Oficerska Szkoła Łączności

Oficerska Szkoła Łączności

odznaka absolwencka OSŁ
Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1945, 1956
Rozformowanie	1950, 1967
Patron	Bolesław Kowalski[1]
Tradycje
Kontynuacja	Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Łączności
Organizacja
Dyslokacja	Sieradz, Zegrze
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	wojska łączności

Oficerska Szkoła Łączności im. Bolesława Kowalskiego (OSŁ) – szkoła wojskowa Sił Zbrojnych PRL

Szkoła została utworzona rozkazem Naczelnego Dowódcy WP z 19 października 1944 w Zamościu. Do jej formowania wykorzystano 67 Samodzielny Zapasowy Batalion Łączności Armii Czerwonej, Szkołę Radiową Sztabu Partyzanckiego i Oddział Łączności Centralnej Szkoły Podchorążych. Szkoła etatowo miała: 236 oficerów, 90 podoficerów, 132 szeregowych oraz 800 słuchaczy-podchorążych. Do października 1945 szkoła wykształciła 836 absolwentów. W październiku 1945 OSŁ została przeniesiona do Sieradza. W ramach szkoły utworzono Kurs Doskonalenia Oficerów Łączności dla 60 słuchaczy. W czerwcu 1950 szkołę rozformowano. W jej miejsce powstały Oficerska Szkoła Łączności Przewodowej w Sieradzu i Oficerska Szkoła Łączności Radiowej w Zegrzu.

Oficerska Szkoła Łączności Przewodowej (OSŁP) została zorganizowana w oparciu o kadrę i bazę sprzętową rozwiązanej OSŁ. W związku z redukcją sił zbrojnych szkoła w 1955 została rozformowana. W ciągu pięciu lat szkołę ukończyło 1087 słuchaczy.

Oficerska Szkoła Łączności Radiowej (OSŁR) powołana została rozkazem MON nr 050/Org. z 6 czerwca 1950 w oparciu o szkolny pułk radio w Zegrzu. Zgodnie z etatem liczyła ona: 277 wojskowych i 93 kontraktowych pracowników stanu stałego oraz 360 podchorążych i 100 oficerów – słuchaczy stanu zmiennego. W ciągu 5 lat istnienia szkołę ukończyło 1248 podchorążych.

W styczniu 1956 r. Oficerska Szkoła Łączności Radiowej została przemianowana na Oficerską Szkołę Łączności. Etat szkoły przewidywał 340 wojskowych i 123 kontraktowych pracowników stałego stanu osobowego oraz 650 podchorążych. W 1967 r. szkołę przekształcono w Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Łączności.

Słuchacze OSŁ kształceni byli w następujących specjalnościach:

• profil dowódców plutonów i dowódców radiolinii – technik radiokomunikacji o specjalności eksploatacja urządzeń radiokomunikacyjnych
• profil radiotechniczny – technik o specjalności radiomechanika
• profil telekomunikacji – technik o specjalności eksploatacja urządzeń teletechnicznych łączeniowych.

• komenda
• wydział ogólny
• wydział techniczny
• wydział polityczny
• sekcja finansowa
• jednostki dydaktyczne
  • cykl taktyki ogólnej
  • cykl taktyki łączności
  • cykl telefoniczno-telegraficzny
  • cykl radio i elektrotechniki
  • cykl służby ruchu radio
  • cykl polityczny
  • cykl ogólnokształcący
• poligon szkolny
• batalion podchorążych
• kurs doskonalenia oficerów łączności
• kompania poligonowa
• kompania techniczna

OSŁ

• ppłk Mikołaj Mackiewicz (1944–1946)
• płk Michał Ratuszniakow (1946–1949)
• płk Michał Janiszewski (1949–1950)
• płk Edward Gierasimczyk (1956–1967)

OSŁP

• ppłk Jan Klusik (1950–1951)
• płk Stefan Maksymin (1951–1954)
• ppłk Bronisław Krynicki (1954–1955)

OSŁR

• płk Wiktor Zarucki (1950–1951)
• płk Paweł Wołodin (1951–1952)
• płk Mikołaj Rossowski (1952–1953)
• płk Edward Gierasimczyk (1953–1956)

• Tomasz Leszkowicz: Spadkobiercy Mieszka, Kościuszki i Świerczewskiego. Ludowe Wojsko Polskie jako instytucja polityki pamięci historycznej. Warszawa: Wydawnictwo Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-588-7.
• Krzysztof Winiarski: Oficerskie szkoły łączności w Zegrzu (1950–1969), Zeszyty Centrum Szkolenia Łączności i Informatyki 2005, nr 1.
• Ryszard Piotrowski. Oficerska Szkoła Łączności. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3, s. 73-89, 1981. Warszawa: Wydawnictwo "Czasopisma Wojskowe". ISSN 0043-7182. 
• Oficjalna strona internetowa 15 SBWD (Historia)