Julius III was die 221ste pous van die Rooms-Katolieke Kerk van 1550 tot 1555. Julius is verkies as 'n kompromie-kandidaat nadat die Franse en keiserlike faksies in die konklaaf 'n dooie punt bereik het. As kardinaal was hy effektief en 'n betroubare diplomaat. As pous het hy nie dieselfde eienskappe openbaar nie, maar 'n lewe vol persoonlike plesier en luiheid gelei.
Biografie
Pous Julius III[1] is gebore as Giovanni Maria Ciocchi del Monte op 10 September1487 in Monte San Savino, Italië. Hy was die tweede van vyf kinders van Vincenzo Ciocchi del Monte en Cristofora Saracini. Sy pa was 'n regsgeleerde en hy het regte studeer aan die universiteite van Perugia en Siena en teologie onder leiding van die Dominikaan Ambrosius Catharinus. Op 18 Maart1513 volg hy sy oom Antonio del Monte op as aartsbiskop van Siponto Manfredonia in Apulia en word op 12 November1514 tot biskop gewy. Op 13 Maart1521 word hy ook biskop van Pavia. Tydens die plundering van Rome was hy een van die gyselinge maar hy is bevry deur kardinaal Pompeo Colonna. Op 22 Desember1536 stel Pous Paulus III hom aan as kardinaal. Op 15 Januarie1537 word hy kardinaal-priester van Sint Vitalis en op 11 Oktober1542 kardinaal-priester van Sint Prassede. Op 5 Oktober1543 word hy kardinaal-biskop van Palestrina. Op 4 Junie1544 word hy biskop van Pavia. Op 13 Desember1545 open hy as voorsitter die konsilie van Trente. In konflik met keiser Karel V verplaas hy die konsilie op 26 Maart1547 na Bologna. Op 7 Februarie1550 volg hy Pous Paulus III op en word gekroon op 22 Februarie1550 deur kardinaal Innocenzo Cibo. Hy regeer tot sy dood op 23 Maart1555 en word opgevolg deur Pous Marcellus II.
Die naam ‘Julius’ beteken 'uit die geslag van die Juliërs'.
Pontifikaat
Die verkiesing
Na die dood van Pous Paulus III in November 1549, was die 48 kardinale van die konklaaf verdeel in drie groepe, die Franse, die keiserlikes (aanhangers van keiser Karel V) en die aanhangers van die Farnese-familie. Die Franse wou die konsilie van Trente laat vaar, maar die keiserlikes wou dit heropen. Beide die keiserlikes en die Farnese-familie wou die hertogdom Parma in die hande kry.
Nog die Franse nog die keiserlikes wou del Monte as pous hê, maar die Franse kon die ander twee groepe blokkeer. Na tien weke (die konklaaf het begin op 29 November1549), die langste konklaaf tot dusver, is Pous Julius III[2] as kompromie-kandidaat verkies. Ottavio Farnese wie se steun onontbeerlik was vir die verkiesing is dadelik as hertog van Parma bevestig.
Kerkhervorming
Brons standbeeld in Perugia.
Aan die begin van sy bewind wou Julius graag kerkhervormings teweeg bring en die konsilie van Trente heropen met 'n bul gedateer 13 November1550. Die konsilie het weer begin op 1 Mei1551, maar is weer verdaag op 15 April1552. Min het egter gebeur. As verskoning word aangebied dat die pous in sy laaste drie jaar erg aan jig gely het.
In 1551 het hy op versoek van keiser Karel V die konsilie van Trente heropen en saam met Karel teen die koning Hendrik II van Frankryk opgetree. Hy het egter op 29 April1552 vrede gemaak met die koning en die konsilie verdaag.
