Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Obrony Przeciwlotniczej

Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Obrony Przeciwlotniczej

Odznaka absolwencka
Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1967
Rozformowanie	1994
Patron	Mieczysław Kalinowski[1]
Tradycje
Rodowód	Oficerska Szkoła Wojsk Obrony Przeciwlotniczej
Dowódcy
Pierwszy	płk Jan Szamotulski
Ostatni	płk Stanisław Czepielik
Organizacja
Dyslokacja	Koszalin
Rodzaj wojsk	wojska obrony przeciwlotniczej

Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Obrony Przeciwlotniczej im. por. Mieczysława Kalinowskiego (WSOWOPL) – uczelnia wojskowa Sił Zbrojnych PRL i III RP.

Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Obrony Przeciwlotniczej została utworzona we wrześniu 1967 roku w miejsce Oficerskiej Szkoły Wojsk Obrony Przeciwlotniczej im. por. Mieczysława Kalinowskiego. Szkoła wywodziła się z utworzonej w sierpniu 1948 roku Oficerskiej Szkoły Artylerii Przeciwlotniczej w Koszalinie^[2], która powstała na bazie 5 baterii artylerii przeciwlotniczej wydzielonej z Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu^[3]. We wrześniu 1963 r. szkołę przemianowano na Oficerską Szkołę Wojsk Obrony Przeciwlotniczej.

W 1967 roku szkoła została przekształcona w Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Obrony Przeciwlotniczej.

W 1970 roku w szkole podjęto kształcenie oficerów politycznych, którzy kończyli studia licencjackie w zakresie nauk społeczno-politycznych. W 1973 r. utworzono w niej Szkołę Oficerów Rezerwy (SOR), w której prowadzono szkolenie podchorążych rezerwy – absolwentów wyższych uczelni cywilnych. W 1983 roku SOR przemianowano na Szkołę Podchorążych Rezerwy (SPR).

W 1992 roku szkoła otrzymała imię Romualda Traugutta. W 1994 roku szkoła została rozwiązana, w jej miejsce powstało Centrum Szkolenia Wojsk Obrony Przeciwlotniczej im. Romualda Traugutta, w którym szkolono kadrę podoficerską. Kształcenie oficerów wojsk obrony przeciwlotniczej przejęła Wojskowa Akademia Techniczna im. Jarosława Dąbrowskiego w Warszawie.

Podstawowym zadaniem uczelni było przygotowywanie oficerów - dowódców pododdziałów wojsk obrony przeciwlotniczej na poziomie studiów inżynierskich. Podchorążowie kończyli kurs samochodowy i uzyskiwali prawo jazdy kategorii B^[4]. Czas trwania nauki wynosił 4 lata. Absolwenci otrzymywali tytuł zawodowy inżyniera w jednej z czterech specjalności:

• dowódcy pododdziałów taktycznych środków OPL,
• dowódcy wyrzutni przeciwlotniczych KUB,
• dowódcy wyrzutni przeciwlotniczych OSA
• dowódcy pododdziałów wojsk OPK.

OSAPlot

• płk Stanisław Paszkiewicz (1948–1950)
• płk Michał Pietuszkow (1950–1951)
• płk Mikołaj Telegin (1951–1954)
• ppłk Edmund Soja (1954–1957)
• ppłk Jan Ziółkowski (1957–1958)
• płk Edmund Soja (1958–1963)

WSOWOPlot

• płk Jan Szamotulski (1963–1968)
• płk Stanisław Rozwadowski (1968–1971)
• płk Stanisław Śliwa (1971–1973)
• gen. bryg. Witold Niedek (1973–1991)
• płk Stanisław Czepielik (1991–1996)

• Głośny Józef, Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Obrony Przeciwlotniczej im. por. Mieczysława Kalinowskiego, Wyd. MON, Warszawa 1983
• Bolesław Jagielski: Droga do gwiazdek. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07386-4. Brak numerów stron w książce
• Antoni Karnowski [red.]: Pomorski Okręg Wojskowy 1945-1987. Zarys dziejów. Bydgoszcz: Redakcja Wydawnictw Pozaprasowych "Pomorze", 1989. ISBN 83-7003-475-6. Brak numerów stron w książce
• Tomasz Leszkowicz: Spadkobiercy Mieszka, Kościuszki i Świerczewskiego. Ludowe Wojsko Polskie jako instytucja polityki pamięci historycznej. Warszawa: Wydawnictwo Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-588-7.
• Józef Urbanowicz [red.]: Mała encyklopedia wojskowa. Tom 3. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971, s. 579.