Oficerska Szkoła Artylerii

Oficerska Szkoła Artylerii
	; Siedziba szkoły przy ul. Sobieskiego
	Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1944/1945
Patron	generał Józef Bem
	Organizacja
Dyslokacja	Toruń

Oficerska Szkoła Artylerii (OSA) – szkoła ludowego Wojska Polskiego kształcąca kandydatów na oficerów artylerii, a od lat 60. XX wieku także wojsk rakietowych.

Szkoła znajdowała się przy ul. Jana Sobieskiego 36^{[potrzebny przypis]}.

Historia

Osobny artykuł: Koszary przy ul. Sobieskiego w Toruniu.

Rozkazem dowódcy 1 Armii Wojska Polskiego nr 00130 z 5 lipca 1944 - utworzono 1 Szkołę Podchorążych Artylerii (SPA-1)^[2]. Jej zalążek stanowiła kadra i podchorążowie dywizjonu szkolnego artylerii z Centralnej Szkoły Podchorążych w Riazaniu. Szkołę zlokalizowano w Chełmie, gdzie 15 października 1944 odbyła się promocja jej absolwentów. Rozkazem nr 131 Naczelnego Dowódcy WP z 2 grudnia 1944 1 Szkołę Podchorążych Artylerii przemianowano na Oficerską Szkołę Artylerii nr 1 (OSA-1)^[3]. W sumie SPA-1 i OSA-1 wykształciły 1500 oficerów.

Na podstawie rozkazu Naczelnego Dowódcy WP nr 58/Org. z 15 marca oraz nr 69/Org. z 30 marca 1945^[4] utworzono w Toruniu Oficerską Szkołę Artylerii nr 2 (OSA-2). Do jej sformowania wykorzystano część kadry i podchorążych z OSA-1 w Chełmie. Inauguracja roku szkolnego w OSA-2 odbyła się 1 września 1945. Jesienią 1945 OSA-1 przeniesiono z Chełma do Olsztyna, gdzie funkcjonowała do wiosny 1946. Na podstawie rozkazu Naczelnego Dowódcy WP z 18 stycznia 1946 została ona rozwiązana, a część kadry i podchorążych włączono w skład OSA nr 2 w Toruniu, którą przemianowano na Oficerską Szkołę Artylerii.

12 października 1954 Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu nadano imię gen. Józefa Bema. Rozwój artylerii WP, a szczególnie wprowadzenie na jej uzbrojenie broni rakietowej, spowodował zmiany w profilu kształcenia podchorążych OSA. W ich wyniku Minister Obrony Narodowej rozkazem nr 44/MON z 21 lipca 1965 przemianował szkołę z dniem 30 sierpnia 1965 na Oficerską Szkołę Wojsk Rakietowych i Artylerii^[5].

Wykładowcy

Bolesław Chamielec

Przypisy

↑ Leszkowicz 2022 ↓, s. 752.
↑ Organizacja i działania bojowe ludowego Wojska Polskiego w latach 1943–1945. Wybór materiałów źródłowych, t. I, oprac. L. Ponahajba i in., Warszawa 1958, dok. 85, s. 95.
↑ Ibidem, dok. 208, s. 278.
↑ Centralne Archiwum Wojskowe, sygn. III.413.11.
↑ Dziennik Rozkazów MON 1965, 30 sierpnia, nr 14, poz. 81, s. 205.

Bibliografia

Tomasz Leszkowicz: Spadkobiercy Mieszka, Kościuszki i Świerczewskiego. Ludowe Wojsko Polskie jako instytucja polityki pamięci historycznej. Warszawa: Wydawnictwo Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-588-7.
Rutkowski Stanisław, Zarys dziejów polskiego szkolnictwa wojskowego, Wydawnictwo MON, Warszawa 1970

[CITEREFLeszkowicz2022752-1] Leszkowicz 2022 ↓, s. 752.

[2] Organizacja i działania bojowe ludowego Wojska Polskiego w latach 1943–1945. Wybór materiałów źródłowych, t. I, oprac. L. Ponahajba i in., Warszawa 1958, dok. 85, s. 95.

[3] Ibidem, dok. 208, s. 278.

[4] Centralne Archiwum Wojskowe, sygn. III.413.11.

[5] Dziennik Rozkazów MON 1965, 30 sierpnia, nr 14, poz. 81, s. 205.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]