Omdat hy nie juis gevorder het in sy onderhandelings met die keiser het Julius hom meer en meer na die Italiaanse politiek gewend. Hy het hom teruggetrek in sy luukse paleis Villa Giulia wat hy naby die Porta del Popolo laat bou het. Hier het hy luuks gelewe en so nou en dan swak pogings tot kerkhervorming aangewend. Hy was 'n virend van die Jesuïete en het hulle opnuut bevestig in 1550. Hy het die Collegium Germanicum gestig met 'n bul op 31 Augustus1552.
Gedurende sy pontifikaat het Mary I van Engeland die katolisisme in Engeland tydelik herstel. Julius het kardinaal Reginald Pole na Engeland gestuur om te help met die restourasie. In Februarie 1555 stuur die Engelse 'n gesant na Rome om Julius in te lig oor Engeland se onderwerping, maar die gesant het eers na Julius se dood in Rome aangekom.
Kort voor sy dood stuur Julius kardinaal Giovanni Morone om die kerk se belange by die vrede van Augsburg te behartig.
Persoonlike lewe
Pous Julius III se persoonlike lewe het gesentreer om sy homoseksualiteit, nepotisme en begunstiging.[3] Hy het 'n straatkind Innocenzio opgetel en deur sy broer laat aanneem. Toe hy pous geword het, het hy die onbeskaafde, ongeletterde jongeling Innocenzo del Monte 'n kardinaal gemaak en hom ryk funksies gegee sodat hy die hoogste inkomste van enigiemand in Europa gehad het.[4] Die verhouding van die pous met die jongeling het baie skindernuus opgelewer. Die ambassadeur van Venesië het berig dat die jongeling die pous se bed gedeel het. Die digter Joachim du Bellay wat in Rome gewoon het aan die hof van kardinaal Jean du Bellay het die skandaal bespreek in sy reeks gedigte "Les Regrets". In 'n YouTube video word die pous beskuldig van pedofilie en sodomie. [5]
Nieteenstaande die skande vir die Kerk kon niks aan die saak gedoen word tot na die dood van Julius nie. Na die dood van die pous is Innocenzo vervang deur 'n nuwe pos van kardinaal-staatsekretaris wat later een van die belangrikste poste in die kurie sou word.[6]
Bevordering van die kunste
Pous Julius III het baie van sy tyd en geld aan vermaak by die Villa Giulia bestee, wat vir hom gebou is deur Giacomo Barozzi da Vignola. Die pous het Giovanni Pierluigi da Palestrina as sy kapelmeester aangestel. Hy het ook die werk van Giorgio Vasari en Michelangelo bevorder.
Die kollege van kardinale
Pous Julius III het twintig nuwe kardinale aangestel in vier konsistories.
Pietro Tagliavia d'Aragonia, aartsbiskop van Palermo, Sisilië.
Louis I de Guise, biskop van Alby, Frankryk.
Roberto de' Nobili, kardinaal-nepoot, priester van Arezzo.
Girolamo Simoncelli, kardinaal-nepoot, priester van Orvieto.
Bibliografie
Duff, Eamon (2001). Saints and Sinners: A History of the Popes, Yale University Press. ISBN 0-300-09165-6.
Maxwell-Stuart, P. G. (2002). Chronicle of the Popes: The Reign-by-Reign Record of the Papacy from St. Peter to the Present, Thames & Hudson. ISBN 0-500-01798-0.
Burkle-Young, Francis A., and Michael Leopoldo Doerrer. The Life of Cardinal Innocenzo del Monte: A Scandal in Scarlet. Lewiston, N.Y.: Edwin Mellen, 1997.
Dall'Orto, Giovanni. "Julius III." Who's Who in Gay and Lesbian History from Antiquity to World War II. Robert Aldrich and Garry Wotherspoon, eds. London: Routledge, 2001. 234-35.
Kelly, J. N. D. The Oxford Dictionary of Popes. Oxford: Oxford University Press, 1986.
Eksterne skakels
Wikisource
Die Engelse Wikisource bevat bronmateriaal oor hierdie onderwerp onder die titel:
