W 1951 na terenie Okręgu Wojskowego Kraków sformowano w Bielsku-Białej 29 Dywizję Piechoty. Organizowana była według etatów dywizji piechoty typu B „konna mała”[2]. Wchodziła w skład 11 Korpusu Armijnego.
29 DP została rozformowana na podstawie rozkazu ministra obrony narodowej nr 0059/Org. z 21 września 1955[3][4]. Całkowicie zlikwidowano Dowództwo 29 DP oraz podległe jednostki: 78 i 95 pp, 73 bł., 45 kopchem., pluton zwiadowczy i pluton samochodowy[3]. Pozostałe jednostki pozostawiono w miejscu stałej dyslokacji i podporządkowano:
91 pp – dowódcy 7 DP,
23 pal – dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego,
40 dappanc i 52 daplot. – dowódcy 11 Korpusu Armijnego,
Dywizja liczyła etatowo: 5216 żołnierzy, w tym: 637 oficerów, 1222 podoficerów i 3357 szeregowych. Jej uzbrojenie stanowiło: 12 dział samobieżnych, 3 samochody pancerne, 13 armat ppanc 45 mm, 39 armat 76 mm, 13 haubic 122 mm, 14 armat plot 37 mm, 42 moździerze 82 mm, 13 moździerzy 120 mm.
Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945–1960 : skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy. Przekształcenia organizacyjne, 1945–1956. Warszawa: Wydawnictwo TRIO: Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
Franciszek Puchała: Budowa potencjału bojowego Wojska Polskiego 1945-1990. Obszary szpiegowskich działań. Warszawa: Fundacja „Historia i Kultura”, 2013. ISBN 978831112800-2.
