Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Łączności im. płk. Bolesława Kowalskiego (WSOWŁ) – uczelnia wojskowa Sił Zbrojnych PRL i SZ RP.
Historia
Szkoła powstała w 1967 w wyniku przekształcenia Oficerskiej Szkoły Łączności w Zegrzu w uczelnię[1]. W ramach WSOWŁ powołano też Szkołę Chorążych Wojsk Łączności i Podoficerską Szkołę Zawodową Wojsk Łączności. Uczelnia przygotowywała oficerów łączności na profilu dowódczo-sztabowym dla potrzeb wszystkich rodzajów sił zbrojnych. W 1970 utworzono profil polityczny, na którym przygotowywano oficerów politycznych dla wojsk łączności na poziomie studiów I stopnia w zakresie nauk społeczno-politycznych. Profil ten zlikwidowano w 1990. Od 1973 w uczelni funkcjonowała również szkoła oficerów rezerwy przekształcona w 1980 w szkołę podchorążych rezerwy.
Od 1977 w szkole wprowadzono indywidualny tok studiów dla wyróżniających się w nauce podchorążych. W 1979 uruchomiono studia przemienne polegające na trzyletniej nauce w systemie stacjonarnym oraz rocznej praktyce w jednostkach wojskowych.
W 1981 utworzono w szkole wydział naukowo-badawczy, który zajmował się koordynacją badań naukowych oraz planowaniem procesu dokształcania kadry naukowo-dydaktycznej uczelni. W 1986 oddano do użytku nowy budynek bloku dydaktycznego, co znacznie usprawniło proces kształcenia. Na początku lat 90. przystąpiono do opracowywania nowej koncepcji kształcenia „WSOWŁ-2000”.
Szkoła kształciła oficerów-inżynierów dowódców pododdziałów wojsk łączności i oficerów pionu politycznego. Podchorążowie kończyli kurs samochodowy i uzyskiwali prawo jazdy kategorii „B”[2].
W latach 90. XX w. w ramach dostosowywania nazw kierunków studiów do obowiązujących w wyższym szkolnictwie cywilnym zmieniono nazwę kierunku dowódczego na telekomunikację, nadając absolwentom tytuł zawodowy inżyniera telekomunikacji w specjalnościach: telekomunikacja ogólna lub systemy komunikacyjne.
