learn how and when to remove this template message) SENTRI program logo SENTRI lanes at San Ysidro border crossing/port of entry, 2015. Tijuana, Mexico to San Diego, California. The Secure Electronic Network...
The allotype affects the constant region (labeled CL and CH1-3 in the diagram.) The word allotype comes from two Greek roots, allo meaning 'other or differing from the norm' and typos meaning 'mark'.[1] In immunology, allotype is an immunoglobulin variation (in addition to isotypic variation) that can be found among antibody classes and is manifested by heterogeneity of immunoglobulins present in a single vertebrate species. The structure of immunoglobulin polypeptide chain is dictate...
Minahasa beralih ke halaman ini. Untuk kegunaan lain, lihat Minahasa (disambiguasi). Suku Minahasa Sam Ratulangi A.A. Maramis Maria W. Maramis Pierre Tendean L.N. Palar Alex Kawilarang Daan Mogot Arnold Mononutu E.E. Mangindaan Wim Umboh S. Sarundajang Once Mekel Daerah dengan populasi signifikan Indonesia (Sensus 2010)1.251.494[1][2][3] Sulawesi Utara1.022.221 DKI Jakart...
Indonesian football club Football clubMaduraFull nameMadura Football ClubNickname(s)Laskar Jokotole (Jokotole Warriors) Sapi Madura (The Madurese Bulls)Founded1970; 53 years ago (1970) (as Persebo Bondowoso) 2016; 7 years ago (2016) (as Persebo Musi Raya) 2017; 6 years ago (2017) (as Madura FC)GroundAhmad Yani StadiumCapacity15,000OwnerPT. Sepakbola Madura BangkitChairmanSalimManagerSlamet Hidayat[1]CoachSalahudin[2]LeagueL...
Plucked string instrument from India Saraswati veenaSarasvati veenaString instrumentClassification stringMusicians Veenai Dhanammal, S. Balachander, Chitti Babu, Kalpakam Swaminathan, E. Gayathri, Jayanthi Kumaresh, Rajhesh Vaidhya, Punya SrinivasSound sample Veena Kinhal, song Haratanaya Sree, from the album 'Tribute to Veena Raja RaoMore articles or information Rudra veena, Vichitra veena, Chitra veena The Sarasvatī vīṇa (also spelled Saraswati veena) (Telugu: సరస్వతి వ�...
United States historic placeU.S. Historic districtContributing propertyNew Jersey Register of Historic Places Historical information signs by encampment siteShow map of Somerset County, New JerseyShow map of New JerseyShow map of the United StatesCoordinates40°44′53″N 74°33′34″W / 40.74806°N 74.55944°W / 40.74806; -74.55944Area320.55 acres (1.2972 km2)Part ofMorristown National Historical Park (ID66000053[1])NJRHP No.3381[2]Signifi...
Canadian cooking reality television series MasterChef CanadaGenreCookery / Reality competition / FoodCreated byFranc RoddamDirected byDave RussellJudgesClaudio AprileMichael BonaciniAlvin LeungNarrated byCharlie RyanCountry of originCanadaOriginal languageEnglishNo. of seasons7No. of episodes93 (list of episodes)ProductionExecutive producersGuy O'Sullivan, Cathie James, Elisabeth MurdochRunning time60 minutes with commercials.Production companiesBanijay RightsProper TelevisionBell MediaOrigin...
New Zealand surveyor and engineer (1816/17–1908) Edward DobsonEdward Dobson in his 80sBorn8 December 1816LondonDied19 September 1908ChristchurchNationalityNew ZealandEducationUniversity College LondonOccupationEngineerSpouseMary Ann LoughChildrenArthur Dudley DobsonEngineering careerDisciplinerailway, civil, surveyingProjectsLyttelton Rail TunnelSignificant designMidland LineAwardsTelford Medal Edward Dobson (1816/17? – 19 September 1908) was Provincial Engineer for Canterbury Province, N...
الرابطة التونسية المحترفة الأولى 2016–17 تفاصيل الموسم 2016–17 النسخة 62 البلد تونس التاريخ بداية:8 سبتمبر 2016 نهاية:3 يونيو 2017 المنظم الجامعة التونسية لكرة القدم البطل الترجي الرياضي التونسي (29) الهابطون أولمبيك سيدي بوزيد، والأولمبي الباجي، والنادي الرياضي ...
قلعة المسهرمعلومات عامةالعنوان قرية الغريف - محافظة الخرمة - منطقة مكة المكرمةالبلد السعوديةأبرز الأحداثبداية التشييد قبل 350 سنةتعديل - تعديل مصدري قلعة المسهر هي قلعة تاريخية توجد في بلدة الغريف على بعد 45 كم من محافظة الخرمة في منطقة مكة المكرمة غرب المملكة العربية ال�...
Hospital in Peebles, ScotlandHay Lodge HospitalNHS BordersHay LodgeShown in Scottish BordersGeographyLocationNeidpath Road, Peebles, ScotlandCoordinates55°39′07″N 3°11′55″W / 55.6519°N 3.1985°W / 55.6519; -3.1985OrganisationCare systemNHS ScotlandTypeGeneralServicesEmergency departmentNoHistoryOpened1983LinksListsHospitals in Scotland Hay Lodge Hospital is a health facility at Neidpath Road in Peebles, Scotland. It is managed by NHS Borders. Hay Lodge is a ...
Untuk tempat lain yang bernama sama, lihat Salak (disambiguasi). SalakKecamatanKantor Kecamatan SalakPeta lokasi Kecamatan SalakSalakPeta lokasi Kecamatan SalakTampilkan peta SumatraSalakSalak (Indonesia)Tampilkan peta IndonesiaKoordinat: 2°33′16″N 98°19′25″E / 2.554465°N 98.323655°E / 2.554465; 98.323655Negara IndonesiaProvinsiSumatera UtaraKabupatenPakpak BharatPemerintahan • CamatSahat Boangmanalu, S.Pd, MM[1]Populasi (2021)...
