Oharra: ez fidatu soilik orri honetan ematen diren datuez perretxiko bat identifikatzeko orduan. Inolako zalantzarik izanez gero, kontsultatu aditu batekin.
Atzapar urregorria (Ramaria aurea) Gomphaceaefamiliakoonddo espezie bat da.[1]Ramaria helduek kolore bera dute guztiek. Horregatik, kontsumitu behar badira, gazteak direnean jan behar dira.
Karpoforoa: 10 eta 14 cm arteko altuerakoa, enbor motza, lodia eta haragitsua, krema kolorekoa edo zuri-horixka zurbilekoa, adar askotan banatuta. Enborraren oinarria ez da inoiz gorriz koloreztatzen, ezta igurtziz ere. Adar lodiak, zilindrikoak, horiak, hori-arrautza kolorekoak eta zahartzean gorri-okre kolorekoak, adaxka zilindrikoetan banatuta eta muturra kamutsa edo koskaduna dute.
Haragia: Gorritzen eta kolorez aldatzen ez den kolore zurikoa, zaporea leuna eta atsegina du.[2]
Etimologia:Ramaria terminoa, latinetik dator, "ramus" hitzetik, adar, esan nahi du. Aurea epitetoa ere latinetik dator, "aureus" hitzetik, urre kolorekoa esan nahi du. Bere koloreagatik.
Jangarritasuna
Gaztetan dastatu daiteke, baina balio gutxi du sukaldaritzan. Toxikoa gordinik eta kozinatuta purgatzailea izan daiteke, batez ere ale zaharrak kontsumitzen badira.[3]
Nahasketa arriskua
Ramaria flava delakoarekin, honek sufre koloreko adarrak ditu eta enbor zuria, batzuetan kolore gorriz zikinduak. Dena den, oso zailak dira bereizten, batez ere aleak oso gazteak ez badira edo egoera onean ez badaude. Baita Ramaria formosa eta Ramaria neoformosa toxikoekin ere, hauek izokin koloreko tonuengatik eta haragi apur bat garratzagatik bereizten dira.[4]
Sasoia eta lekua
Udan eta udazkenean, hostoerorkorren eta koniferoen basoen lurrean.[5]
Banaketa eremua
Kanada, Alaska, Ameriketako Estatu Batuak, Mexiko, Kolonbia, Europa, Errusia, Himalaiako eremua, Japonia, Australia.[6]
